Childlike curiosity

Hij was al veel dingen genoemd. Een vriend, avonturier, waaghals. Maar daartussen had nog nooit dom gezeten. Misschien was hij nu dan ook niet bepaald dom bezig, maar zeker wel onverantwoordelijk. Talloze keren was hem verteld dat jonge apprentices beter dicht bij een oudere kat konden blijven als ze het kamp uit gingen en talloze keren ging hij alleen op pad. Fourtrees, de twoleg place, rogue territorium en zelfs het oude Skyclan gebied. Dan had hij zijn uitstapjes op eigen territorium er nog niet bijgeteld. Dit was dan zo'n uitstapje in eigen territorium. Dustpaw had hem verteld over interessante plekken in het Thunderclan territorium en had daarbij Snakerocks en Owltree genoemd. Misschien wel meer maar die waren Ardentpaw niet bijgebleven. Nee, deze twee herinnerde hij zich wel omdat Dustpaw over de een hem een heel serieuze waarschuwing had gegeven en de ander omdat hij met hem een tripje in het donker naar de boom wilde plannen om te kijken of ze een uil konden spotten. Want ja, de boom moest zijn naam toch ergens van hebben gekregen. Toch, Ardentpaw wilde eerst de plek even zien in het daglicht. Hij mocht dan al een moon of anderhalf apprentice zijn, maar het territorium was nog steeds een beetje nieuw voor hem. Hij wist alles wel te vinden natuurlijk, maar hij had nog niet ieder plek ontdekt en hij had iedere intentie om dat wel te doen voor hij warrior zou worden. Dat moest vast wel lukken. Hij had nu al zoveel plekken gezien en katten ontmoet dat hij er het volste vertrouwen in had. Al moest hij wel ervoor zorgen dat hij niet in de problemen zou komen voor zijn avonturen, zoals hij ze dubde. Nee, Ardentpaw had al een paar dingen gedaan die misschien niet ten lieve werden afgeschreven, zoals aan een Shadowclan apprentice aan te bieden om naar de Moonstone te gaan en daarna betrapt te worden door Acorndust, de Shadowclan deputy. Hm, als Swallowflight er over te horen kreeg zou hij zeker in de problemen zitten bij zijn mentor. Misschien dan toch maar eventjes hopen dat ze het niet te weten kreeg. Maar terug naar het heden. Hij was nu hier, bij Owltree. De boom zelf was groot, met brede takken die maar kalig tegen de lucht afgeschreven stonden. Het weer was ook nog te koud om iets te hebben groeien. Als er een waterig zonnetje schoon kwam er wel wat door, maar dan kwam de vorst weer en waren de knopjes weg. De boom had ook een holte in zijn stam, een soort den. De jonge apprentice keek naar boven, een bedenkelijke blik op zijn gelaat gestempeld, terwijl hij zich afvroeg of dat daar dan een uil leefde.




Olivepaw 1st

Met krachtige stappen liep de wat grotere kater het bos door, hij was niet op jacht. Hij had de opdracht gekregen het gebied te verkennen zodat hij nooit de weg kwijt zou raken wanneer hij Warrior werd. Olive was niet erg gefocust tijdens het lopen en was redelijk in gedachten verzonken. Toen hij plotseling de geur van een clangenoot oppikte, Hij wist niet precies aan wie deze geur toebehoorde. Dat soort speurwerk was meer weggelegd voor de echte jagers binnen de clan. Wat hij wel wist was dat de geur afkomstig was van een jonge kat, en hij rook geen ouder gezelschap, dus hij zou met zijn aanwezigheid geen patrouille storen. En dus liep de zwarte apprentice richting de bron van deze geur. Hij merkte dat hij richting de Owltree liep en enkele ogenblikken later zag hij de statige boom ook echt. En niet ver van de wortels verwijderd stond een kat: Ardentpaw. De tabby was niet lang geleden apprentice geworden en Olive had hem een paar keer in het den gezien, maar had hem nooit gesproken. "Hey daar" Begroette hij de ander vriendelijk en keek hem nieuwsgierig aan "Ardent, toch?" Vervolgde hij met een glimlach, en kwam wat dichterbij.

