[Training 1] Let's start

Ze had gevraagd aan Falconpaw om haar hier te ontmoeten. Ze zou hem vandaag zijn eerste les geven, een rondleiding.. En het was vroeg, o zo vroeg. maar dat was de bedoeling geweest. Ze had gevraagd aan hem om hier te komen voor zonsopkomst. Dit zou hem testen, zien of hij er wel zou raken. Zo niet dan kwam er iets extra op het programma... En dat zou hij zeker niet fijn vinden. Even zuchtte ze en zakte ze wat door haar pootjes. Ze had de hele nacht niet geslapen, ze was niet moe geweest.. Eerder... onrustig. Tja, met de nieuwe leiding kon je ook niet anders hm.

Training 1 - Tour & basiskennis windclan
Training 2 - De clans & lichte plantenles
Training 3 - How to hunt & track
Training 4 - Specifieke windclan vechttechnieken
Training 5 - Conditietraining & sprinten: Rennen voor dummies
Training 6 - Dierenkennis
Training 7 - Secret level!

Het was eindelijk zo ver! Hij was apprentice geworden, met als mentor Burnetbliss. En hij was er echt klaar voor! Hij had van enthousiasme amper kunnen slapen, maar dat zorgde wel dat hij optijd wakker was geworden om zijn mentor te gaan zoeken. Burnet was kort, maar duidelijk geweest. Voor zonsopgang! Dus dat zou hij doen ook. Hij sprong zowat zijn nest uit, waarna hij met grote ogen zocht naar de flame point poes. Zodra hij haar in het vizier had trippelde hij met een hoge staart op haar af. "Goedemorgen, Burnetbliss!" sprak hij met een brede glimlach tegen haar, terwijl zijn staartje enthousiast zwiepte. "Waar gaan we vandaag mee beginnen??" vroeg hij met grote ogen, duidelijk dat hij klaar was om eindelijk, eindelijk iets te mogen doen.

Het duurde niet lang voordat het kind tevoorschijn kwam. Hij was een soort van broer van der, aangezien zijn vader Cootsnarl was... maar de herinneringen van de witte kater waren al zo ver weg dat ze nog amper iets van positiviteit erin kon vinden. Het vuurkleurige jongetje leek blij, dat was ene goed iets. "Goedemorgen, Burnetbliss!" Klonk er van hem af. "Waar gaan we vandaag mee beginnen??" Ze knikte even naar hem. "Volg me," zei ze kort en krachtig waarna ze zich omdraaide en het kamp uit rende. Ze liep rustig zodat de kleine haar kon bijhouden. Eenmaal een paar sprongen uit het kamp, hield ze halt. "Vandaag zal ik je een tour geven van ons territorium. Ik zal je vertellen over de grenzen en duidelijk aangeven waar je ze moet markeren met patrols. Maak je geen zorgen tho, op patrols zullen anderen je helpen... Het is eerder een guideline," even haalde ze diep adem. "Ik zal je de gevaarlijke plekken tonen van het windclan territorium en ook de plekken waar de tunnels zijn, je zal ze nodig hebben als er iets gevaarlijks gebeurd," sprak ze kalm. "Als we klaar zijn daarmee zal ik je updaten over de huidige status van windclan tegenover de andere clans en je een korte les geven over onze clan," even keek ze op, de lucht begon op te klaren. "Nog vragen?"

Zijn mentor knikte even naar hem, waarna ze sprak. "Volg me," klonk er van de poes af, kort, net zoals hoelang hij zijn mentor zag. Want zijn mentor spurtte het kamp uit, waardoor hij voor een moment even verward keek, voordat hij zich realiseerde dat hij moest volgen. Oh dear lord. Hij rende zo snel als hij kon het kamp uit, tot hij Burnet zag staan, gestopt buiten het kamp, en naast haar stopte. "Vandaag zal ik je een tour geven van ons territorium. Ik zal je vertellen over de grenzen en duidelijk aangeven waar je ze moet markeren met patrols. Maak je geen zorgen tho, op patrols zullen anderen je helpen... Het is eerder een guideline," Klonk er van de poes af, waarna ze een diepe ademteug nam. Dat was wel goed om te weten, daar was hij het wel mee eens. "Ik zal je de gevaarlijke plekken tonen van het windclan territorium en ook de plekken waar de tunnels zijn, je zal ze nodig hebben als er iets gevaarlijks gebeurd," Hij knikte even langzaam op de woorden, hij hoopte maar dat hij dat niet nodig zal hebben. "Als we klaar zijn daarmee zal ik je updaten over de huidige status van windclan tegenover de andere clans en je een korte les geven over onze clan," De poes keek omhoog, waarbij hij haar blik langzaam volgde naar de opklarende lucht. "Nog vragen?" Ja, eigenlijk wel. Maar.. even wachten ermee, was waarschijnlijk beter. "Eentje voor later." sprak hij tegen de poes, waarna hij met zijn oren trok. "Waar gaan we als eerste heen?" Vroeg hij er maar snel achteraan. Om maar weer terug te komen waar ze mee bezig waren.

