The odds

Hij was weer eens terug op Fourtrees. De jonge kater was er al op uit gegaan om te jagen en nu verveelde hij zich toch wel een beetje. Dus de enigste logische gedachte die in zijn kop voorbij was gekomen was om naar de plek te gaan waar hij al zoveel verschillende, interessante katten had ontmoet. Fourtrees. De enorme bomen kwamen al gauw in zich en hij krabbelde de helling af de open plek in het midden op. Hij moest nog steeds eens een gathering meemaken, maar dat zou nog wel komen en in de tussentijd kon hij veel vrienden en kennissen opdoen. En dat hoopte hij vandaag weer te doen. Misschien zou hij weer een WindClanner tegen komen, al zou dat wel een beetje te gek voor woorden zijn. Hij was hier nu minstens al acht keer geweest en minstens zes keer had hij een gesprek gevoerd met een WindClanner. Natuurlijk was het wel eens dezelfde kat geweest die hij weer tegenkwam, maar dat maakt niet echt uit. Het punt was dat hij zo vaak iemand uit WindClan tegen was gekomen dat dat nu vast wel anders moest zijn. Zou er uberhaupt wel iemand komen? Straks zat hij hier zo alleen en kwam er niemand opdagen. Dan zou hij toch wel weer een middag verspeeld hebben met niets doen. Al zou hij vast niet veel anders hebben gedaan in het kamp, dus het was niet alsof het zo'n drama zou zijn. Toch, het enigste wat hij nu kon doen was wachten. Wachten tot er iemand kwam opdagen.



Laurelpaw eerst

Het duurde niet lang totdat zijn wens voor wat gezelschap werd beantwoord en het moest eigenlijk niet gekker worden. Over de Windclan zijde van Fourtrees kwam een figuur in zicht. Leefde die clan hier? Het leek er haast wel op hoe vaak hij ze hier tegenkwam. Het was niemand die hij eerder had ontmoet. Nee, dit keer was het een kattin jonger als hem. Vast net apprentice geworden. Hij was er toen ook al snel alleen op uit gegaan, iets waar zijn mentor toen niet al te blij mee was geweest. "Hallo!" Riep hij vrolijk terwijl hij al op haar af liep. Toen Ardentpaw dichterbij kwam merkte hij op dat ze niet al te zeker leek, meer verrast? Hm, misschien kwam dat door het zicht van de vier grote bomen die hier stonden, of omdat ze hem niet had verwacht. Toch, hij had leren te verwachten om anderen hier tegen te komen. "Wat brengt jou hier?" Vroeg hij dus een tikkeltje nieuwsgierig, want het kon niet dat ze in haar eentje de grens aan het checken was zoals Stallionheart gedaan had de eerste keer dat hij de kater had ontmoet.

Oh, okay. De droge toon waarop ze terug reageerde deed hem een beetje afknappen. Toch, hij zou niet terugkeren naar de verveling die in het kamp heerste puur omdat een apprentice jonger als hem niet in de vrolijkste bui leek te zijn. "Ik wist niet dat poten een eigen zin hadden," reageerde hij op een wat plagende toon. Misschien niet het allerbeste idee, maar ze leek hem te serieus. Iedereen moest zo af en toe eens even wat te lachen hebben. Daarbij, ze kon hem toch niet veel aandoen zou ze kwaad worden. Boze woorden kon hij verdragen en dat ze zo gevaarlijk was dat ze hem serieuze wonden kon geven betwijdelde hij zeer. Ze zou zeker nog niet veel training hebben gehad. "Maar ik ben Ardentpaw," stelde hij zich voor. Dat was iets wat hij eigenlijk nog best vaak leek te vergeten, dus maar beter gelijk uit de voeten krijgen inplaats van eerst een heel gesprek ervoor gaan voeren.

Volgensmij leek ze het maar raar te vinden, dat hij zo vriendelijk was tegen iemand van een andere clan, maar ze stelde zich alsnog voor. Dat was tenminste iets. Nu wist hij haar naam en konden ze dus iets beter een gesprek voeren, al wist hij niet helemaal zeker of ze dat wel wilde. Maar voor hij ook nog maar iets kon zeggen stelde Laurelpaw hem al een vraag, namelijk of hij half-clan was. Ardentpaw fronste kort, iets wat hij niet vaak deed en dat was waarschijnlijk wel te zien. Zag Laurelpaw half-clan katten als iets wat slecht was? Een belediging? Zij konden er toch ook niets aan doen dat hun ouders de warrior code hadden gebroken, dus hij snapte niet echt waarom anderen het als een levensmissie zagen om ze te treiteren daarvoor. Toch, hij schudde zijn kopje. "Nee. Niet dat ik weet, in ieder geval," beantwoordde hij haar vraag. Zijn ouders waren immers beiden dood, maar hij was opgegroeid in ThunderClan, dus hij had er nooit echt overnagedacht. Het was nog steeds niet echt iets wat hij betwijfelde, want hij had zeker nog wel vage herinneringen. "Ik kom hier gewoon vaak als ik niets te doen heb. Het is beter als in het kamp blijven zitten en mij vervelen. Plus je kan hier interessante katten ontmoeten," legde hij dus maar uit, want ze had hem immers ook gevraagd wat hij hier dan deed. Niet zo interessant als zelfwandelende poten, maar toch zeker wel een goede reden.