Ardentpaw had nog steeds geen glimps van een uil kunnen opvangen. Het was ook niet gek. Uilen waren nachtbeesten en daarbij wist hij geen eens zeker of er wel een leefde hier. Het kon ook zijn dat er lang geleden inderdaad een uil zich schuil hield in de holte van de boom, maar zelfs die kon niet zo lang leven. Toch, zijn gele ogen verlieten het gat in de stam niet. Wie weet miste hij de uil juist wel omdat hij zijn kop had weggedraaid. Dit plan werd echter om zeep geholpen toen een stem hem deed opschrikken. Gelukkig sprong hij geen staartlengte in de lucht, maar toch draaide zijn hoofd wel in de richting van het geluid met wijde ogen. Toch, toen hij de kat in zicht kreeg zag hij een zwarte kater, ouder als hem maar nog geen warrior. Hij had hem namelijk wel eens rond het kamp gezien en deze kat sliep ook met hem in de apprentice's den. Hem aanspreken was een ander verhaal. Dat had Ardentpaw nog niet gedaan en eigenlijk had hij er ook geen behoefte aan. De meeste oudere apprentices hadden geen zin in avontuur en wilden zich braafjes gedragen. Trainen, jagen, zorgen voor de elders en dan zo snel mogelijk warrior worden. Ardentpaw zag het iets anders. Hij had nu een geweldige vrijheid gekregen na zes manen in de nursery te hebben gezeten. Vrijheid over meer dan alleen Thunderclan territorium. En de jonge kater had zichzelf beloofd om daar tot het uiterste gebruik van te maken. "Hallo! Uh, ja. Sorry maar wat was jouw naam ook al weer? Het is niet dat ik geen moeite doe om namen te onthouden hoor, maar het zijn er zoveel en dan heb je ook nog eens de namen van de katten die ik al heb ontmoet uit al die andere clans. En ik heb ook nog nooit met jou gepraat en jij was al apprentice voordat ik de nursery uit was, dus, uh, ja. Ik weet jou naam niet," Oef, dat was hem toch eens een mond vol. Hij zoog dan ook een hele ademteug naar binnen toen hij klaar was. Ja, hij had misschien een slechte eigenshap om door te ratelen en anderen er geen woord tussen te laten krijgen. Toch viel het Ardentpaw wel mee met de boosheid van katten hierover.

De plek was op een vreemde manier mooi, dat moest Olive toegeven. Het deed hem denken aan verhalen die Elders de kittens vertelden. Het deed hem denken aan groepen die hier ver voor de clans geleefd hadden. Oh, hij was weer aan het afdwalen. Ondertussen sprak Ardentpaw zoveel dat hij verbaast was toen het 'voorstellen' eindelijk voorbij was. De oudere kat kuchte en verwerkte alle informatie die hij zojuist naar zich toe gesmeten had gekregen. "Juist ja, Nou ik ben Olivepaw, of Olive. Enn ehh, ik vroeg me alleen maar af wat je hier deed" Oh nee, hij klonk waarschijnlijk als een Warrior met teveel vrije tijd die niks anders te doen had dan apprentices de les lezen. "Niet dat het uitmaakt natuurlijk, Ik ben hier niet om te zeggen wat je wel en niet kan doen" fantastische redding... Ondertussen was Olivepaw netjes gaan zitten, dat had hij altijd van zijn vader meegekregen.

