De avond was rustig, vredig bijna. Het was gemakkelijk om jezelf te verliezen in de sereniteit van het maanlicht en weg te dromen. Om voor een tel te vergeten waar je was en in welke situatie je bevond. Ha! Wat een zwak gezever. Sabrefur zat aan de rand van het kamp te kijken naar de sterren die helder schenen vandaag. Zijn ene oog was mistig en nietsziend, het grote litteken die erover heen was gekrast zag er grotesk uit. Net als zijn afgescheurde linkeroor. Een resultaat van de vos die zijn moeder had verslonden al die manen geleden. Sabrefur had al vroeg geleerd dat het leven bitterhard was. Hij trok enige troost uit het feit dat als hij ooit onder de zoden werd gestopt hij eindelijk weer bij Lightdove kon zijn. Net als dat hij troost putte uit zijn mooie dochtertje die alweer zes manen oud was en voort leefde in Lightdove haar naam. Lightdove was gestorven één dag nadat beslissende gevecht met riverclan. Elke dag verteerde die wond hem meer en meer. Hij had minder vrije tijd nodig. Speaking of which..

Sabrefur spitste zijn oren toen hij Stallionstar zag verschijnen en volgde hem met zijn ene oog toen hij op de grote rots sprong. Wat had de kater zo laat nog te melden? Dat zou hij gauw genoeg uitvinden. Hij bleef zitten waar hij zat en luisterde. Het leek erop dat het tijd was voor een nieuwe deputy. Dat was maar beter ook. Sinds Oceanstar haar dood lag de clan mogelijk nog meer overhoop. Sabrefur vroeg zich af welke arme ziel in hemelsnaam deze zware taak op zich zou krijgen om stabiliteit terug te brengen in de chaos. Stallionstar zijn groene ogen landde op hem en voor een halve seconde, voordat de woorden uitgesproken werden, dacht Sabrefur: Potverdikkie. “"Gefeliciteerd Sabrefur" ” Sabrefur vertrok in eerste instantie geen spier. Hij ging enkel wat rechter zitten maar kon niet helemaal verhullen dat dit nieuws hem totaal overrompeld had. Hij bleef stil als een standbeeld zitten tot Stallionstar bij hem was en Sabrefur omhoog rees. Sabrefur keek zijn leider voor een paar seconde roerloos aan voordat hij zijn kop naar hem boog. “Dankuwel, Stallionstar, voor deze eer.” Bromde hij met zijn zware stem, toon waardig en respectvol. Hij keek weer omhoog. Sabrefur richtte zich in zijn volle lengte op, en keerde zijn gehavende kop om naar zijn clangenoten. Zijn ogen ontmoette elk paar die hem maar kruiste terwijl hij fier stond met een serieuze blik op zijn gelaat. Zijn dikke staart roerloos en een zachte bries die met zijn lange vacht speelde. “Clangenoten, ik beloof vandaag dat ik met alle kracht in mijn botten, in mijn ziel en in mijn hart Windclan weer help op te bouwen. Riverclan heeft ons hard geraakt maar we staan nog. Toen de honden en de twolegs kwamen stonden we ook nog. En zelfs na het verlies van onze leider, Oceanstar, staan wij nog. En wij zullen staan, tot het einde der tijden. Ik accepteer deze rol in de naam van StarClan, dat zij over mij mogen oordelen en mij mogen neerstrijken wanneer nodig. Maar ik beloof dat we ons weer volledig kunnen herbouwen. Sterker en groter kunnen terugkomen. En dat Windclan weer groots wordt.” De grote kater boog zijn kop naar zijn clangenoten, zijn linker oor die bijna helemaal miste, wiebelde voor een tel. “Ik ben dankbaar, Windclan.” Hij hield zijn kop gebogen naar de clan in een gebaar van nederigheid, want Sabrefur hield altijd zijn woord. Ze mochten hem stenigen, aan het kruis nagelen en hem vervloeken. Maar hij maakte deze belofte vandaag. En hij zou die belofte houden tot die vervult was.

Burnet wiebelde even met haar oortjes en kantelde haar kop wat op de woorden van hun gloednieuwe leader. Ze had een hekel aan hem, maar dit was nu eenmaal hoe het leven in elkaar zat. Ja, het was inderdaad tijd om een nieuwe deputy aan te stellen. Ze had geen al te hoge verwachtingen van de gevlekte kater... Nee, ze verwachtte er zowat niks van. Kort kantelde ze haar kopje wat en richtte ze haar ogen op de leader toen hij een naam uitsprak... Eh... Wie was dat? Sabrefur? Even vernauwde de jonge warrior haar ogen wat en tilde ze haar fijne pootje wat op, zodat ze deze een stevige lik kon geven. Toen een zwart-witte kater echter naar voren stapte en begon te spreken, hield ze haar lichaam even stil. Ze nam elk woord in zich op, tot hij klaar was. Hij leek capabel, meer capabel dan hun leader in ieder geval. Kort knikte ze even, meer voor zichzelf dan voor de ander rondom haar. Misschien konden ze hier wel iets meer. In ieder geval meer dan wat ze nu maar hadden.

Pas tegen het vallen van de avond kwam ze terug in het kamp, nog wat hinkend door haar pijnlijke schouder en met een vacht die nog naar as rook. Achter de doffe rouw in haar ogen brandde een vlam die feller was dan voorheen; een lichte verandering had in de zwarte kat plaatsgevonden.

Verandering was er ook in het WindClankamp geweest, en licht was deze niet.

Er hing een vreemde sfeer in het kamp en Crowcall vernauwde verbaasd haar ogen toen Stallionheart op de rots sprong die voor Oceanstar bestemd was. Kort daarna vlogen haar ogen wagenwijd open. Een nieuwe deputy? Wat?! Waar was Oceanstar? Wat was er met haar gebeurd? Had ze niet nog een stuk of zeven levens? Verbouwereerd en gedesoriënteerd keek Crowcall om zich heen. Stomgeslagen staarde ze naar Stallionheart - Stallionstar? - die de ceremonie verder afwikkelde, en haar blik gleed naar Sabrefur. Een onaangenaam gevoel maakte zich van haar meester terwijl ze naar de grofgebouwde, belittekende kater keek. Hij was een harde. Hij was een krijger. Hij had zijn partner verloren aan de oorlog met RiverClan en Crowcall had de indruk dat hij liever naar vergelding dan naar vrede zocht. Sterker en groter. Het waren krachtige woorden en Crowcall zag dat het indruk maakte op veel van haar clangenoten. Ze zag goedkeuring. Ze zag vastberadenheid. Ze voelde onheil. Ze kon het niet in zichzelf opbrengen om mee te juichen met de rest.

- note: Crow is een hele dag+nacht weggeweest en heeft dan ook niets van Oceans dood meegekregen