(Open) Thinking hurts and thoughts don't rhyme

<sub>Speelt zich af twee weken ná de dood van Rabbitpaw.

Nettlepaw haar wonden heelde goed. Dat was tenminste één ding waarvan ze kon zeggen dat vooruitgang maakte, want voor haar gevoel was ze nu weer helemaal terug bij af. Rabbitpaw haar dood had een leegte in haar achter gelaten zoals ze nog nooit eerder had gevoeld. Haar rug sierde nu drie lange wonden die vast en zeker littekens zouden worden. Lethal had met haar klauw van haar rug tot haar staart haar open gehaald en werd nu een herinnering aan die besluitende dag. Alsof ze die ooit vergeten kon. Nettlepaw lag met haar pootjes onder haar borst gestoken opgekruld in haar nest in de medicine den. Ze mocht niet ver weg omdat de worden anders open zouden gaan. Als resultaat had ze nu de hele dag en de hele nacht om Rabbitpaw haar dood keer op keer af te spelen in haar hoofd. Het misselijkmakende geluid klonk nog steeds na in haar oren. Nettlepaw kromp in elkaar en kroop verder weg in haar nest. Ze had nooit haar excuses kunnen aanbieden. Rabbitpaw zou haar voor altijd haten in StarClan en nooit hebben geweten hóe erg Nettlepaw spijt had. Het knaagde aan haar als ratten. Stukje bij stukje haar afbrekend tot dat ze zo broos was dat ze in uit elkaar zou vallen. Nettlepaw begroef haar neus in haar vacht maar ze viel niet in slaap. Dan zou ze Rabbitpaw weer zien en die bloodclan poes. Dan was het niet langer een herinnering maar levensecht, in haar dromen.</sub>  

Flintpaw had nog steeds zijn kopje niet kunnen winden om wat er allemaal gebeurd was de afgelopen paar dagen. Mistgaze was zijn moeder, Firedance was niet zijn moeder, maar hij zag de rode kattin toch meer als zijn moeder dan de Medicine Cat. Die, trouwens, nog steeds niet terug gekomen was. Alles was hem nog steeds niet duidelijk en hij wilde er eigenlijk zo weinig mogelijk over nadenken. Immers zorgde het alleen maar voor meer verdriet en hij wilde geen verdriet meer zien.
De grijs/witte apprentice liep langs de Medicine Den, waar hij, tussen de geuren van de kruiden, de geur van Nettlepaw opving. De grijze apprentice was voor hem apprentice geworden en had laatste haar zusje Rabbitpaw verloren. Hij draaide eventjes met zijn oortjes, zou hij naar haar toe gaan? Ze hadden beide verliezen geleden, maar die van haar was vele maten erger dan dat van hem. Aan de andere kant had ze hem ook geholpen toen hij bang was voor het onweer.
Voorzichtig liep Flintpaw de Medicine Cat Den in, hij wilde hier eigenlijk niet zijn, het deed hem te veel denken aan Mistgaze, maar daar moest hij zich doorheen zetten nu. In een hoekje vond hij 't kleine grijze balletje dat Nettlepaw was. "Nettle?" vroeg hij zachtjes, terwijl hij zijn lichaam naast haar legde, zodat hun vacht nét niet raakte.

_{"Nettle?" Een zachte stem haalde Nettlepaw weer terug naar het hier en nu. Ze keek op en ontmoette de lichte blik van Flintpaw. Van alle katten die ze had verwacht hier te zien had ze niet aan hem gedacht. Ze kon zich nog goed herinneren dat ze hem aan het huilen had gemaakt al was dat niet de bedoeling geweest. "Hey Flintpaw," Mauwde ze zacht terwijl ze opzij keek. Ze vond het lief dat hij bij haar was gekomen. Ze wist dat hij veel aan zijn hoofd moest hebben nu de situatie met Mistgaze een regelrechte ramp was gebleken. "Gefeliciteerd nog met je benoeming tot leerling." Ze lachte als een boer met kiespijn.}  

Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht toen de grijze apprentice hem herkende. Immers was hij een stuk gegroeid in de afgelopen manen. Hij twijfelde of hij dichterbij haar zou gaan liggen, maar ten eerste wist hij niet of ze pijn had en ten tweede wilde hij dit niet ongemakkelijk maken. Dus besloot de grijs/witte kater op zijn huidige afstand te blijven en haar aan te kijken. Toen ze hem feliciteerde schudde hij zijn kop. "Nee. Nu gaat 't niet over mij, nu gaat 't over jou. Hou je 't een beetje uit, Nettlepaw?" vroeg hij, met iets van bezorgdheid in zijn stem. Flintpaw had zichzelf altijd als grote broer gezien van iedereen, maar dat was nog toen hij een kitten was. Nettlepaw was ouder dan hem, al was hij inmiddels groter, dus hij wist niet zeker of hij dit mocht doen. "Het spijt me van Rabbitpaw," miauwde hij daarna zachtjes. Flintpaw twijfelde een tel, voordat hij voorzichtig overeind kwam en Nettlepaw een voorzichtige lik over d'r kop gaf, als teken van good will.

_{Nettlepaw haar zwakke glimlach verdween als sneeuw voor de zon. Ze ontweek zijn blik voor behoedzaam. Nee, ze wilde niet over haar praten. Ze wilde over hem praten. Als ze over zichzelf praatte dan zou ze gaan huilen. Toen hij Rabbitpaw noemde maakte haar maag een vrije val. Het leek zo echt nu dat Flintpaw haar naam had gezegd. "Waarom spijt het je? Jij hebt er niets mee te maken gehad dat ze dood is." Reageerde ze veel bitser dan bedoeld. Onmiddellijk voelde ze zich schuldig. "Ik wil het nu niet over Rabbitpaw hebben." Mauwde ze op een zachte toon terwijl ze weg keek van Fintpaw.}  

Het leek erop dat Nettlepaw niet zo blij was met wat hij had gezegd of deed. Misschien had hij dit toch beter moeten aanpakken. Misschien wilde ze wel helemaal niet dat hij over haar sprak, maar hoe moest hij dat weten. Flintpaw nam het zeker voor het onzekere en kroop tegen haar aan, hopend dat ze zich dan een beetje beter zou voelen. "Toch spijt 't me. Je hebt je zusje verloren," hij stopte eventjes, niet zeker wetend of hij de rest ook moest zeggen. "Dat is veel erger dan wat bij mij gebeurd is." Flintpaw kon zichzelf wel voor z'n kop slaan, dit gesprek ging zo niet zoals hij had gewild. "Wat ik probeer te zeggen is dat ik er voor je ben, Nettlepaw. Als je ooit ergens over wilt praten, kwaad op wilt worden of gewoon agressie op kwijt wilt, mag je altijd naar me toekomen." Dat was al... beter.

_{Ondanks haar vijandigheid kroop Flintpaw dichter tegen haar aan. Dat kleine gebaar schudde Nettlepaw haar hele wereld. Ze keek opzij en voelde hoe haar keel dik werd. Voor een tel overwoog ze om niet sterk te zijn, voor een moment haar kracht te laten wegvloeien. Nee, ze kon niet zwak zijn. Meer dan ooit wat het van groots belang dat zij de sterke schakel was. Langzaam sloot ze haar ogen voordat ze zich naar Flintpaw toe draaide en hem een heel vluchtig, dankbaar kopje gaf. "Je bent aardig voor me. Ik was nooit echt aardig tegen jou en toch zit je hier mij te troosten.." Haar stem zwakte af. "Er is zo veel gebeurt in je leven en toch zit je bij mij, dank je." Sprak ze zacht, ogen oprecht. Ze slaakte een zachte zucht. "Ik kan niet slapen, ik heb enge dromen." Besloot ze maar op te biechten. Als ze het tegen iemand zei dan misschien werd de last die ze droeg minder zwaar.}