Oh, Olivepaw. Juist ja, dat zou hij zeker niet hebben geweten als de ander het hem niet had verteld. Oops? Maar dat maakte niet uit want voorstellen was voorbij en de oudere apprentice kwam met de vraag wat hij hier deed. Hm, ja, dat was hem nog eens een verhaal wat hij niet echt kon vertellen. Dan zou hij Dustpaw's plan om samen het kamp uit te gaan diep in de nacht erbij lappen en dat kon niet. Ardentpaw wilde net zijn mond open doen om dan toch een antwoord te geven toen Olivepaw hem vertlede dat het niet uitmaakte wat hij hier deed. "Waarom wil je het dan weten?" Uh, oops. Ardentpaw realiseerde zich dat het misschien een beetje gemeen overkwam. "Sorry. Ik bedoelde het niet gemeen. Ik vroeg me alleen af waarom je jezelf aan het tegenspreken was." Ja, dat was toch wel een goede vraag? Het was altijd een beetje raar als iemand dat deed, alsof ze niet wisten waar ze het over hadden of iets in die trend. "Maar uh, ik wilde zien of er hier een uil zat. Want ja, de naam." mompelde hij nu een beetje lam. Domme reden en niet met het echte verhaal erachter. Het was misschien zo begonnen tijdens zijn gesprek met Dustpaw en dan op iets heel anders uitgelopen. "Jij?"

Natuurlijk vroeg de ander waarom hij dat allemaal wilde weten en wees hem op zijn tegenspraak. Oke, oke... Erbij blijven Olive, dacht hij bij zichzelf, terwijl Ardent uitlegde waarom hij hier was: Hij wilde graag zien of er echt een uil was. Maar de toon van zijn stem was niet erg overtuigend en Olivepaw grinnikte een beetje. "Oh, ik rook iemand... ik dacht dat het wel fijn zou zijn om wat gezelschap te hebben." Legde hij snel uit. Hij besloot het spelletje van de jongere apprentice mee te spelen en keek ook omhoog "En, heb je al iets gezien?" Vroeg hij rustig.

Gezelschap was inderdaad leuk, daar moest hij het mee eens zijn, maar toen Olivepaw vroeg of hij al iets had gezien schudde Ardentpaw zijn kopje. Nee, geen eens een veer. Misschien zat er dan ook helemaal geen uil hier en had de boom zijn naam gekregen in een ver verleden. Dat zou de meest logische reden zijn. Maar logica was niet altijd even leuk als je iets wilde onderzoeken. Soms moest je leren van ervaring. Dan kon je de beste beloningen krijgen en ook de slechte momenten bleven je goed bij als les om het nooit meer te doen. Leven in het nu was belangrijk en nadenken over het verleden niet. Natuurlijk hadden ze veel te danken aan het verleden, maar het ging hem niet echt helpen met zijn zaak nu. Een uil vinden bij Owltree. "Weet jij of er hier eentje leeft? Want de boom heeft wel de naam Owltree, maar ik heb er nooit een in ons territorium gezien. Ik weet dat het eigenlijk nachtdieren zijn, dat is mij verteld, maar ik dacht hij moet vast ook wel eens overdag naar buitenkomen," ratelde hij weer door. Misschien gaf hij iets te veel achtergrond informatie over waarom hij hier was gekomen. Het zou Olivepaw vast niet eens boeien waar hij had gehoord over uilen of dat hij dat uberhaupt wist. Nou had hij toch wel een wat domme eerste indruk gemaakt. Of misschien zelfs irritant, zoals bij Shadefeather.

Hij mocht Ardent wel. Natuurlijk was Olive altijd redelijk vriendelijk, hij zocht geen ruzie, maar deze keer was net anders. "Weet jij of er hier eentje leeft? Want de boom heeft wel de naam Owltree, maar ik heb er nooit een in ons territorium gezien. Ik weet dat het eigenlijk nachtdieren zijn, dat is mij verteld, maar ik dacht hij moet vast ook wel eens overdag naar buitenkomen," Hmm, Olivepaw had één keer in de verte een uil gezien. Maar die ging compleet de andere kant op "Ik heb geen idee, ik weet dat er uilen in het bos leven... En hier is er in elk geval een geweest..." Miauwde hij denkend, alvorens weer naar de andere Apprentice te kijken "weet je, ik denk dat je een hogere kans hebt om er een te vinden als je hier vannacht heen gaat. Het zijn immers nachtdieren." Oh nee, wat stelde hij nou weer voor? Was dit stiekem een zelf-uitnodiging om mee te gaan?

