Talked about my problems, but they wouldn't listen

Het was de eerste keer in tijden dat het weer gebeurde: Dogpaw voelde zich onbegrepen. Ze was nu al een tijdje apprentice, dus moest ze wel gewend zijn aan al die indrukken, toch? Fout. Alles kwam nog steeds erg hard binnen, en ze werd elke dag meer vermoeid. Toen ze daar met iemand over sprak, zei die dat ze zich aanstelde. Alle anderen zeiden precies hetzelfde. Een beetje verdrietig en een beetje boos had ze zich teruggetrokken in een hoek van de apprentice den. Waarom? Waarom begreep niemand haar?

- Waterpaw first

Eindelijk! Eindelijk mocht hij zijn poot zetten in de apprentice's den. Hij kon zich nog herinneren hoe hij hier naar binnen was geglipt en per ongeluk een apprentice's nest verwoest had. Dus hij vertelde zichzelf steeds dat hij zijn eigen nest ver van de ingang moest plaatsen. Misschien wel dicht bij een hoekje. Zou dat warm genoeg zijn? Of juist te druk?
De rode kater liep met een mondvol mos de den binnen. Voorzichtig stapte hij over de nesten heen voor hij een makkelijk plekje dicht bij de muur wist te vinden. Toen pas merkte hij de zandkleurige vacht van éen van de apprentices die hij eerder wel gezien had, maar nog niet echt gesproken. Dogpaw, natuurlijk. Zij was met Maplepaw en haar andere siblings een maan eerder apprentice geworden. Helaas moest Nettlekit nog wachten, maar zodra ze apprentice werd zal hij zeker een nest naast de zijne maken. Zodat ze zeker wist dat ze er niet alleen voor stond.
"Hey, Dogpaw!" Begroette de rode kater haar. Alhoewel, ze leek niet alsof ze in de stemming was voor een gesprek. Dus na een ongemakkelijke stilte knikte de rode apprentice naar zijn nest. "Ik ben Apprentice," voegde hij trots toe. Zou dat haar wel boeien?

Dogpaw had de andere kat niet horen aankomen. "Hey Dogpaw!" Verschrikt keek ze op. Het was Waterkit, nou ja, Waterpaw nu. Precies degene die ze niet nodig had. Hij zou het nooit begrijpen. Waterpaw zou net als de anderen denken dat ze zich aanstelde, dat ze alleen maar aandacht wilde. Terwijl ze dat juist niet wilde. "Ik ben apprentice." Oh jee, daar gingen ze, hoor. Ze was hier echt niet in de stemming voor. "Fijn voor je", zei ze nors, hopend dat hij de hint zou krijgen.