[Rouw/Vigil] She'll watch over us

De poes neeg haar kop wat terwijl ze verder liep. Tigergaze had twee kittens vastgenomen en was vertrokken zodra ze haar woorden had uitgesproken. Hij zou vast snel de kleintjes veilig willen stellen. Burnetbliss had helemaal geen aandacht geschonken aan Routnose en had ook twee kittens vastgenomen. Ze wist helemaal niet wat hun naam was... En het kon haar eigenlijk ook heel weinig schelen. Wat het ook was, ze waren de rede van alles dat fout was in deze wereld. Hoe dan ook was de oorzaak van zoveel pijn weg. Het was erg, misschien verschrikkelijk, dat ze zo dacht over haar moeder... maar het was ene feit. De erge dingen in het leven werden altijd het beste onthouden. Eenmaal aangekomen in het kamp, richtte Burnet haar kopje wat meer op. Kalm had ze de twee kittens naar een queen gebracht om vervolgens met een stil gebaar een random kat mee te wenken. Ze moesten terug gaan om Oceanstar's lichaam. Eerder die dag was ook haar broer overleden, Panthersoul. Burnet had ook koud gereageerd op het feit dat de ander dood was gegaan en was direct erna gaan jagen. De regen was niet veel later gebeurd.
Eenmaal terug aangekomen bij het lichaam neusde ze even in de pels van de oudere kattin. Kort keek ze om naar de kat die mee was gekomen met haar en met een zacht knikje gebaarde ze naar de ander. Zo begonnen de twee windclan katten hun leader terug te dragen naar het kamp.

Ze had niks gezegd, wist zelfs niet of Tigergaze, de rotzak, iets had gezegd. Maar of hij dat gedaan had of niet, een shock rimpelde door het kamp heen toen de gestreepte poes binnen werd gebracht. Burnet besloot om het lichaam in stilte naar het midden van het kamp te brengen. De kalmte die rond haar ging was ijzig koud, haast een onmenselijk iets. Maar er brandde zoveel in haar. Haar vlammetje raasde als een gek door haar ziel, het ging een kortsluiting veroorzaken. "Oceanstar is dood," verklaarde ze enkel kordaat naar allen die wilden luisteren. "Ik denk dat Routnose er meer over weet dan ik," klonk er vervolgens, niet eens opkijkende of haar ooit zo goede vriendin in het kamp was. "Ik ga jagen," en met die woorden draaide ze zich om en sprintte ze weg. Ze wilde alleen zijn.

- Toestemming van Daan om Tigergaze te godmodden. De random windclan kat is niemand specifiek, dus deze kan je evt invullen als je wilt.

[ Rouw/Vigil van Oceanstar en Panthersoul]

Moedermelk. Bloed. Angst. Dood. De geuren stroomde allemaal tegelijk Ivoryrose haar neusgaten binnen. Ze hief haar kop op en wendde haar kop richting de ingang en sperde haar azuur blauwe ogen wijd open bij de aanblik. Oceanstar was dood. Haar lichaam levenloos op de rug van haar clangenoot. Heel langzaam rees de poes overeind en keek ze naar het tafereel. Katten overal om haar heen stroomde nader om het tafereel gade te slagen. Een vreemd gevoel bekroop Ivyrorose toen ze naderbij kwam en haar ogen op Oceanstar liet rusten. Haar mondhoeken krulde lichtjes om. StarClan had haar dus toch gehoord. Ze likte haar lippen af bij het drama. Ashkit was nog niet koud op de wereld en zie, Oceanstar wierp opnieuw een nest. Oké, WindClan hun prooi en hyn symbool waren de hazen waarmee ze konden rennen. Maar haar tante nam dat toch iets té serieus. Hoofdschuddend keek Ivoryrose neer op haar leider, ze kon het niet stoppen om zwak te glimlachen, bijna onzichtbaar voor andere. Alleen haar ogen verraadde haar die fonkelde van triomf. Opgeruimd staat netjes. Littlepaw had gerechtigheid.. nou ja.. bijna. Stallionheart leefde nog. Maar daar kon verandering in komen. StarClan zou die mousebrain nooit levens gunnen. Niet na het bloedbad die híj aangericht had. Nee.. dat zouden ze nooit doen. Nooit en te nimmer. Met haar inmiddels bolle buik zette Ivoryrose een stap achteruit. De kittens in haar buik groeide hard. Zo hard dat je nu kon zien dat ze zwanger was. Ze walgde ieder moment dat ze aan die mormels moest denken. 'Laat Windclan nu een leader hebben die meer bekwaam is voor de rang' Hoorde ze de woorden en Ivoryrose snoof. "Zo te zien zal dat nog lang duren voor WindClan eindelijk een bekwame kat als leider heeft." Ze keerde zich om en vertrok zonder nog acht te slaan op haar dode leider. Als het aan haar lag mocht Stallionheart zich bij haar voegen. Oceanstar mocht van haar part rotten in StarClan. Ivoryrose had haar zinnen gezet op de plek waar haar moeder rustte.

