a completed wish [baby boom]

Whitefur lag in de nursery, in een bed van mos. Ze had het warm ook al was het koud. Manen had ze uitgekeken naar dit moment. Ze had altijd zitten staren naar de kittens van de andere moederkatten. Ze hield van jagen, vechten en op patrouille gaan. Het gevoel dat je kreeg als je een verse prooi geef was onbetaalbaar, en ga zo maar door. Maar toch, het was altijd of er iets uit het leven van Whitefur miste. Iets om voor te zorgen, iets om verantwoordelijkheid te voelen of gewoon iemand die om haar gaf. Toch had ze dit moment anders verwacht, het was pijnlijk en uitputtend het enige wat ze kon denken was hopen dat dit zou ophouden. Haar droom leek vergeten. Ze sloot haar ogen, ze horde de stem van een andere kattin: "Hou vol, het is zo weer voorbij" Whitefur kon niet thuisbrengen wie het was. Ze opende haar ogen ze zag wazig, snel sloot ze weer.

Langzaam opende ze haar ogen, de pijn was weg. Ze had een nieuw gevoel. Ze voelde zich uitgeput, maar ook gelukkig. Naast haar lagen vijf natte bolletjes, ze lagen tegen haar warme buik aan.  Ze piepte luid. Met hun roze zachte neusjes woelde ze door haar vacht. Whitefur likte de eerste kitten. Haar lichtgrijze vacht glansde. Ze keek naar de andere kittens. Hun kleuren waren stuk voor stuk uniek. Een lapjes poesje, een witte net als Whitefur zelf, een donker grijze, de lichtgrijze en een zwarte met wat witte aftekingen
Sorry beetje vaag

Silverkit:
Een lichtgrijze kattin. Is erg nieuwsgierig, maar ook voorzichtig. Ze bekijkt alles liever van een afstandje
Lightkit:
Een witte kater. Vrij lomp, en wil het liefst de hele tijd spelen. Ook hij is erg nieuwsgierig.
Spottedkit:
Een lapjes kattin. Wil al snel het nest uit en is erg zelfstandig.  Wil alles zelf ontdekken en zit graag lekker inzichzelf te dagdromen
Mistykit:
Donkergrijze kater: De grootste van het nest. Is erg bangig. Hij blijft het liefst met zijn broertje en zusjes.
blackkit:
Kleine ondeugende zwarte kater. Haalt graag kattenkwaad uit.

De vader is Darkfur.


Mistykit:brokentune
Lightkit: bleaktail
Silverkit: Sheddekit
Spottedkit: Tigergaze
Darkkit: RIP

Tevreden likte whitefur haar kittens, ze waren nu één dag oud. Ze genoot van elke minuut, hoe ze lief piepte om aandacht, hoe ze tegen haar aan kroelde, en hoe hun pootjes haar buik masseerde. Ze kon uren gewoon liggen staren naar haar kinderen. Ook al waren ze maar een dag uit, het leek alsof het altijd zo was geweest. Ze keek trots naar haar kittens, opeens zag ze Blackkit. Ze hapte naar adem, was hij...? Blackkit lag stil. Zijn ademhaling ging langzaam, te langzaam. Zijn neusje was niet rood rozig zoals de andere. Maar grauwig, paars. Geschokt pakte Whitefur voorzichtig zijn nekvel. Ze trok hem dicht tegen zich aan en begon zijn kleine kopje te likken. Zijn ademhaling ging steeds langzamer. Whitefur raakte in paniek. Snel keek ze om zich heen. De andere moederkatten waren niet in de nursery. Ze waren of buiten of op pad met hun kittens. Whitefur wou zich haasten naar de Medecine cat maar durfde de kittens niet alleen te laten. Ze zat tussen twee vuren. "Help! Iemand haal Lizardpath!" Mauwde ze zacht. Ze kon niet harder. Haar droom veranderde in een nachtmerrie. Ze keek naar de andere kittens, eindelijk sliepen ze. Ze zou ze wel alleen kunnen laten toch? gewoon even? Ze keek weer terug naar Blackkit. Zijn ademhaling zag ze bijna niet meer. Ze likte zijn borst. Het was nat van het zweten. Hoelang was hij al aan het vechten? Whitefur stond op, haar kittens hadden niks door, Mistykit keek even op maar sliep daarna weer in. Ze wou Blackkit in zijn nekvel pakken, maar ze twijfelde. Zijn ademhaling leek gestopt, zijn neusje was nu volledig kleurloos en zijn pootjes leken verstijft. Het was voorbij. Whitefur voelde zich verschrikkelijk. Een moeder hoort beter op haar kinderen te letten. Ze had het al de hele ochtend kunnen zien dat er iets mis was maar hij had vanochtend er nog goed uit gezien. Whitefur wou het uitschreeuwen, ze wou de tijd omdraaien. Ze had hem gelijk zonderen twijfelen naar de Medecine den moeten brengen. Haar andere kittens hadden het makkelijk gered. Ze moest nu boeten voor haar daden. Ze drukte het levenloze lichaam van de zwarte kitten tegen zich aan. Ze rouwde, ze had het kunnen weten. Er gaat bijna nooit iets mis. Behalve bij haar. Dat was altijd zo geweest. En nu ook. Een enkel lichtpuntje leek te stralen. Haar andere kittens. Maar die verduisteren bij de gedachte aan Blackkit. Kon ze zo nog veder?