Oh, er waren dus wel uilen! Mooi zo, dan zouden ze hier later niet voor niets gaan komen. Maar zijn ogen werden toch wel een beetje groot toen Olivepaw voorstelde dat hij meer kans had om een uil te spotten wanneer het nacht was. Had hij dan toch door wat hij met Dustpaw gepland had? Nee, dat kon niet, hij had waarschijnlijk gewoon logisch nagedacht. Uilen waren immers nachtdieren, dus zo gek was het niet. "Uh, misschien, maar ik ken het territorium bij lange na nog niet goed genoeg." Gelukkig maar dat dat geen leugen was, want liegen kon hij voor geen meter. Normaal in het daglicht zou dat hem dan ook niet tegen hebben gehouden. Hij was hier vandaag immers gekomen zonder dat hij het terrein goed kende. "Daarbij denk ik niet dat ik ongezien het kamp uit zou kunnen komen in de nacht," gaf Ardentpaw toe. Zat er niet altijd een warrior op wacht voor enig gevaar aan het kamp? Die zou hem zeker tegen houden als hij door de tunnel zou gaan. Misschien dat er nog een andere plek was om het kamp geheim uit te komen? Daar moest hij eens op een andere keer naar gaan zoeken.

Van buiten leek en gedroeg hij zich uiteraard als de meest voorname leerling die er maar was. Maar Olivepaw had net als alle andere de nodige dingen uitgehaald die hem in zware problemen hadden kunnen brengen. Hij glimlachte een beetje toen Ardent zei dat hij het kamp niet uit zou komen in de nacht. De zwarte kater wist ondertussen wel dat katten die al uren op wacht stonden na een tijdje wel moe begonnen te worden, En dan was het een koud kunstje om langs hen te glippen. Het echte probleem kwam wanneer je het kamp weer ín moest komen 's nachts. Daarom was het altijd goed om je voor te bereiden op een nachtje in de buitenlucht slapen als je een 'Nachtelijke wandeling' ging maken. Nu hij erover nadacht, zelf wilde hij ook wel een keer een uil spotten. En dus deed hij een stap naar voren en zei zachtjes; "Oke, dit blijft tussen ons... Ik weet precies hoe je hier komt.. ook in het donker... En ik weet wie er vanavond op wacht staat." Het was waar, in voorbereiding op zijn opkomende warriorschap liet Olive's mentor hem steeds meer met andere oudere katten kennismaken, zodat hij zich direct thuis zou voelen. Door die gesprekken had hij opgepikt dat een bepaalde kater, die niet erg veel zin had, vanavond de wacht bij de ingang zou staan. "Denk erover na... Als je nog steeds een uil wilt zien natuurlijk" Misschien bracht hij zichzelf in de problemen, maar als je je altijd maar strikt aan de regeltjes hield was er ook niks aan die apprentice-tijd buiten het harde trainen.

Toen Olivepaw begon met de woorden dat het onder hen moest blijven schoten zijn oortjes omhoog. Zou hem hem een geheim gaan vertellen? Snel knikte Ardentpaw. Hij zou zijn mond wel dichthouden hoor! Olivepaw begon te vertellen dat hij precies wist hoe hij hier in het donker van de nacht moest komen én dat hij wist wie er op wacht zou staan die nacht. Echt? Dat klonk haast te mooi om waar te zijn, maar hij kon het niet doen. Hij had Dustpaw beloofd dat zij met zijn tweeën zouden gaan, dat ze misschien ook nog hun vrienden mee zouden nemen. En hij zou zich aan zijn belofte houden. Daarbij kende hij Olivepaw amper en hoewel hij alles voor een nieuwe vriend maken was, zeker via avontuur, hij zou niet andere katten die ook zijn vrienden waren een kans ontnemen daarvoor. De oudere apprentice vertelde hem dat hij er maar over na moest denken en Ardentpaw wilde net 'nee bedankt' zeggen, toen een gedachte hem te binnen schoot. "Maar hoe kom je het kamp uit dan?" Misschien wist Olivepaw wel van een geheime doorgang af?