Een druk gemurmel die door het camp leek te glijden als een schokgolf trok haar aandacht. "Oceanstar is dood", werd er gefluisterd, alsof de kittens het niet mochten horen. Amberstorm keek op, verbaasd, nog niet helemaal begrijpend wat er aan de hand was. Ze liet haar twee bijna-apprentice kittens achter en baande zich een weg door de nursery, door het camp, door de menigte; tot haar groene blik viel op het levenloze lichaam van hun leider. Bloed ruiste in haar oren. Het drong niet door, dat de kattin die daar lag echt dood was. Alsof ze elk moment weer tot leven gewekt zou worden. De drama ging aan haar voorbij; hoe Abysshowl woedend werd omdat Oceanstar vreemd gegaan was, kittens had gekregen met een andere.

Loyaal, dat woord zinderde na in haar hoofd, dat momenteel aanvoelde alsof het gevuld was met spinrag. Loyaal. Aan de clan, aan familie. Aan de enige die misschien als familie aangevoeld had, al had ze dat nooit durven toegeven laat staan uitspreken. Een golf van spijt overspoelde de jonge kattin; maar het was een spijt zoals ze nog nooit eerder gevoeld had. Ze had al veel spijt gekend in haar leven, spijt van daden, maar nooit van non-daden. Van dingen die ze niét gedaan had. Die ze niet gezegd had, of getoond had. Abysshowl introduceerde een vigil en de slanke tabby schaarde zich aan haar zijde, op weliswaar een beleefde afstand. Haar blik staarde naar het grijs gestreepte lichaam van hun leider, maar ze zag het niet.

Toen haar moeder wegging, was ze vooral boos geweest. Woedend op haar verraad, omdat ze hen achterliet. Nu was het moeilijk te zeggen wat ze voelde. Misschien had ze nooit beseft dat ze Oceanstar steeds meer begon te zien als moeder, op een bepaalde, rare, verdraaide manier. Ze had haar nooit kunnen bedanken voor het vertrouwen, het begrip, de vergiffenis die de kattin haar geschonken had. De tweede kansen.

De geur van moedermelk lag over Oceanstar's lichaam als een deken; een heel toepasselijke geur voor de kattin die haar leven gegeven had voor haar kittens. Letterlijk, keer op keer weer. Hoewel ze moest toegeven dat Amberstorm dat nooit zou snappen - zij zou sneller haar leven geven voor haar clan dan voor haar kittens - was het een kalmerende geur op dit moment. Ze durfde haar neus echter niet in haar vacht te steken; bang voor de genegenheid, bang voor de blikken, bang voor de koelte van de dood. Nee, ze zou hier gewoon liggen, de wacht houden voor vannacht, alsof dat iets kon goedmaken. Ze hoopte dat Oceanstar neer zou kijken en de spijt in haar blik zou zien; de ongezegde woorden die ze nu nooit meer zou zeggen. Maar het leven ging verder. Na vannacht zouden ze verder moeten. Amberstorm had altijd al geweten dat de wereld hard was.

