Two-cat gathering

Met een grote grijns was hij naar fourtrees gerend, niet omdat hij zo van rennen hield of omdat hij van fourtrees hield, maar vooral omdat hij eindelijk weer vrije tijd had na eeuwen gecontroleerd te worden door Acorn en elke andere levende kat. Al sinds hij met Pepper naar huis gelopen was dacht hij aan de enige kat aan wie hij de waarheid kon vertellen. Of tenminste, dat hoopte hij. Misschien. Either way, zij was de reden dat hij rende, en de reden dat hij heel breed grijnsde toen de bekende zwarte vacht verscheen. "Dus.. Ehm.. Soort van," Hij grijnsde, nog steeds. Dit was al het eerlijkst wat hij tot nu toe geweest was. Al had hij daar geen aandacht meer voor, en verdween zijn grijns ook, zodra hij de hinkwandeling zag, en meteen sprong hij op en rende hij een rondje om de poes. "Wat is er gebeurt?!" Of naja, meer, wie, want hij wist wel waar dit waarschijnlijk van kwam.

De poes deed natuurlijk weer alsof er helemaal niets aan de hand was terwijl Tall zijn best deed zijn hoofd erbij te houden. Verward keek hij even op toen het niet van enige oorlog maar van die vos kwam. Frustratie stak alweer de kop op - hoe moest hij hier ooit een vos voor verantwoordelijk gaan houden - maar Crow stond hem niet toe zichzelf erin te verliezen. In plaats daarvan trok ze hem weer bij de les, en begon de kater af te wegen hoeveel hij haar zou kunnen vertellen. "Crow," Mauwde hij dus uiteindelijk, met een veel serieuzere blik dan ze van hem gewend was. "We hebben een soort pact toch? Een 'we laten elkaar nooit vallen en zijn er altijd voor elkaar'-pact?" In zijn ogen in ieder geval wel. "En daarin houden we elkaar geheimen ook toch?" Hij wist in ieder geval dat hij eerder zou sterven dan alles wat ze hem verteld had - het was niet zo wild maar toch - prijs te geven. Hij vroeg nu of het omgekeerd ook zo zat. Lichtelijk van levensbelang om eerlijk te zijn.

Hij werd onrustig toen ze zo lang stil bleef, overtuigde zichzelf ervan dat het een fout was geweest en dat hij net als de vorige keer een grapje moest maken hierna. Maar haar blik maakte dat de kater zijn mond hield, en het hield bij wat nerveus heen en weer wiegen van zijn staart. Voor de rest was hij de koelte zelve. Dat was misschien ook nodig voor zijn verhaal, bij gebrek eraan was het te vreemd, dacht hij er teveel over na.

Toen ze eenmaal antwoord had gegeven leek hij een beetje te ontspannen, ook voor zichzelf, en ademde hij rustig in en uit voor hij om zich heen keek. "Pepper is niet mijn dochter," Mauwde hij vervolgens, aangezien eromheen draaien geen zin had. Crow was de enige aan wie hij dit kon toevertrouwen. Hij durfde het zelfs Slate niet te zeggen, en dat zei wel wat. Bovendien voelde het bevrijdend zijn domme actie te delen met iemand. Wat was een grap zonder publiek? Al moest hij toegeven: zijn leven had betere - lees: slimmere - grappen gekend.

Even overwoog hij in de lach te schieten toen hij haar uitdrukking zag, maar besloot dat het teveel moeite zou kosten om haar vervolgens uit te leggen dat hij echt serieus was hierover, dus bleef hij maar gewoon zenuwachtig heen en weer wiegen. Totdat ze een vraag stelde, en hij een wenkbrauw optrok want, hoe was dat de eerste vraag die in haar opkwam? "Nou," Mauwde hij, en hield zijn kop scheef. "Ik had blijkbaar geluk dat die er niet was," Of dat die een watje was, of dat die gewoon zijn kind niet miste ofzo? "Ik moet bekennen dat ik ook niet onder de indruk ben van zijn vaderschapsskills dus ik maak me er weinig zorgen over," En hierbij grinnikte hij wel, want dit was ergens wel weer grappig.

Ze leek niet echt tevreden te zijn met zijn antwoord, maar daar raakte de kater inmiddels aan gewend. Plus, hij kon weinig meer betekenen dan dat hij deed. Op dit gebied wisten Crow en hij evenveel, Crow misschien zelfs meer want zij had immers bij Tinder in de clan gezeten. Al wist ze duidelijk nog niet genoeg, want haar blik stond nog steeds vragend, en terwijl hij zich ondertussen aan het afvragen was of dat pootje voor een highfive bedoeld was, stelde zij hem de volgende in de rits. Waarom, waarom, waarom, waarom stelde anderen zulke moeilijke vragen. Slate had daar ook een handje van. "Omdat het kon," Mauwde hij. Nu geen glimlach, bloedserieus. Hij had destijds geen idee gehad, maar er wel over nagedacht. Waarom had hij die dag die aandrang gehad die kitten als zijn eigen te claimen? "Wie kan het zeggen. Misschien was het een drang naar controle, naar macht, toen was het logisch, nu ben ik gewoon blij dat ik het gedaan heb," Wat ware woorden waren, al begreep hij het als Crow het niet begreep. Hij kon niet teveel van haar vragen.

