Runaway kids

Rascal slingerde door het lange gras. Zijn kop neusde een pad tussen het struikgewas en gras kietelde zijn buik. Hij was weer eens weg, op pad, foetsie. Hij wilde niet meer terug naar kamp. Sinds hij boos was weggestormd bij de ceremonie, leek het hem niet verstandig terug te komen. Al hing hij soms in de omgeving om te kijken of alles nog rustig was. Maar nu was hij weg. Ver weg. Vluchten was ook meer zijn ding dan vechten. Al was zijn lichaam groot en krachtig, hij was niet geschikt ervoor. Al heel zijn leven zocht hij de uitwegen, de manieren om tussen klauwen heen te glippen. En als het moest incasseerde hij klappen: Gewoon ogen dicht en tanden op elkaar. Als je liet zien dat het je niets deed, hield het ook vanzelf op. Vandaar dat Rascal nog een relatief gaaf lijf had voor een BloodClanner voor zijn leeftijd. Op een paar kleine littekens na, was hij nog intact. Maar nu struinde hij hij wist niet waar. De begroeiing was verminderd, de grassen werden overheersend en ergens hing de zoete geur van bloeiende heide. Hij had vast ergens de verkeerde afslag genomen. Maar het boeide hem niet. Veel boeide hem niet meer de laatste weken. Op één obsessie na dan, was zijn leventje bijzonder kalm.

@Burnetbliss eerst

Toen de wind de geur van bloodclan meedroeg kwamen haar haren meteen overeind. Haar schouders voelden meteen pijnlijk gespannen aan van de plots inslag op haar kalme geest. Nja, kalm... In Burnet's geval was die nooit kalm, eerder in een semi-boze staat die constant aan haar aan het knagen was. Hoe dan ook kon ze dit niet zomaar laten en dus besloot de jonge kattin op onderzoek te gaan. Was het slim alleen op een bloodclan geur af te gaan? Nee, zeker niet als je mond groter was dan je volledige lichaam. Maar tja, een grote mond was niet het enigste dat Burnet had, ze had immers ook best een groot ego... Nja, kinda? Was het wel ego te noemen als ze ook nog eens zo onzeker was? Kort zuchtte de poes toen ze de bloodclan kat in het visier kreeg. Ze stopte met lopen en hield kordaat halt op een redelijke afstand van hem. "Scheer je weg," blies ze hem boos toe. Woorden die een ander van zijn soort ook had moeten horen... maar die nacht niet had gekregen. Die fout zou ze niet nogmaals maken.

Natuurlijk duurde het niet lang voordat een vreemde kattengeur zijn neusvleugels binnendrong en pootstappen door het gras hoorbaar werden. Hij was ook achterlijk als hij dacht dat de clans niet hun geliefde grenzen kwamen beschermen. Plus dat hij een bonus bloedgeurtje met zich meedroeg, dat triggerde de boskatjes altijd net een beetje extra. Want van je vrienden kon je het hebben. Maar de elite was niemands vriend. Een knappe poes kwam op zijn netvlies en Rascal kwam braaf tot stilstand. De poes bleef een stukje bij hem verwijderd staan en hij kreeg een korte, simpele opdracht. Toch hield Rascal zich voor de domme en keek de poes strak aan. ‘Waarom?’ mauwde hij doodleuk. Hij vernauwde zijn ogen. De kriebels kwamen weer naar boven om tegendraads te doen. Hoe je het ook wende of keerde, hij genoot er van om jan en alleman tegen de haren in te strijken. ‘Ik doe niets verkeerd,’ concludeerde de groter kater ook voor zichzelf. Hij was op de grens, toch? Of was dat ook verboden terrein voor reizigers.

De ander reageerde niet eens op haar woorden, het irriteerde haar mateloos. Waarom ging hij er gewoon niet vandoor? Dit was echt een hopeloos zaak of niet dan? Ugh... Ze haatte dit. ‘Waarom?’ Klonk er van hem af, enkel om zijn ogen wat te vernauwen. Haar poten jeukten wat, de irritatie kwam in haar op. Waarom waren ze allemaal zo'n plakkers? Ongelofelijk dit. ‘Ik doe niets verkeerd,’ Agh ugh. Even snoof ze zachtjes waarna ze haar ogen wat sloot en probeerde kalm te blijven... En... Ademhalen Burn... "Correctie; je doet nog niks verkeerd," en dat kon snel veranderen.... Want tja, hij was een bloodclanner, een echte savage... Toch?

Rascal kreeg meteen weer een vonk door zijn lichaam toen hij kort de poes haar ogen zag vernauwen. Ping! Irritatie nummer één was omhoog gekomen. Een mondhoek kroop omhoog. Ze miauwde dat hij nog niets verkeerd deed. ‘Wat een vooroordeel,’ miauwde hij somber. ‘Meteen denkend dat ik verkeerde dingen van plan ben?’ Een beetje BloodClan geur aan je vacht en je was meteen als vijand, als monster bestempeld. Rascal was dat niet van plan. Hij wilde slechts vluchten van de plek die hij haatte. En hij was dus kennelijk op grensgebied beland van mevrouw. Rascal plofte er resoluut bij neer, een nonchalante lik over zijn borst gevend. ‘Maar fijn dat we over een komen dat ik me nu compleet aan jouw regels houd.’