Note; Amber gaat mee vigil liggen! 

Er klonk commotie buiten de Nursery en het duurde dan ook niet lang voordat haar moeder verdwenen was. Er was tegen haar gesproken dat ze moest blijven liggen in het nest, maar haar nieuwsgierige aart had al snel de overhand en de kleine grijze kattin schuifelde naar de ingang van de den. In de verte zag ze hoe haar moeder naar iets toe liep, iets waar veel andere katten bij stonden. Ashkit had geen idee wat er aan de hand was, maar stond te popelen om te gaan kijken. Toch twijfelde ze, immers wilde ze niet dat haar moeder kwaad op d'r werd omdat ze de den uit was gekropen. Aan de andere kant wilde ze ook dolgraag weten wat er aan de hand was. Stapje voor stapje liep ze langzaam dichter naar de groep katten toe, telkens een beetje in elkaar duikend als er een kat langs haar stapte, bang dat ze op d'r kop kreeg. Toen ze eenmaal binnen gehoorafstand kwam van haar moeder hoorde ze diens giftige toon, maar ze snapte niet helemaal wat er gezegd werd. Langzaam wurmde ze zich langs een paar katten die stonden te kijken en daar stond ze oog in oog met het lichaam van haar andere moeder, van Oceanstar. Ze begreep het niet helemaal, haar moeder was kwaad op iets, maar haar andere moeder lag gewoon te slapen? Wat was hier allemaal aan de hand. Met haar ogen vol ongeloof kroop ze in de richting van Abysshowl en krulde zich op tegen haar poot. "Mama?" vroeg ze zachtjes, omhoog kijkend naar de gehavende kop van haar moeder. "Wat is, mama?" Ze wilde het begrijpen, ze wilde weten wat er aan de hand was, maar haar kennis van de wereld was nog te klein om er iets van te snappen. Het verwarde haar allemaal.

[Tag: @Abysshowl]

Nadat Burnetbliss weg was gelopen om te gaan jagen was de gevlekte kater nog een poos blijven zitten bij Rosefield en haar overleden partner. De stilte die om het lichaam van Panthersoul heen hing was bijna vredig te noemen, de kater had geprobeerd de ziekte te boven te komen maar helaas had StarClan besloten de bengaal tot zich te nemen. Zijn groene ogen stonden droevig, het was verschrikkelijk dat ze de broer van Oceanstar hadden moeten afgeven net nu de poes een wandeling was gaan maken met Routnose en Tigergaze. Zijn gedachtes dwaalden af totdat er een schelle stem door het Camp heen klonk. “Oceanstar is dood” als door een bij gestoken trok de kater zijn kop op en liep hij de Medicine den uit. Burnetbliss stond daar samen met Routnose en Tigergaze. Hij wilde vragen wat voor zieke grap dit nu weer was van de she cat maar zag al snel dat ze de waarheid sprak. Het voelde alsof hij een enorme klap kreeg van een onzichtbare kat en hij bleef aan de grond genageld staan met grote ogen. Voordat ook maar een kat iets kon zeggen zei Burnetbliss dat ze met vragen naar Routnose moesten en dat zij ging jagen. De poes sprintte weg en liet een moment van stilte achter. Zijn ogen zochten Routnose en in zijn blik stond dat hij haar ook iets moest vertellen maar het feit dat Oceanstar nu hier in hun midden lag, dood was iets wat meer prioriteit had ookal wist hij dat Routnose en Panthersoul close waren geweest. Hij had eerder in het Camp wel wat geroezemoes gehoord maar nu hij ontdooide rook hij de geur van het lichaam van Oceanstar. Kittens? Zijn groene ogen schoten naar Tigergaze en toen naar Routnose. Naast zich zag hij Abysshowl dichterbij stappen die een tirade tegen Tigergaze begon, de vader van de kittens. “Oceanstar had altijd al een hart gehad te groot voor deze wereld. Te vergefelijk, te open naar vreemden. Maar ik hielt van haar. En kijk waar dat toe heeft geleid. Een leader die haar partner al voorliegt, die zo onloyaal is. Laat staan hoe loyaal ze geweest moest zijn naar haar clan. Het is goed dat ze dood is. Laat Windclan nu een leader hebben die meer bekwaam is voor de rang” miauwde de grijze poes. “Ik zit vannacht Vigil bij haar lichaam. Ik wil onze relatie loyaal aflossen, ondanks haar daden. Wie de behoefte voelt is welkom mij gezelschap te houden.” vervolgde ze waarna Ivoryrose het nodig vond om iets te zeggen. "Zo te zien zal dat nog lang duren voor WindClan eindelijk een bekwame kat als leider heeft." miauwde de witte poes waarna ze verdween. De gevlekte kater trok even met zijn oren, was ze nu nog steeds boos? Hij voelde dat de ergste shock wegebde en zag hoe Amberstorm Oceanstar’s lichaam naderde en er bij ging zitten. Dit was een slag die erger was dan het verliezen van de Heatherfields, vele malen erger. Oceanstar was veel te jong heengegaan en had nog vele moons moeten leiden. Hij draaide zijn kop naar Routnose en wenkte haar naar de zijkant. Eerst zou hij een gesprek met haar hebben en daarna zou hij samen met alle katten die dat wilden een Vigil houden voor de overleden leidster. “Wat is er in StarClan’s naam gebeurd?” miauwde hij zacht tegen de Medicine cat. Zelfs als hij wist wat er gebeurd was dan moest hij haar alsnog het nieuws geven van het overlijden van Panthersoul iets wat hem nu al zwaar op het hart lag.

