They're beautiful.

Ze had dit waarschijnlijk al wel eerder moeten doen, maar ze was niet in het kamp geweest toen Slatefur was bevallen en had haar achteraf wat rust willen gunnen om te bekomen van de bevalling. Bovendien waren ze ook nu niet zo close dat het van belang was om haar echt direct te feliciteren, dus wachtte Breezespring even af terwijl andere katten haar voor zouden gaan. Ze had al wel gehoord dat het een mooi, gezond nestje van zes was. Dat kwam niet vaak voor. Slatefur mocht zich de hemel in prijzen dat ze zes kittens op de wereld had kunnen zetten zonder er zelf aan onderdoor te gaan en zonder dat de kittens een handicap hadden. Ze hoopte dat ze, op een latere leeftijd, ook kittens zou krijgen die ook allemaal perfect gezond zouden zijn. Hoewel… ze dacht toch wel dat ze van ze ging houden, ook al waren ze misschien niet allemaal zo gezond. Maar zes stuks in één keer? Nee, dat leek haar behoorlijk vermoeiend. Maar goed, die tijd was het nog lang niet. Ze wilde eerst nog wat taken als warrior vervullen voordat ze aan het moederschap zou beginnen, maar het stond wel op het lijstje van dingen die ze nog wilde bereiken binnen nu en de tijd dat ze elder zou worden. Ze schudde haar kopje zodat ze haar gedachten kon verdrijven en liep op de nursery af. Ze stapte naar binnen en inhaleerde de geuren van moedermelk en natuurlijk de kittens. Ze grinnikte bij het zicht van de slapende balletjes vacht en merkte op dat de nursery al aardig vol zat. Allemaal sterke, toekomstige warriors. Ze snorde zachtjes en stapte voorzichtig langs ze of over ze heen, totdat ze een grijze kat met zes kittens aan haar buik zag liggen. Ze controleerde eerst of de she-cat wakker was en toen dat zo was, begroette ze door zacht te miauwen. “Hé, Slatefur,” zei ze met een glimlach. “Ik wilde je nog feliciteren met je kleintjes, al is het misschien een beetje aan de late kant.”

Op een respectvolle manier boog Breezespring zich naar voren zodat ze het neusje van Slatefur aan kon raken. Ze snorde zachtjes toen Slatefur haar opmerking maakte en keek nieuwsgierig toe toen Slatefur haar staart ophief en Breezespring zo de permissie gaf om een kijkje te nemen naar haar zes kittens. “Oh, Slatefur,” murmelde ze zachtjes, een haast affectievolle toon in haar stem. “Wat zijn ze mooi!” Ze hadden allemaal wel een uiterlijk kenmerk waar Slatefur aan gekoppeld kon worden. En hoewel de andere uiterlijke kenmerken Breezespring toch wel lichtelijk nieuwsgierig maakte naar wie de vader zou zijn, respecteerde ze de beslissing van de queen om er niks over te zeggen en vroeg ze er dan ook niet achter. Misschien kwam er een tijd dat ze zelf ook ervoor zou kiezen om zonder een partner haar eigen nestje groot te brengen en dan zou zij ook niet willen dat iedereen erachter ging zoeken. Breezespring boog zich nog wat verder naar voren zodat ze aan alle zes kittens even kon ruiken en trok zich vervolgens met een brede glimlach weer terug. “En allemaal ook erg gezond! StarClan heeft je gezegend met dit nestje.” Slatefur zou haar poten vast en zeker vol hebben aan deze zes, maar Breezespring kon zien aan de blik van de queen dat dat haar niet dwarszat. En waarom zou het ook? Niets was mooier dan je eigen kits te zien opgroeien. “Als je een keertje genoeg hebt van al die drukte mag je me gerust vragen om op ze te komen passen. Daar zit ik echt niets mee in.” Het was nu niet bepaald een geheim voor de Clan dat zijzelf ook graag kittens wilde hebben en dus werd ze geregeld gevraagd om op de kittens te passen als de queens die geen melk meer moesten geven eens naar buiten wilden gaan om hun poten te strekken.