De ander was duidelijk aan het twijfelen, maar toch vroeg hij hoe ze dan het kamp uit moesten. Nou, het was eigenlijk niks bijzonders; "Nou, vanavond staat Greymane op wacht... En het is heel makkelijk om langs hem te glippen na een uurtje of twee, als het goed donker is" Legde de donkere kater uit en grinnikte "Geloof me, ik spreek uit ervaring" verzekerde hij Ardent. Hij hoefde niet per se mee, ookal zou hij het wel leuk vinden, hij gunde het de ander vooral dat hij op een avontuur uit kon gaan. Olivepaw wist ook wel dat een uil zien niet de echte of in ieder geval niet de enige reden was.

Greymane? Hm, die kende hij niet. Maar veel warriors kende hij dan nog niet. Dat was nu nog maar een bijzaak, dat kennen van warriors. Dat zou hij later in zijn training nog wel kunnen gaan doen, nu wilde hij juist ontdekken, van zijn nieuwe vrijheid als apprentice genieten, nieuwe dingen ontdekken en nieuwe katten ontmoeten. En Olivepaw hielp hier nu mee. Misschien wist de zwarte kater het niet, maar dit gaf hem een hele nieuwe vrijheid. De vrijheid om langer te ontdekken, alles in het donker te zien. En in het donker was alles anders. Natuurlijk moest Ardentpaw dat wel oppassen dat hij niet betrapt zou worden, want in het kamp vastzitten had hij geen zin in. Maar toen Olivepaw vertelde dat hij uit ervaring sprak was hij weer meteen nieuwsgierig. Wat voor ervaring dan? "Wat voor dingen heb jij dan allemaal al gedaan? Want ik wilde dus naar de..." Hij dwaalde af. Nee dat kon hij beter aan niemand van zijn clan gaan vertellen als hij niet in de problemen wilde komen. Olivepaw mocht nu dan wel okay lijken, maar iemand kon zo lijken en je er dan toch zo bijlappen bij een warrior.

O jee, nu moest hij natuurlijk ook gaan uitleggen wat hij zelf allemaal gedaan had. Want anders zou Ardentpaw hem natuurlijk niet vertrouwen. "Nou... Ik heb wel eens nachtelijke uitstapjes gedaan. De eerste keer heb ik fourtrees bezocht en daar geslapen, een andere keer ging ik naar... wacht eens even" Miauwde hij opeens, toen hij besefte dat de andere Apprentice nog helemaal niet had gezegd wat hij zelf zou gaan doen. "waar wil jij eigenlijk heen gaan? En waarom?" vroeg Olivepaw nieuwsgierig.

Geslapen...op Fourtrees? Die woorden waren het moment dat hij concludeerde dat Olivepaw maar een wat gekke vogel was. Op Fourtrees slapen was toch erg oncomfortabel. En waarom zou je daarvoor het kamp uitslapen. Nee gaf hem zijn warme nest in de apprentice den maar inplaats van een oncomfortabele grond in het open, koude woud. Maar zijn gedachtes over Olivepaw's gekke keuzes werden afgebroken door de vraag waar hij eigenlijk heen wilde. Hij had nog zo gehoopt dat hij over die verspreking heen zou kijken, of hem niet had opgemerkt. Ardentpaw zocht snel voor een goed en geloofbaar excuus. "Ik, uh, mag het niet zeggen. Geheim tussen een paar vrienden, daarom stopte ik net ook zo met praten. En ik kan ook niet zeggen waarom het geheim is want dat is ook geheim," Hm, het lag dicht bij de waarheid en de zin was verwarrend genoeg dat Olivepaw niet zou doorvragen. En anders zou hij gewoon hetzelfde zeggen. Het was immers ook niet echt een leugen, het was gewoon niet de hele waarheid. Die waren altijd het meest geloofbaar.