Note: Stallionheart zal eerst met Routnose praten en komt daarna ook vigil houden

De onredelijke kilheid van Burnetbliss en de afwezigheid van empathie tegenover de gestorven leider drongen amper door. Haar tranen waren al opgedroogd, maar ze voelde zich dor en dor verrot van binnen. Opnieuw had ze gefaald, en dit keer had zij samen met Oceanstar en Tigergaze een fout gemaakt die de grootste tol had geëist; een leven. Routnose stapte in stilte achter het gezelschap aan, tussen haar kaken twee kleintjes geklemd. Ze zouden het overleven, dat wist ze, het moment dat ze hun tweede kans gekregen hadden leek ze een bepaald vuur in hen te spotten die vandaag niet gedoofd zou worden. Een gegeven leven zou niet nogmaals vergooid worden, of was dat slechts hoop?
Eenmaal in het kamp werden ze overweldigd met vragen. Met zachte woordjes en geschud van haar kop wuifde ze alle aandacht van zich af. Voor nu moesten de kittens veilig zijn en Starclanzijdank zouden er genoeg queens zijn om ze voor nu te voeden. De zes kleintjes waren veilig, en tegen de tijd dat Routnose ieder nog één laatste keer had gecontroleerd werd het lichaam van Oceanstar al het kamp in gedragen. Routnose huiverde en slikte een brok in haar keel door bij het aanzien van haar vriendin, haar vacht donker van vocht, modder en bloed. Al het karakter leek uit haar gelaat te zijn getrokken en hoewel haar vachtpatroon en geur hetzelfde waren gebleven, leek ze allang niet meer op de zachtaardige leider. "Oceanstar is dood," verklaarde de geadopteerde dochter luid. Routnose trok haar oren gepijnigd naar achteren, op het moment wilde ze niets liever dan enkel in haar den liggen en slapen. Slapen zolang ze kon en niet denken aan het schouwspel dat hier voor hen lag, de verantwoordelijkheden die ze nu moest dragen. "Ik denk dat Routnose er meer over weet dan ik," opnieuw slikte ze, hopend dat ze haar stem nog had. "Ik ga jagen," met een ruk keek ze op naar de jonge poes. "Burnet-" Wat had ze haar misdaan? Waarom deed ze zo? Meer dan ooit had ze nu de steun van haar jongere vriendin nodig, had ze die poes die haar zo dierbaar was nu om zich heen gehad. Maar Burnet was alweer vertrokken. Ah.
Vervolgens begon Abysshowl een tirade, die Routnose deels kon begrijpen maar alsnog diep sneed. Oceanstar had inderdaad te veel lief gehad, maar ze zou trouw zijn geweest aan haar clan, daar twijfelde ze niet over. De gevlekte, cyperse poes liet ieder praten, niet willig om nu zelf deze wanorde tot een halt te roepen. Pas toen Ivoryrose het kamp uit was gestapt, Amberstorm zich naast Oceanstar's lichaam neer had gelegd en Stallionheart tegen haar sprak, was ze bereid op te kijken van haar poten en te spreken.  “Wat is er in StarClan’s naam gebeurd?” de grote kater had haar naar de kant van het kamp gewenkt, maar Routnose schudde mak haar kop en schraapte haar keel, hopelijk zodat de clan tot stilte zou komen. Ze zou het niet over haar hart kunnen verkrijgen om dit verhaal twee keer te vertellen of nog eens te hoeven horen, laat heel de clan het dan meteen weten."Iedere kat van Windclan, luister alsjeblieft," haar stem was schor, maar ze deed haar best om zo luid mogelijk te spreken. "Z-zoals jullie zien is Oceanstar overleden," ze dacht dat ze al haar tranen had gehuild, maar pareltjes vormden zich alweer in haar groene oogjes en ze knipperde ze verwoed weg. "Ze was zwanger en veel te vroeg bevallen in de storm... De kittens waren dood geboren en Oceanstar stierf kort daarna. Z-ze heeft besloten haar resterende 6 levens aan haar zoons en dochters te schenken, en zelf haar plaats te nemen tussen de sterren," De woorden kwamen soepeler eruit dan ze had verwacht, maar meer wilde ze ook niet spreken. "Ik... Vanavond zitten we vigil, daarna kunnen diegene die dat willen samen met mij Oceanstar's lichaam volgens het ritueel naar de velden brengen," ze knikte enkel, hoewel ze er erg tegenop keek om die tocht te maken en haar lichaam over te laten aan de elementen, zoals het gebruik was. De poes stond op en zonder nog veel meer te zeggen stapte ze richting haar den, onwetend van het tweede verdriet dat ze daar aan zou treffen.

Dodo je was me voor ;u; 

De reacties van de Clan waren gemixt, de ene zei dat WindClan een betere leider verdiende en de andere was in diepe rouw gedompelt. Routnose besloot dat ze haar verhaal kon doen ten overstaan van de gehele Clan dus liep hij weer terug naar waar hij eerder had gestaan. "Ze was zwanger en veel te vroeg bevallen in de storm... De kittens waren dood geboren en Oceanstar stierf kort daarna. Z-ze heeft besloten haar resterende 6 levens aan haar zoons en dochters te schenken, en zelf haar plaats te nemen tussen de sterren," De gevlekte kater voelde zijn oren naar achter draaien. De storm begon op het moment dat Panthersoul was overleden.. Was hij tegelijk met Oceanstar gestorven dan? "Ik... Vanavond zitten we vigil, daarna kunnen diegene die dat willen samen met mij Oceanstar's lichaam volgens het ritueel naar de velden brengen," miauwde ze en begon richting haar den te lopen. Snel liep de gevlekte kater achter haar aan en hij hield haar tegen met zijn staart. "Routnose, voordat je binnen gaat... Panthersoul is ook overleden. Toen de storm begon" miauwde hij zacht en hij keek haar meelevend en triest aan. "Ik en Rosefield waren bij hem. Burnetbliss is na het overlijden van hem gaan jagen en moet jullie toen zijn tegengekomen" De Clan zou rouwen om Oceanstar's verlies maar het nieuwe leven dat ze hadden meegenomen dat Oceanstar had geschonken was dubbel. Zes kittens in ruil voor zes levens en haar eigen laatste leven tijdens de bevalling. Oceanstar had te veel lief gehad en de woede van Abysshowl begreep hij maar dit waren niet de keuzes geweest die welk een kat ook kon maken. Niks in dit leven was makkelijk en hij hoopte dat hij Routnose kon steunen.

