I'm gonna liv- uhm, sleeeeeeep forever [Falconpaw]

Laurelpaw schoot de lucht in toen hij haar aanraakte. Oeps? Hij bedoelde het goed hoor!! Hij wilde haar alleen maar aanmoedigen om mee te gaan naar binnen, want hij wist het wel zeker. Het zou super leuk gaan worden in de den! Ze zouden elkaar alles gaan vertellen en dingen van elkaar leren!! Samen trainen, samen slapen en leren. Heerlijk! Hij had er zin in! Ik... Ik heb niet zoveel zin." klonk er van de poes af, waarop Falcon haar even met een schuin hoofdje aan keek. Maar waarom niet?? Het zou juist super leuk gaan worden! "Het wordt echt leuk! Zeker weten!" sprak hij met een brede glimlach tegen de poes. Hij wist niet waarom ze onzeker was, maar als het kon dan ontnam hij haar dat maar al te graag! "Wil je je nest anders naast mij hebben?" vroeg hij haar met een aanmoedigende glimlach. Kom! Lekker gezellig!

Toen hij zei dat hun mentoren geen vrienden hoefden te zijn om samen te trainen glimlachte de poes even. Score! Hij vond het altijd fijn als hij andere katten kon laten glimlachen. Die kon hij mooi mee nemen. "Ja, daar heb je gelijk in." klonk er van de poes af, waarop hij even glimlachte. Het leek hem alleen maar goed om samen te trainen, toch? Hij glimlachte even trots, ja, daar had hij goed overna gedacht! Toen was de taak een goede plek te zoeken in de den. Dat was misschien nog wel de moeilijkste taak van allemaal. Laurelpaw leek als eerste een goede plek hebben gevonden, waarna ze even naar hem omdraaide. "Hier, denk je?" klonk er, waarna ze weer naar de plek keek. Falconpaw trippelde ernaar toe, waarna hij breed begon te glimlachen. "Ziet er goed uit!" sprak hij spinnend tegen haar, waarna hij even om zich heen keek. "Tijd om zacht, warm mos erbij te halen en dan zijn het officieel onze nesten!" Sprak hij luid spinnend.

De poes knikte toen hij zijn bevestiging gaf dat dit dé plek werd waar ze zouden gaan chillen. Hier zouden ze de komende manen gaan samen zitten en praten en misschien wel spelletjes doen! Was dat iets wat apprentices nog deden? Spelletjes in de den? Hij wist het niet, maar hij was er klaar voor om het te leren kennen. Laurelpaw was ondertussen alweer naar de uitgang begon te lopen, waarop de poes achterover keek. "Kom je?" oh oops! Helemaal uit concentratie. Hij sprong zowat op en trippelde snel naar haar toe. Waar konden ze mos halen, dat was wel een dingetje. Ze mochten namelijk niet het kamp uit nu..? Of mochten ze dat al? "Weet jij waar we mos kunnen halen?" vroeg hij met een onhandige glimlach aan haar. Misschien hadden ze het wel verteld maar-- ja hij had het totaal niet gehoord. Anders moesten ze mosballetjes plat gaan maken! Was ook altijd nog een optie.

Hij hoopte maar dat de poes zelf een idee had waar ze mos vandaan konden halen, want alleen ging het zo niet en anders moesten ze.. tja mosballen plat maken of iets in die trant. In ieder geval geen leuke dingen doen. "We mogen het kamp nog niet uit, denk ik." klonk er ietwat onzeker af van de poes, waarop hij even instemmend knikte. Want dat leek hem ook niet, ze wisten nog niet wat de grenzen etcetera waren en dat kon gevaarlijk zijn! "Misschien... misschien kunnen we een beetje mos nemen van de Warriors?" klonk er met een licht ondeugende toon van de poes af, waarop Falcon even rustig nadacht. Hmmm dat zou inderdaad een optie kunnen zijn... "Dat kan toch geen kwaad? Ze zullen er niks van merken." Ze zette al een paar stappen richting de warriors den, waarop Falconpaw lichtjes greens en knikte. "Laten we ervoor gaan. Kleine stukjes pakken, zodat ze niks merken." Sprak hij met een brede grijns tegen de poes. "Wie als eerste een heel nest heeft kunnen maken zonder gesnapt te worden, wint." daagde hij haar uit met een speelse zwiep van zijn staart.

Laurelpaw had niet eens gezegd of ze de uitdaging aan zou gaan! Maar, aan de manier dat ze de warriors den in rende leek het al genoeg te zeggen voor hem. Ze ging het aan. Dus hij schoot erachter aan, snel de warriors den in en niet al te grote stukken van wat nesten te pakken, waarna hij terug rende naar de apprentice den, waar Laurelpaw al stond. "Falconpaw, weet je nog hoe je moet lopen?" klonk er treiterig van de poes af, waarop hij greens en weer terug rende, zoals zij ook deed. Zodra hij weer wat gepakt had en naar de apprentice den rende legde hij het op zijn hoopje neer. "Pas maar op hoor! Ik haal je zo weer in!" riep hij met een zwiep van zijn staart, waarna hij weer verder ging met de race voor het mos.

De competitie was on en Falcon was zeker dat hij niet wilde verliezen. Hij vond dit leuk, zeer leuk. Hij zou haar niet laten winnen. Of in ieder geval, niet makkelijk. Beide willen ze natuurlijk winnen, maar er kon er maar één winnen. "Sure" klonk er toen hij riep dat hij haar zou inhalen. En samen sprintten ze door het kamp heen, hij merkte dat ze zowat uit de bocht vloog met hoe snel ze ging, maar hetzelfde gold voor hem. Hij zou het zo makkelijk kunnen beïnvloeden, maar dat deed hij niet, want hij was geen valsspeler, zou haar niet zomaar uit de bocht duwen behalve als het een ongeluk zou zijn. Net toen hij een stapje extra wilde zetten om sneller te gaan, struikelde hij over zijn lange poten heen, waardoor hij recht tegen Laurel aan botste. "Oof-!" kwam er nog uit hem, want dat gebeurde er als je tegen de grond aan viel en de mos die hij had gepakt overal heen vloog.

Hij lag bedwaasd op de grond en knipperde even verward. Sinds wanneer was de wereld op z'n kop? Was hij zo hard gevallen dat alles op zijn kop was gaan staan?! Oh nee!! Dat kon toch niet! Lichte paniek gierde door zijn lichaam samen met de adrenaline die hij al had. Maar- oh wacht even. Hij lag op z'n kop. Ha-ha. Oeps. Hij rolde over naar zijn zij en kneep z'n ogen even stijf dicht. Wow, dat voelde echt heel erg raar. "G-gaat het?" klonk er van Laurelpaw af, waardoor zijn ogen meteen opende en naar haar schoten. "Ja hoor! Geen probleem!" sprak hij met een brede glimlach tegen haar. Hij krabbelde overeind en werd overspoeld met duizeligheid, waardoor hij zijn ogen even stijf dicht kneep. "Of... misschien toch niet." sprak hij even, terwijl hij zijn lichaam rustig naar de grond liet zakken, wat veiliger voelde dan dat hij ieder moment op de grond zou kunnen vallen. "Ik heb jou niet bezeerd hoop ik?" vroeg hij even aan haar. Hij hoopte echt van niet! Dat wilde hij haar niet aan doen.