Het was dus een geheim, duidelijk. Maar nu was Olivepaw wel geïntrigeerd. Hij wilde dolgraag doorvragen, maar besloot dat het een slecht idee was. En dus knikte de grote zwarte kater alleen maar en keek weer naar de Owl tree. Door de, redelijk ongemakkelijke, stilte kon hij goed horen wat er om hen heen gebeurde. En plotseling hoorde hij, door de woesh van een sterke windvlaag heen, een zacht gekraak. Olive draaide zich om naar de richting waar het geluid vandaan was gekomen en zag een boom die er niet al te stabiel uitzag "Ehh... Ardent, Die boom" Begon hij langzaam, toen hij merkte er echt beweging in de boom zat, beweging in hun richting! "Hij valt!" Riep hij verschrikt, alvorens de aan de kant te springen. De boom kraakte nog wat.... Maar bleef staan, en Olive zag er uit als een idioot.

Olivepaw kreeg de kans geen eens om door te vragen, maar er viel niet van geluk te spreken. Een harde windvlaag deed zijn vacht omhoog waaien en suide in zijn oren. Ardentpaw moest zijn nagels uit slaan om op zijn plek te blijven staan, al had het misschien beter geweest als hij dat niet had gedaan. Een luid, krakend geluid galmde door de stilte die de windvlaag had achtergelaten heen en trok zijn aandacht naar een boom die steeds dichter op hun af leek te komen. Hij hoorde Olivpaw nog vaag roepen dat de boom ging vallen, maar hij was al bezig geweest zich uit de voeten te maken. Hij was gauw uit de weg gesprongen en keek om zich heen om er zeker van te zijn dat de oudere apprentice dat ook had gedaan. Gelukkig zag hij Olivepaw niet ver van hem vandaan en hij stuurde gauw een dankgebedje naar StarClan dat de boom toch niet op hun was gevallen. Toch, hij kraakte zo nu en dan nog luid en zo stabiel zag hij er helemaal niet meer uit. Als er nog zo'n harde windvlaag zou komen zou hij zeker te weten om vallen en er viel niet te zeggen of ze dan hier nog wel veilig waren. "Laten we gauw gaan," stelde hij buiten adem voor aan zijn nieuwe vriend. Hij wilde hier niet langer meer zijn dan nodig was.

Gelukkig was Ardent ook weggesprongen, dus hij was niet té heftig geweest in zijn waarschuwing. Met een diepe zucht sloot Olivepaw even zijn ogen om bij de komen. Was hij net een nieuwe vriend aan het maken, werden ze bijna vernietigd door een vallende boom. Hij schrok weer wakker uit deze deprimerende gedachte toen Ardentpaw voorstelde om maar er vandoor te gaan. De zwarte kater knikte, er was altijd nog een kans dat de boom alsnog zou vallen en hij hoefde er niet te zijn om dat te zien gebeuren. "Goed idee" Miauwde hij, nog steeds met een vreemde geschrokken klank in zijn stem. De twee begonnen langzaam terug naar het kamp te lopen en Olive moest het vragen: "Ehm, Heeft het geheim van waar je heen gaat iets te maken met de andere clans?" Hij had geen idee, maar de tabby had nogal vreemd geantwoord op zijn vragen.

Ardentpaw was maar al te blij toen de ander knikte dat ze inderdaad maar beter weg konden gaan. Zijn hart bonsde nog in zijn keel en de adrenaline was nog zeker aanwezig in zijn lichaam. Het was dan ook geen wonder dat hij even niet wist wat hij moest antwoordden op de vraag die hem net gesteld was. En toen zijn brein dan eindelijk weer op volle capaciteiten werkte, was hij nog steeds verward. Waarom zou Olivepaw dat nou weer denken? "Nee. Ik denk niet dat die in ons territorium zouden kunnen komen denk je ook niet." Het klonk niet boos, want dat was hij niet. Nee, het was meer het opnoemen van een feit. "Het is gewoon met wat andere apprentices uit ThunderClan, maar ik denk niet dat ze zouden willen dat ik alles aan jou ga vertellen," Dat moest toch duidelijk genoeg zijn. Hij vertelde wat er aan de hand was zonder enige details weg te geven en ook te verzekeren dat hij té dikke maatjes was met de andere clans. Natuurlijk had hij daar wel vrienden zitten, maar hij was niet stom genoeg om die uit te nodigen in het territorium van ThunderClan. Dat zou zeker te weten fout gaan.