Ja, dat waren ze zeker. Breezespring kon het niet helpen dat haar verlangen naar een nestje bij het aanzicht van Slatefur’s kroost steeds groter begon te worden. En voor nu kon ze het nog onderdrukken, maar wat als ze dat op een gegeven moment niet meer zou kunnen? Nou ja, dat zou ze dan nog wel zien. Voor nu was ze tevreden met het feit dat ze zo nu en dan eens op mocht passen op de andere kittens en dat ze nu ook het vooruitzicht erbij had gekregen op Slatefur’s kittens te passen als het haar allemaal ietsje te druk werd. Breezespring had echter het idee dat het nestje juist een goede afleiding was voor de blinde she-cat en dat Breezespring’s hulp voorlopig echt nog niet nodig zou zijn. “Je weet me te vinden,” was het enige wat ze nog zei. Een glimlachje speelde om haar lippen toen Slatefur vroeg naar haar mentorschap. “Dat klopt,” snorde ze. “Ik heb twee apprentices gekregen: Toxicpaw en Nightmarepaw. Ik heb de indruk dat ze allebei heel erg geïnteresseerd zijn in hun training en dat ze staan te popelen om er dieper op in te gaan.” Ze hield haar trainingen voor nu nog oppervlakkig en redelijk geneigd aan de basiskennis, maar het zou niet meer lang duren eer dat ze over zouden gaan naar de ingewikkeldere tactieken. “En voor de rest gaat het goed. Ik ben me op dit moment vooral op mijn Clanmates aan het richten en probeer voor contact open te staan terwijl ik mijn Clantaken uitvoer zoals zou moeten. Ik heb het gevoel dat ik nooit een balans kon vinden tussen de twee toen ik apprentice was en dat wil ik nu graag goedmaken.” Ze glimlachte toegeeflijk. “Het zou mooi zijn als ik wat vriendschappen op kon bouwen in mijn Clan. Gewoon iets om op terug te vallen als het allemaal wat minder zou gaan.”

Breezespring moest eerlijk toegeven dat ze het vooruitzicht om te mogen passen op de kittens van Slatefur wel leuk vond. Als ze de zes zo zag liggen, dan begon ze zelf weer helemaal te smelten en kon ze niet wachten op het moment dat ze zelf moeder zou worden. Ze wist vanaf een zeer jonge leeftijd al dat ze graag moeder wilde worden, maar helaas waren haar Clantaken altijd voorgegaan en had ze zelf niet genoeg actie ondernomen om de toms in haar Clan beter te leren kennen. Ze was er simpelweg niet mee bezig geweest en zelfs nu zou ze geen idee hebben wie ze als potentiële partner moest benaderen. Ergens wilde ze dat wel vragen aan Slatefur, maar ze had niet het idee dat er echt een vader in beeld was en wist dat het voor een queen heel persoonlijk was of ze mee wilde delen aan de Clan wie de vader was of niet. En dus vroeg Breezespring er uit respect niet naar. “Dat zijn ze ook wel, maar ze tonen dat natuurlijk ieder op hun eigen manier,” snorde Breezespring. Ze gaf vervolgens een knikje op de vraag van Slatefur. “Dat zijn we zeker, maar je moet er natuurlijk zelf ook wat moeite voor doen. Niemand zal naar je toekomen als je zelf geen aanstalten maakt.” Ze grinnikte terwijl ze naar de kittens van Slatefur keek. “Hoewel ik denk dat jouw kittens daar geen probleem mee zullen hebben. Als ze ook maar een beetje jouw karakter hebben, zullen ze geen angst hebben om anderen te benaderen en te helpen als dat zou moeten.” Ze wierp de she-cat een warme blik toe waarna ze naar voren boog en nog eens afwisselend snoof aan de kittens.