Aftermath

Oorlog was iets dat veel zou stelen van jonge en oude katten. Oorlog, bloed, dood, het gekrijs van gewonde katten of het fysiek was of mentaal maakte weinig uit. Oorlog was geen kinderspel waardoor het haar hart ook zeer deed dat haar dochters een kat hadden moeten doden. Op die jonge tere leeftijd, zelfs zij en Tigergaze hadden hen niet kunnen beschermen. Homepaw leek haar uitbarsting eng te hebben gevonden. Immers was haar teleurstelling niet zo vaak naar boven gekomen naar haar kinderen. Uiteindelijk was ze altijd trots geweest. De witte kattin kwam duidelijk aarzelend naar binnen waarna een bijna breekbare stem haar oren bereikte. "Mama?" Vroeg ze zacht waardoor de oudere kattin overeind kwam en haar dochter voorzichtig naar haar nest neusde. "Homepaw," Murmelde ze zacht als een zomerbriesje waar ze ook naar vernoemd was.

Haar prachtige blauwe ogen stonden verwelkomend toen ze een van haar jongste kinderen begroette, aan haar hele houding was te zien dat ze Homepaw haar fout al lang vergeven had. De witte kattin had het uit zelfbescherming gedaan wat betekende dat ze anders een kitten minder had gehad. Iets dat wraak op Riverclan had kunnen opwekken, nu wilde ze enkel haar Clan weer opbouwen en het rift dat was gecreërd weer verkleinen. Immers waren ze nog steeds een Clan, doden was niet haar manier maar Starclan had hen vergeven. Routnose was daar standvastig in geweest en dus zou zij ook haar Clangenoten vergeven. De witte kattin nam plaats voordat ze sprak. "Ik wilde alleen maar Spiderpaw helpen..." mauwde ze uiteindelijk zacht, bijna breekbaar. De jonge moeder en Leader drukte haar kop tegen de ander aan voordat ze zacht sprak. "Ik weet het, mijn dochter. Ik weet het... Starclan heeft je vergeven, en dat betekend dat ik dit ook zal doen. Ik had niet zonder Spiderpaw kunnen leven, niet zonder mijn lieve kittens. Ik heb je beter opgevoed dan zomaar te doden omdat het kan." Sprak ze geruststellend. Haar ogen gleden naar de bekende blauwe van Homepaw voordat ze haar een lik over haar oor gaf.

Een lange zucht ontsnapte over de lippen van haar witte dochter. Haar dochter die een heftiger leven had gehad dan ze haar gewenst had, maar er heerste nooit overal vrede. Dat was de waarheid waarmee ze moesten leven. Genieten van de zeldzame rustige momenten en vechtten door de heftige heen. Samen met familie, want dat was het sterke front van Windclan. “Ik zou ook niet zonder Spiderpaw kunnen leven”, Mauwde haar lieve dochter waardoor een kleine glimlach op haar lippen ontstond. "Jullie, mijn kittens zijn allemaal belangrijk voor mij. Ik houd van jullie zelfs als ik denk dat jullie fouten maken. Weet je hoeveel fouten ik heb gemaakt Homepaw?" Mauwde ze warm. “En niet zonder jou.” Vervolgde de jonge kattin waardoor ze zacht snorde. Ergens wilde ze beloven nooit dood te gaan, maar ooit werd het haar tijd. “Mama, is het waar dat je weer een leven minder hebt?” Vroeg de witte kattin zacht waarop ze langzaam knikte. "Ik kan geen onschuldige katten dood laten gaan. Dat betekend dat ik mijn leven zal geven voor iedereen in Windclan. Ik zal ooit naar Starclan gaan, maar onthoud dat ik zelfs dan er altijd ben. Ook al zie je me niet." Mauwde ze warm en zacht, geruststellend.