It's hard.

Een zachte zucht verliet zijn lippen terwijl hij zijn gedachten terug liet gaan naar de Gathering. Butterstar die toe had gegeven dat de oorlog een fout was en the Heatherfields terug aan WindClan had gegeven, Tallstar die zijn Clan zonder pardon achter zich had gelaten, WindClan die blijkbaar een jonge RiverClanner had ontvoerd en al gijzelaar had gehouden – en waarvan hij later via Breezesong te weten was gekomen dat dat nooit Stallionstar’s beslissing was geweest – en ThunderClan waar het eigenlijk als enige tamelijk goed mee leek te gaan. En dan de prophecy. En Crowcall. Hij had haar gewoon luchtig met andere Clan cats zien praten alsof het niets was, alsof niets van haar achterdocht nog overgebleven was. Maar zodra ze haar blik door het kamp liet glijden, zag Crowfur wat ze dacht. Of wat ze toch leek te denken. Het was pijnlijk om te zien en het maakte hem boos. Het was ook hetgeen wat hem weerhield om met haar te gaan praten. Ja, ze had gelijk gehad over de kat van RiverClan, maar had ze ook geweten dat Stallionstar niet achter de beslissing had gestaan? En nu Butterstar – veel te laat natuurlijk – haar excuses had aangeboden, liet dat niet een beetje vertrouwen terugkomen in WindClan voor haar? Het was duidelijk voor hem dat ze te verschillend waren, dat hun meningen te uiteenlopend waren en dat het niet ging werken. Misschien werd hun vriendschap ooit nog wel hersteld, maar Crowfur had op dit ogenblik zo veel aan zijn kop dat hij zelfs daar geen energie meer in wilde steken. Het ene argument zou weer naar het andere leiden en het had gewoon geen zin. Crowfur kon het nauwelijks verhinderen dat hij zowel met zijn schouders als met zijn staart lichtelijk naar beneden het kamp binnen kwam lopen. Hij keek op en zijn hart bonsde in zijn keel toen hij meende in de ogen van Oceanstar te kijken. Maar nee, het was haar kitten, haar exacte replica, Oceankit. Crowfur kon het niet helpen dat hij met emoties werd overspoeld en zonder dat hij zichzelf kon stoppen, liep hij naar Oceankit toe. “StarClan, wat lijk je toch op je moeder,” zei hij zacht en hij boog zich naar voren zodat hij haar geur in zich op kon nemen. Hij drukte zijn neusje even in haar vacht en plotseling werd hij overspoeld door alle herinneringen die hij had met de overleden she-cat. “Wat mis ik haar zo,” murmelde hij in Oceankit’s vachtje, de brok zich heftig vormend in zijn keel.