Northern Downpour

Het was éen dag later. Nou, nauwelijks. De rode kater had moeite gehad met slapen, volledig bezorgd om Mistgaze. De medicine cat had na de ceremonie al snel het kamp uit gevlucht. En er was nog geen teken van de kattin. Zijn moeder, Swallowlfight, had hem verteld om zich geen zorgen te maken en te focussen op zijn trainingen. Maar toch stond Waterpaw al vroeg op in de ochtend en trippelde hij de apprentice den uit. Zijn vacht stak alle kanten op. Normaal likte hij het tenminste weer plat vóor hij zich klaar maakte voor de dag. Maar nu deed de ochtendregen het voor hem. En zonder zich te melden draaide hij zich om richting de ingang van het kamp. Hij knikte naar een paar warriors toe, alsof hij zelf wist wat hij deed, en trippelde al snel het kamp uit. Die dachten vast dat hij ergens zou jagen. Maar dat zou niets van komen, nee. Omdat hij vandaag voor Mistgaze ging zoeken.

De bomen boven zijn kop hielden het meeste water tegen. Maar toch viel er al veel regen op hem, waardoor het veel moeilijker werd om te zoeken, of überhaupt voor de geur van de kattin te vinden. De geur die hij zo lang had vertrouwd. De geur van een moeder. Hijzelf had nog steeds niet door zijn schedel gekregen over wat er bij de vorige ceremonie gebeurd was. En af en toe staarde hij naar Heatherpaw. Al zou ze waarschijnlijk denken dat hij gek was, de poes leek al erg veel op Mistgaze. En zij was het enige teken van de kattin. Zijn herinnering.

"Mistgaze?" Miauwde hij uiteindelijk, terwijl hij langzame passen nam. Hij probeerde om oude pootstappen in de modder te herkennen. Maar alles was al bijna weg. Ze kon niet ver zijn, toch? Misschien in een kleine dassenhol aan het schuilen? Ze was niet verbannen, dat kon niet. Ze moest terug komen. "Mistgaze!" Riep hij harder. Steeds meer wanhopiger. Hij kon de kattin niet verliezen, niet na Herondulcet. Zijn passen versnelden, tot het eindelijk uitkwam op sprinten. Blindelings probeerde hij door het territorium te rennen, zijn ademhaling versneld van de paniek en het rennen. Plots stootte de rode kater zijn voorpoot tegen een kleine rots aan, en viel hij zo op zijn neus. Zijn poot klopte van de pijn, al leek het ver weg te voelen. Koppig stond de rode kater op. En toen hij rond keek merkte hij dat hij bij Tallpines was. De stilte bijna dreigend. "Mistgaze!" Schreeuwde hij, nog een keer. Zijn stem brak aan het einde. Waardoor hij eindelijk opgaf en weer op zijn zij ging liggen. In de modder, in de harde regen.
Er was een stilte, een iets te lange stilte. Ergens verderop kon hij katten horen. Maar al gauw leken ook die stemmen steeds verder weg te gaan.

Uiteindelijk brak de rode kater uit in zacht gesnik. Deels door zijn pijnlijke poot, maar ook deels door de realisatie dat hij Mistgaze waarschijnlijk nooit meer zou zien.

+ Open voor iedereen !