Normaal was hij best goed in het lezen van katten, maar de jongere apprentice voor het snapte hij helemaal niet. Ze had wel aparte vragen en hij had tot nu toe nog geen idee gehad op wat voor toon haar antwoord zou komen. "Ik kan toch jagen op mijn weg hier naartoe of als ik terug ga en het dan meenemen naar het kamp?" vroeg hij haar. Zijn toon liet het lijken alsof het zo duidelijk was dat een kitten het zou snappen. Iets wat opmerkelijk was voor hem, want normaal was hij altijd wel vriendelijk. Soms was hij wel eens wat brutaal, omdat hij nieuwsgierig was, maar de toon van zijn antwoord had zelfs hem een beetje verrast. Misschien kwam het omdat hij gewoon niet echt wist hoe hij op Laurelpaw moest antwoorden omdat hij haar niet kon voorspellen. Ja, dat was het vast. "Is dit je eerste keer alleen buiten het kamp?" vroeg hij gelijk daarna. Ardentpaw was echt nieuwsgierig naar dat antwoord, want de WindClan deputy had hem verteld dat apprentices eigenlijk niet vaak op hunzelf erop uit hoorden te gaan de eerste keer dat hij hem had ontmoet. Dus zou Laurelpaw dan niet tegen de ongesproken regels ingaan. Hijzelf ook, realiseerde hij eens weer, maar hij had zich er eigenlijk al bij neergelegd. Hij wilde graag avontuur en dat vond je niet in een kamp of met een mentor die je alleen maar dingen wilde leren.

Hij kon wel sarcasme herkennen, alleen af en toe miste hij het zo eventjes. Toch, hij wilde Laurelpaw niet het genoegen geven door te denken dat ze onder zijn pels was gekomen en dus hield hij zijn mond mooi dicht. Een paar scherpe woorden of een belediging deden hem vaak toch niet veel, aangezien hij gemerkt had dat dat vaak tekenen waren van iemand die onzeker was. Ardentpaw dacht alleen niet dat ze het zou waarderen als hij haar daar op zou wijzen. Echter verraste haar antwoord op zijn vraag of dit haar eerste keer buiten het kamp was hem wel een beetje. Wie had er nou weer zoveel disrespect voor de regels van zijn of haar clan. Hij wist dat hij ook wel een beetje vaak alleen het kamp uit ging, maar hij kon zichzelf tenminste al redelijk beschermen en zo ver ging hij nou ook niet echt. "Het verbaasd me dat ze je dan niet langer kitten hebben gehouden," vertelde hij haar ongelovig. Want was dat niet de normale straf? Zeker wel als ze zich als kitten al zo misdragen had, leek hem, Maar hij was haar leider niet en hij had er eigenlijk niets over te zeggen, behalve dat hij maar blij was dat hij niet dagelijks met zo'n iemand om hoefde te gaan.

Lachte ze nou om zijn opmerking? Wauw, dat was iets wat hij nou echt niet had verwacht. Misschien zat er dan toch wat vriendelijkheid in de jongere apprentice voor hem. Ardentpaw glimlachte zelf ook even toen ze toegaf dat het haar zelf ook had verbaas, maar deze verdwee toen ze hem vertelde dat ze wel gestraft deed voor de dingen die ze fout deed. Hij zou het niet raar hebben gevonden, maar haar stem gaf duidelijk aan dat ze het niet eens was dat ze gestraft werd. Dat was interessant, want ze leek wel te begrijpen dat sommige dingen niet worden. "De regels van de code zijn streng, maar ze zijn er om ons te beschermen, van onszelf en van anderen," vertelde hij Laurelpaw bedachtelijk. Het was wel zo. Een kitten, hoe graag deze naar buiten wilde, kon zichzelf niet beschermen van alle gevaarlijke dieren daarbuiten. Een verrader werd door de leider verbannen zodat de rest van de clan veilig was. Toch, pijn kon er soms van komen en misschien zat er daar iets van achter de mening van Laurelpaw. Hij kon het niet weten, maar nu was het maar een rare en ietwat vage mening voor hem.

Haar volgende antwoord was er geen waar hij zelf niet eerder over had gedacht, Starclan was immers ook niet in vier clans onderverdeeld. Hij had er dan ook eigenlijk geen goed antwoord op, want was was balans als je niet wist waar de balans voor was. Laurelpaw had zeker een punt, dat kon hij niet ontkennen, maar toch, als ze nu van vier clans naar één clan gingen dan zou dat niet goed aflopen. De tradities en manieren waren zo anders, en ze konden ook moeilijk vier leiders hebben. "Ik snap wat je bedoeld," gaf Ardentpaw dan ook toe zonder moeite, "maar het zou een onmogelijke droom zijn om nu ineens vier clans in één te proppen. Ik ben het wel eens dat niet alle regels altijd even goed zijn voor ons, maar heel veel van hen zijn dat wel." Daar was hij nog wel steeds van overtuigd, zelfs als Laurelpaw gelijk had dat een paar van de regels in de krijgscode families uit elkaar scheurden en vriendschappen of meer zelfs opgebroken konden worden door clanrivaliteit. Hij had altijd gevonden dat je je hart moest volgen, iets wat vaak moeilijk was, want anders zouden ze allemaal op een gegeven moment harteloos worden.