Ergens was het fijn... Om een klein wezen rond je te hebben dat je zo goed volgde en gewoon braaf deed wat je deed. Ze had Shikra ook een tijdje als apprentice gehad... maar dat was anders geweest. De poes was met haar opgegroeid, had samen met haar nog in de nursery gelegen en samen hadden ze de journey gedaan... Daar was Burnet de oudere kitten geweest tegenover dat nest. Dit was volledig anders. Dit was een kersvers jong dat nog nooit buiten het kamp was geweest... En zij was degene die hem mocht vormen in de man die hij later zou zijn. Ze rechtte haar schouders was en schraapte haar keel bij het besef dat een lichte moederdrang bij der opkwam. Dat had ze niet nodig. "Eentje voor later." Klonk er. Goed... "Waar gaan we als eerste heen?" Ze zwiepte even met haar start en begon te wandelen, een teken dat de ander haar mocht volgen. "We zullen starten bij Small Lake," besloot ze rustig terwijl ze aan een stevige tred richting het meertje liep.

Hij was een goed joch, luisterde erg goed en alles. Dat was hetgeen wat Burnet nodig had om een stevige, goede relatie te onderhouden. Kalm kantelde ze haar kopje wat toen hij naast haar kwam trippelen. "Ik wilde daar toen ik kitten was heen!" Klonk er. Even trilde haar snorharen. Ze had het erg tegen kittens die het kamp verlieten, maar dat was puur door haar eigen ervaringen als kitten op de journey, toen ze zoveel kittens had zien sterven. Het had haar gepijnigd, getraumatiseerd... En ze droeg nog steeds de littekens van de vroege openbaring aan hoe wreed de wereld was... maar goed, wat kon je eraan doen. "Maar mama wilde er niet heen met me." Hm... "Amberstorm?" vroeg ze kalm terwijl ze even rustig naar hem keek. "Ik ken haar niet bepaald goed, maar ik weet wel dat ze erg... Zuur en streng kan zijn..." op anderen... Hopelijk was dat niet het geval bij haar kittens... Nja, niet dat Burnet veel anders was.

Natuurlijk was hij teleurgesteld geweest toen mama niet met hem naar de small lake wilde gaan, maar dat had hem ook wel weer hard gemaakt. Als mama dat echt niet wilde dan zou hij er ook niet naar toe gaan. Nu moest hij er wel naar toe gaan, niet alleen dat, maar hij mocht er nu ook naar toe gaan omdat hij een apprentice was geworden. "Amberstorm?" vroeg zijn mentor kalm aan hem, waarop hij even langzaam knikte. Jup... "Ik ken haar niet bepaald goed, maar ik weet wel dat ze erg... Zuur en streng kan zijn..." Hij draaide even met zijn oortjes en kantelde zijn hoofdje iets. "Mijn mama is gewoon... overbezorgd." concludeerde hij voor zichzelf. Hij wist niet zo goed hoe hij het anders moest beschrijven, want hij was ermee opgegroeid. Hij wist niet precies hoe het voor anderen was maar hij had hier en daar natuurlijk wel wat dingen opgepikt in de nursery. "En loyaal aan de Clan." vervolgde hij met een lichte glimlach, ook wel een trotse glimlach. Hij was blij met zijn moeder, hoe streng ze soms ook wel niet kon zijn.

er leek een ongemakkelijke houding te komen en kort vernauwde ze haar ogen. Was er iets mis? Wat had Amberstorm haar kinderen aangedaan? "Mijn mama is gewoon... overbezorgd." Hm... Even knikte ze langzaam, zo leek het er inderdaad op... Maar Burnet was overtuigd. Ze zag dat er woede in Amber was... Het was immers niet moeilijk dat te zien als je zelf overvloeide van die gevoelens. "En loyaal aan de Clan." Even knikte ze. "Daar moet ik je wel gelijk geven," de tabby en haar hadden samen de clan gewaarschuwd toen riverclan was binnen gevallen. Burnet had toen rust over het kamp proberen te brengen terwijl de ander mee was gegaan om te vechten voor hun gebied. "Heeft ze je ooit over je vader verteld?" een zware vraag, maar het kwam er beter nu uit dan nooit.