  Hij had samen met de anderen de kittens opgepakt en naar het kamp gebracht. Burnetbliss was Oceanstars lichaam gaan halen en hij wachtte met zijn blik op de grond gericht af totdat ze weer terug zou komen. Uiteindelijk deed ze dat en ze legde het lichaam midden in het kamp neer. Hij zuchtte even bij haar woorden en zag haar weer vertrekken.
  De woorden van Abbyshowl deed hem weer naar de grond kijken. Hij had Oceanstar gemogen, ja, maar hij had zich nooit bezig gehouden met haar privézaken en alles. Wat Abyss zei maakte hem nog meer in de war over zijn gevoelens. Ze was vreemd gegaan. Maar ze was wel altijd aardig geweest, voor zo ver Shadefeather meegemaakt had. Hij was dus ook blij dat Dewpaw het voor hun Leadster, of vorige Leadster? opnam. Een klein maar verdrietig glimlachje vormde op zijn gezicht.
  Wat Routnose toen zei gaf hem ook wel weer een goed gevoel. Ze had inderdaad een groot hart. Ze had al haar levens voor haar kittens gegeven. Kittens die onschuldig waren. Zij konden er ook niets aan doen dat hun moeder fouten gemaakt had.
  De kater zuchtte weer eens en schermde zich even af van alle discussies en verwijtingen. Alles ging verder in een waas aan hem voorbij. Hij zou verdrietig zijn om Oceanstar, maar hij wist dat Stallionheart ook een erg goede Leader zou zijn. Haar kittens zullen gelukkig voort leven door Oceans grote hart en hij was vast besloten om er maar weer is het beste van te maken.

Whitefur was licht in haar kop. Misschien was het de warme nursery? Met het benauwde en bedrukte weer was het natuurlijk ook niet zo gek. Meerdere katten hadden last van de warmte ook haar eigen kittens. Maar vreemd genoeg ondanks dat het regende, bleef de lucht een vreemde drukkende sfeer behouden. Het was iets aparts. Alsof het een teken was. Ze schudde haar kop. Het steeg haar naar haar hoofd. Ze had genoeg zorgen om over te piekeren. Vanuit de rand van de nursery kon ze net de Zilverpelt zien. Het thuis van de Starclan leek helderder te schijnen dan anders. Ze staarde met glanzende ogen naar de lucht. "b-blackkit" mompelde ze zachtjes. Whitefur sloot haar ogen en liet haar kop weer hangen. Ze wiegde rustig heen en weer alsof ze in een trans was.
Terwijl de zon langzaam onderging zat Whitefur nog steeds op de rand van de Nursery. Haar kittens waren onder hoede van een andere moederkat. Ze keek achterom. Haar kittens lagen zoetjes te snorren in hun slaap. Whitefur haalde diep adem door haar neus. De zoete geur van regen stroomde door haar neus. Ook de geur van moedermelk. Wat niet zo gek was in de nursery. Maar de geur leek van veder te komen. Wat gespannen stond Whitefur op. Opnieuw proefde ze de lucht: Bloed! met een vermengeling van kittens en tot een grote schok Oceanstar. Zo snel als haar poten haar konden dragen rende ze naar de ingang van het kamp. Shadefeather kwam aan met de kittens. Whitefur zuchte van verlichting. De kittens leefde. Maar waarom draagt Oceanstar ze niet gewoon? en waar is ze? Waarom is ze niet bij haar jongen? Honderden vragen schoten door het hoofd van Whitefur. Tot haar schok zag ze nog een kat het kamp binnenkomen. Ditmaal niet met kittens. Maar met het levenloze lichaam van een ooit prachtige witte kat: Oceanstar. Het was alsof een pijl door het hart van Whitefur schoot. Ze wankelde. Oceanstar, haar leider, haar voorbeeld. Ze had zoveel prachtige kittens gekregen, zo goed de clan geleid. Nu zou alles anders worden. Al wankelend zette ze een paar stappen richting Burnetbliss die Ocean had gedragen. Toen onstondt een nieuwe vraag. Ocean had nog 7 levens gehad. Hoe kon ze sterven? Whitefur hapte naar adem. Ze had zich opgeofferd voor haar kinderen. Ze had haar levens geschonken aan haar nakomelingen. Haar legacy.
Whitefur drukte kort haar neus in de vacht van Oceanstar. "Ik zal je nooit vergeten" murmelde ze.
Het levenloze lichaam voelde koud. Haar ziel was opweg naar de Starclan om daar voor eeuwig voort te leven. Met pijn in haar hart draaide ze zich om naar de nursery waar de kitten heen gebracht waren. Snel raasde ze warme plek binnen. Zonder ook maar te kijken naar wat er gebeurde mauwde ze: "Ik zal voor ze zorgen." Het voelde lichtelijk als verraad naar blackkit. Maar ze wou niks liever als haar leider een laatste eer bewijzen. "Ik heb genoeg melk" Wachtend op antwoord keek ze de katten aan.