Het kwam en het ging, leven en dood. Voor de meesten was het leven een rollercoaster van emoties en drama. Maar voor sommige was het een normaal iets; huisje, boompje, beestje. Een simpele wens werd vervuld, een wonderbaarlijk iets. Al snel was de grotere kater ter wereld gekomen. Een prachtige grijze pels met donkere grijze strepen op de achtergrond. Hij was stil, nee, Mistykit was stil. Hij piepte echter eenmaal en probeerde zich een baan te voeren naar zijn moeder, zodat hij energie van haar kon krijgen. Energie om het leven te starten.

-Ik ben heel slecht in geboortepost so oof <'3

Lightkit merkte dat er iets veranderd was. De lucht om hem heen was warm, maar toch was het een ander soort warm dan hij voorheen ervaren had. Zijn instinct dreef hem aan om voor het eerst adem te halen. En dus deed hij dat, gepaard met een luid gepiep. In vergelijking tot zijn broertjes en zusjes viel Lightkit luidruchtig te noemen. En de kans was groot dat deze verhouding zich zou blijven aanhouden in zijn kittentijd. Lightkit was, net als zijn moeder, geheel wit. Echter werden de meeste ragdoll kittens wit geboren. En kon hun vacht later bij kleuren. Aangezien Lightkit een mooie mix was viel het nu nog niet te zeggen of ook hij in de nabije toekomst bij zou kleuren. Al snel had hij zich een weg naar de vacht van zijn moeder toe gewaand. Geleid door de zoete geur van moedermelk vond hij al snel waar hij naar op zoek was. En begon gulzig te drinken. Na enige tijd voelde hij zich voldaan. Lightkit krulde zich op tot een bolletje en bleef rustig tussen zijn broertjes en zusjes liggen. Geen idee hebbende van het drama dat zich hier afspeelde.

Whitefur zat nog steeds niet helemaal lekker in haar vel. Het verlies van Blackkit had haar diep geraakt. Maar ze wou de andere kittens in de steek laten. Het donker dat Blackkit had gebracht werd langzaam weer licht. De andere kittens waren vrolijk, ze hadden natuurlijk geen idee over wat er met hun broertje was gebeurt. Al spelend rolde ze soms uit het nest en moest Whitefur ze oppakken. De kattin vond het helemaal niet erg en kon er toch wel een beetje om lachen.
De dagen vorderde en ze begonnen steeds meer karakter te ontwikkelen. Whitefur genoot van het gezelschap, in geen manen had ze zich zo gelukkig gevoeld. "Binnenkort" mauwde ze tegen de enthousiaste kittens "Gaan we de eerste keer de Nursery uit. Jullie zullen goed bij me moeten blijven, het gevaar ligt altijd op de loer." Ze hoopte dat ze geen domme dingen gingen doen. Een tijd geleden was een kitten bruut meegenomen door een havik. Whitefur zal die dag nooit meer vergeten, ze wou niet nog een kitten verliezen. "Maar eerst gaan we slapen, we willen niet moe zijn." Het was vooral Whitefur zelf die toe aan rust was. Zonder veder nog een blik op de kittens te werpen viel ze rustig in slaap