Burnetbliss knikte langzaam op zijn woorden, dat zijn mama gewoon erg overbezorgd was over hem en zijn zusje. Hij vervolgde zijn woorden met dat zijn mama loyaal was aan de Clan, waarop ze weer knikte. "Daar moet ik je wel gelijk geven," klonk er van Burnetbliss af, waarop hij even glimlachte. Hij was er trots op! Dat was zeker. "Heeft ze je ooit over je vader verteld?" Hij stopte vrijwel direct met lopen, maar uhm, ja, wat had ze anders verwacht? Hij had er ook nooit specifiek naar gevraagd, maar als mama het niet wilde vertellen zou het haar wel pijn doen. "Mijn papa is dood, niet waar?" vroeg hij zachtjes aan Burnetbliss. Mama was loyaal aan de clan, dus kittens met een kater uit een andere clan zou het wel niet zijn. En aangezien zijn vader nooit langs was gekomen... was dat het enige logische wat er over bleef naar zijn weten.

De jongen stopte absurd met wandelen en even hield ook zij halt. Had ze iets verkeerds gezegd? Was er iets fout? Als het om ouders ging zag zij het probleem niet in; zij was al haar vaders verloren als apprentice en haar bloedeigen ouders waren nooit komen opdagen. Ze had enkel Oceanstar gehad, tot een paar dagen terug dan toch... Nu had ze niemand meer. "Mijn papa is dood, niet waar?" Vroeg hij even, waarop Burnetbliss knikte naar het kereltje. "Cootsnarl is inderdaad dood," vertelde ze hem kalm. "Hij was als een vader voor me," sprak ze kalm. "Hij gaf... Veel om dingen die niet belangrijk waren, maar dat maakte hem een geweldige papa..." god wat mistte ze hem. En Neverland... En... Mama... Even voelde ze hoe haar ogen prikten en wel meteen schudde ze haar kop en draaide ze zich om. "Hij was een goede warrior... Als je ooit meer over hem wil horen vertel ik graag over hem," sprak ze kalm terwijl ze verder wandelde. Als Amberstorm het niet deed, dan deed zij het. Dat is wat hij zou gewild hebben (toch?) en als haar vader dat wilde... Dan zou hij zijn wens waar maken.

Burnetbliss stopte ook met lopen toen hij stopte. Toen hij vroeg of zijn vader dood was knikte zijn mentor naar hem. Hij voelde geen rouw voor zijn vader, hij had hem immers nooit gekend, maar hij wist niet hoe het zat tussen hem en mama. Miste mama hem? "Cootsnarl is inderdaad dood," klonk er van de point af. Cootsnarl, dat was dus zijn naam. Dit was überhaupt pas de eerste keer dat hij zijn naam had gehoord. "Hij was als een vader voor me," Hij keek naar zijn mentor, zijn oren gespitst om ieder woord goed in zich op te nemen. "Hij gaf... Veel om dingen die niet belangrijk waren, maar dat maakte hem een geweldige papa..." Hij had hem nooit gekend, maar hij voelde al van Burnet's woorden dat het een geweldige kater was. En dat hij het jammer vond dat hij zijn vader nooit had leren kennen. Burnetbliss draaide zich abrupt om. "Hij was een goede warrior... Als je ooit meer over hem wil horen vertel ik graag over hem," sprak ze terwijl ze verder begon te wandelen. Falcon begon ook rustig verder te wandelen, maar hij voelde een soort conflict. Hij was niet verdrietig om zijn vader, want hij had hem nooit gekend. Hij vond het eerder... jammer dat hij hem nooit had kunnen ontmoeten. "Hoe is hij dood gegaan?" Besloot hij zachtjes te vragen aan haar. Het was niet de meest normale vraag, dat wist hij, maar ja.. "En hield mama van hem?" Want dat zou kunnen verklaren waarom mama nooit over hem had willen praten, want dat deed dan pijn!