Haar opvolgster was geen lang leiderschap gegund. Het leek zo lang en tegelijk zo kort geleden dat Oceanstar de last van Evergreen had overgenomen. Ze had de clan terug naar het oude territorium geleid, had gerouwd om haar eerste deputy die ze hadden verloren aan de vos, had een oorlog gemist omdat ze bezig was elders een leven te redden. Had liefde gekend en kittens gekregen, en niet weinig ook, en nu was ze gestorven zoals ze had geleefd: voor die kittens. Evergreens groene blik rustte op het lichaam van haar de gestorven leider, haar vriendin, een van de weinige katten in de clan die ze nog had vertrouwd toen ze op haar dieptepunt was. De enige, misschien wel. Oceanstar had haar levens er buitensporig snel doorheen gejaagd, maar ieder leven was gegeven om dat van een ander te redden, en was dat niet hoe het hoorde?

Zwijgend hoorde ze Abysshowls tirade aan, en ze sprak de door het leven getekende elder niet tegen, want ze kon niet alle acties van haar opvolgster goedpraten. Oceanstar was altijd al te snel geweest. Het voelde voor Evergreen nog altijd verkeerd hoe Oceanstar zo kort na de dood van Neverland al de liefde van een ander had gezocht. Hoe Abysshowl, die nog leefde, die op Oceanstars trouw en liefde had gerekend, zich nu moest voelen, kon Evergreen wel begrijpen. Het moest iets van hetzelfde gevoel zijn als ze zelf had beleefd toen ze had geloofd dat Lionroar een moord had gepleegd, dat haar deputy en beste vriend haar en de clan had verraden. Het was een leugen gebleken, maar het gevoel lag nog vers in haar geheugen. En Oceanstars verraad was zeker geen leugen; zes kittens vormden het levende bewijs. Evergreen trok echter een streep bij dat verraad en weigerde Abysshowl redenering verder te volgen. Oceanstars trouweloosheid naar haar partner betekende nog niet dat ze een slechte leider was geweest. Evergreen stapte naar voren. "Oceanstar was loyaal als WindClanner en als leider. Zij nam een taak over waarvan jullie je niet kunnen voorstellen hoe zwaar het is. Een taak die ze met alle kracht en zorg die ze in zich heeft gedragen", miauwde ze stellig, met iets van de kracht in haar stem die deze ook bij ceremonies had gedragen, toen zij die nog voltrok. Ze sprak iets zachter toen ze verder sprak. "Ik zal niet beweren dat ze een perfecte kat was, ik weet dat ze fouten heeft gemaakt als leider en ernstiger fouten als partner, en ik zal die fouten niet wegwuiven onder het mom dat iedere kat ze maakt. Maar één ding is mij duidelijk: haar hart stond open voor iedere WindClanner. Te ver open, misschien, maar twijfel over haar loyaliteit naar deze clan heb ik niet." Een te groot hart. Te veel liefde, alsof de gestorven leider had willen compenseren voor het gebrek aan liefde dat haar voorganger had gekend en verspreid. Misschien had Oceanstar zo willen proberen deze gebroken clan weer in elkaar te lijmen, maar de barsten waren niet verdwenen. Dat maakte Burnetbliss wel duidelijk, en Abysshowl, en Dewpaw en Ivoryrose. De clan vormde geen eenheid, had dat al lange tijd niet gedaan. Evergreen kon alleen maar hopen dat Stallionheart zou bereiken wat zijn voorgangers niet hadden gekund, ook al had ze er moeite mee haar volle vertrouwen in de gevlekte kater te leggen. Misschien kon hij de gulden middenweg vinden.