Oke daar had ze een punt, ondanks de ernst van de situatie moest de kater grinniken. Hij was inderdaad clanleider, en dus klonk zijn argument meteen alsof het niets waard was. Maar aan de andere kant wisten ze alletwee dat het dat wel was. "Crow," Mauwde hij, en ja, nog steeds serieus, al was zijn humeur duidelijk prima. "We weten alletwee dat ik minder 'macht' heb dan toen ik vrij was," Controle was in die zin een vreemd begrip. Hij voelde zich meer gecontroleerd door zijn clan dan andersom. En bij haar vraag keek hij dan ook even naar boven en toen weer naar de poes. "Ik geef toe, dit is een ander grapje dan doorgaans, niet echt uitgedacht ook, maar Crow, gaat het wel goed met iemand?" Wat weer diep filosofisch klonk, hoewel dat niet zijn idee was. "Ik bedoel, kijk naar ons, naar de clans, we staan meer tegenover elkaar dan ooit tevoren en ik weet niet hoe het in Windclan zit, maar het is niet alsof mijn deputy dat een vervelende situatie vindt," Niet dat Acorn oorlogszuchtig was, maar hij was zeker minder van het vredestichten dan Tall. En wat dat met Pepper te maken had wist hij dan ook weer niet. Maar waren niet alle problemen met elkaar verbonden?

Ze leek in de war te zijn van zijn eerdere woorden, en weemoedig bedacht de kater zich dat het het enige was wat hij leek te kunnen: zijn vrienden verwarren. En toch stond hij achter zijn woorden, en zijn keuzes, het was nodig het zo te doen. Dat zagen ze niet, maar zouden ze begrijpen. Evenals dat het nodig was geweest om Acorn te kiezen. Een grinnik ontsnapte hem toen de poes hem daar ietwat beschuldigend naar vroeg. "Crow," Mauwde hij veelzeggend, en bewoog zijn poten in een 'kijk mij' beweging. "De clan had vanaf het begin al weinig vertrouwen in mij, als deputy was ik een goede tegenpool van Inner, als leider was ik een bedreiging. Als ik geen 'steady' deputy gekozen had weet ik niet wat er gebeurd zou zijn." Vals, hij zou waarschijnlijk allang een rebellie ontketend hebben tegen zichzelf, gewoon door zijn leven te leiden. Het was een fabels dat warriors deden wat leaders zeiden, ze gingen erover in discussie en wantrouwden je, wat uiteindelijk je gezag ondermijnde en je hier bracht.

Ze leek teleurgesteld, en verdrietig keek de kater weg van de blik die de poes in haar ogen droeg. Het deed hem pijn om dat te zien, en maakte bovendien dat hij zich schuldig voelde. Het was zijn fout dat Crow geen vertrouwen meer had in de wereld van de clans. Hadden ze beiden niet gehoopt dat hij de verandering kon zijn die nodig was? Hij had het in ieder geval gehoopt, en had bovendien gehoopt dat zij het hoopte. Wat dan weer vaag klonk maar het had hem in ieder geval moed gegeven aan het begin. Nu moest hij het nieuws delen dat hun plan mislukte, dat er weinig nog restte om te doen, en hij wilde de boodschapper niet zijn. Maar hij moest. Vandaar dat de kater zijn keel schraapte en haar uiteindelijk bloedserieus aankeek, misschien dat het dan maar tijd was om te zeggen waarvoor hij gekomen was. "Ik ga, Crow," Zijn stem zacht maar helder. Zonder enige twijfel erin. Het was een mededeling, geen vraag, geen schreeuw om hulp. Tall was een volwassen kat, ouder dan de meesten dachten en slimmer dan hij zich doorgaans voordeed. Dit was geen vraag, dit was zijn antwoord.

Hij wist dat dit een van de moeilijkste zou worden. Pepper was jong, het zou haar tekenen, maar mettertijd zou ze leren hem te haten of gewoon niet meer aan hem te denken. Tinder was ook altijd veerkrachtig geweest. Slate had het toch niet zo met hem, en Wolf zou alles gewoon omzetten naar pure woede zoals altijd. Maar Crow was net als Ace van begin tot eind erbij geweest. Had alles meegemaakt. Sjonge, het was de eerste poes waar hij van dacht dat ze zijn partner kon worden, tot het leven besloot dat hun relatie daar niet voor gemaakt was. Een vage glimlach verscheen rond zijn mond toen ze niet eens vroeg waarom, maar gewoon een kernvraag stelde die aangaf dat ze wist dat het niet het Shadowclan kamp zou zijn. "Weg," Specificeerde hij voor nu. Niet in staat zijn plan uit de doeken te doen, maar wel met genoeg pijn om de voorzichtige glimlach slechts met moeite vast te houden. "Je gaat het niet begrijpen Crow, niets ervan, maar geef me ooit de kans alles uit te leggen," Want hij zou haar nog spreken. "Beloof me dat," Want als ze hem dat beloofde, kon hij in vertrouwen vertrekken. Naar weg.