Maar dat kwam morgen, als de nieuwe dag aanbrak. Nu was de tijd voor rouw om twee te vroeg gestorven katten. Twee, want Oceanstars broer was vrijwel tegelijk met zijn zus overleden. Evergreen voelde het verlies als een dof verdriet, niet in staat de scherpte te voelen die die pijn vroeger had gekend. Daarvoor had ze te veel meegemaakt. Maar ze zou rouwen met de anderen, vannacht, en waken over het lichaam van haar opvolgster en vriendin.

Ze hield voor nu haar afstand. Alle geluiden, al het praten en alle verschillende katten hielpen haar niet met het volledig begrijpen van wat er aan de hand was. Oceanstar was dood, dat was iets dat ze hoorde en er waren kittens, die blijkbaar van haar vader waren? Ze probeerde de vacht van haar vader te onderscheiden van de rest, ze wilde vragen of dit alles waar was of hij echt kittens had gehad met Oceanstar. Ze had tenslotte al te goed geweten dat de leidster met een ander was en niet met haar vader. "Tigergaze?" Haar stem was wijfelend, terwijl ze naar de kat ging waarvan ze vrij zeker was dat het haar vader was. "Is dit waar?" Ze negeerde de rest, ze wilde van haar eigen vader horen dat dit zo was.

Ze had niet verwacht dat dit allemaal zou gebeuren. Ze was nog maar net apprentice en toch leek er zoveel meer te gebeuren dan ze eigenlijk zou willen in haar korte leven. Ze kreeg het vrijwel meteen te horen toen het lichaam van haar oudere zus het kamp in gebracht werd, dood. Ze kon het maar half bevatten dat dit ook echt het geval was, maar daar lag ze. Haar zus die meerdere levens had gehad, maar ze toch allemaal kwijt was geraakt en dat voor haar kittens. Ze begreep niet waarom dat gebeurde. Haar moeder had tenslotte ook haar leven voor haar en haar zusje gegeven en toch begreep ze niet waarom. Was het dan wel een goed plan om kittens te krijgen? Als iedereen die haar familie was eraan dood leek te gaan? Langzaam kwam ze dichter naar het lichaam van Oceanstar toe en begroef haar neus erin, verder niets zeggende. Er was niets dat ze kon zeggen.

Ze was pas net geboren en nu al leek er vanalles te gebeuren. Alleen het was niet alsof ze er zelf bewust van was. Ze wist niet eens wie haar het kamp in bracht of het feit dat haar moeder van allerlei dingen werd beschuldigd samen met haar vader. Haar moeder was dood, dat was een feit, haar vader leefde nog, maar wat zou er gaan worden van haar leven. Voor nu was het enige dat ze echt miste melk, want daar begon haar maag over te klagen. Ze kon dan ook niet helpen om een kleine piep te laten horen van de plek waar ze was.