A promise for adventure!

Het was de pikzwarte kitten tot oren gekomen dat zijn vriendinnetje Rosekit nu Rosepaw was, en dus een heuse leerling! Ravenkit was de belofte van de andere zwarte kit- pardon, apprentice, niet vergeten. Ze zouden naar de rivier gaan! Ravenkit was dus nu ook iedere dag op de uitkijk voor de zwarte apprentice, en hij had haar nu in het oog. Hij zou haar pakken! Ravenkit rende het kamp in waar hij de poes zag lopen. .‘Rosepaw, Rosepaw, Rosepaw!’ kirde hij vrolijk, terwijl hij stuiterend op haar af rende. Zijn staartje stond parmantig omhoog en zodra hij dichtbij genoeg was, werd zijn blik zekerder en versnelde hij zijn pas. Hij moest haar pakken, haar gevangen nemen zodat ze niet meer onder hem uit kwam. Met een rotgang kwam hij aan stormen en probeerde hij haar te tackelen. ‘Rosepaw! We zouden naar de rivier, je had het beloofd!’ Ja, hij kwam meteen met de boodschap binnen. Ze kon er nu niet meer omheen. Ze zouden naar de rivier om schelpjes te zoeken. En wel nu!

&Rosepaw eerst

Rosepaw liep rustig door het kamp, een dikke muis hing uit haar bek. Ze moest hem van haar mentor naar de oudste brengen, ze moest nog steeds wennen aan het idee dat ze leerling was. Haar kitten leven leek al zo uitgebreid en blij maar nu zo ver weg…
Terwijl ze het kamp overstak luisterde ze aandachtig naar alle geluiden die het kamp bracht. Ze hoorde moederkatten die gezellig kletste, oudste die mopperde, kittens die kirde van plezier en, hoorde ze dat goed? Ze spitste haar oren en draaide zich om. Ze zag het kleine zwarte katertje Ravenkit op haar af rennen. “Rosepaw, Rosepaw” riep hij. Rosepaw liet de muis apurt vallen. “Hoi Ravenkit!” lachte ze hem toe, “Is er iets?” vroeg ze hem iets serieuzer. “Rosepaw! We zouden naar de rivier, je had het beloofd!” kirde de kitten vrolijk. Rosepaw realiseerde zich haar belofte, ze had hem beloofd dat als ze leerling was ze hem mee zou nemen naar de rivier. “Natuurlijk, wil je nu gaan?” nu kon opzich wel. Haar leerling taken waren bijna klaar op de muis wegbrengen na. En de zon was nog lang niet onder, “Ik moet alleen eerst even deze muis naar de oudste brengen, je kan wel even snel mee hoor.” ze wees met haar poot op de muis en wenkte daarna naar het hol van de oudste.

Rosepaw volgende voorstel klonk als muziek in zijn oren. Nu? Ja! Natuurlijk. Hoe sneller hoe beter! ‘Ja, ja ja!’ juichte hij toen vrolijk. Maar hij werd al snel weer teleurgesteld, want Rosepaw moest eerst nog prooi naar de elders brengen. Vast saaie apprentice taken als je eenmaal zover was, maar natuurlijk wilde Ravenkit nu nog mee. ‘Oké!’ stemde hij dan ook vrolijk in. Hoe lang zou dat dan ook duren? Om helemaal zijn goeie gedrag te tonen pakte hij de muis zélf op en hees het net iets van de grond. Ravenkit kreunde van de inspanning en begon slingerend zijn weg naar de elders den, de staart van de muis over de grond slepend. Ravenkit had geen oog meer voor iets anders om hem heen. Alleen de elders den: dat was zijn doel.

“Ok” miauwde Ravenkit vrolijk. “Goed, het duurt niet lang hoor, en heel misschien is het nog een verhaaltje waard ook. Maar dat is dan na onze tocht.” maar Ravenkit hoorde haar al niet meer, hij pakte de muis in zijn mondje en al slepend bracht hij hem richting de elders den. Rosepaw tippelde snel achter hem aan. “Lukt het?” vroeg ze hem. Ze zag hoe hij stuntelde om de muis boven de grond te houden. Maar voor ze hem kon helpen waren ze al aangekomen bij de elders den. “Breng hem maar naar binnen” miauwde ze hem toe. Eigenlijk was het haar taak, maar Ravenkit leek had al te erg zijn best gedaan dus liet ze hem gaan. Ze was best trots op hem, hij had de muis voor zijn doen best een eind gedragen en hij was immers nog steeds een kitten. Met een lach op haar gezicht wachte ze hem op bij de ingang.

Ravenkit hoorde in de achtergrond nog gekletter, maar hij was al lang en breed ervandoor. Hij moest zijn beste beentje natuurlijk voorzetten. En hij wilde ook zo snel mogelijk buiten het kamp, dus er was ook wel een tikkeltje eigenbelang. Rosepaw vroeg of het lukte en hij knikte meteen trots, waardoor hij even de balans verloor en over de staart van de muis struikelde. Maar hij wist wonder boven wonder op vier pootjes te blijven staan mét de muis nog in zijn bek. Eenmaal voor de ingang van de elders den was hij zelfs nog de uitverkorene om hem binnen te brengen. Zijn oogjes glommen van trots, waarna hij het hol binnen stapte en de muis daar neer legde. ‘Alstublieft!’ miauwde hij vrolijk. Zijn staartje stond recht omhoog. Het was bijna alsof hij de muis zelf had gevangen. Bíjna. Maar Ravenkit nam geen tijd om complimentjes te ontvangen, want hij had een doel. Meteen racete hij weer naar buiten naar Rosepaw. ‘Kunnen we nu gaan?’ miauwde hij. Ongeduldig danste hij op zijn pootjes en keek Rosepaw enthousiast aan.

Ravenkit kwam weer naar buiten dartelen, “Goed gedaan! Dat was heel knap van jou.” en ze raakte met haar neus zijn neus even aan. Misschien was het niet heel bijzonder om een muis naar de oudste te brengen maar voor een kitten van 2 manen was het toch iets anders. “Kom, de rivier is deze kant op.” en ze stapte de richting van de kamp uitgang op. “Je moet wel beloven dicht bij me te blijven, als je in de rivier valt kan ik je niet zo snel helpen en we willen niet dat je verdrinkt.” miauwde ze, ze probeerde streng te zijn. Ze had immers nog bijna geen zwemtraining gehad en was zowiezo nog maar kort leerling.

Ravenkit voelde zich helemaal geflatteerd door het complimentje van Rosepaw. Trots duwde hij zijn kin omhoog en hij keek al snel een neusje van de ander, die hij luid spinnend ontving. Hij hád het ook goed gedaan. Met een veer in zijn tred stapte hij weer verder. En hij kreeg al helemaal een sprong in zijn stap toen Rosepaw zei dat ze nu dan echt naar de rivier gingen. Ja, joepie! Huppelend wandelde hij naast de gevlekte kitten. Dit was een feest. Dit was zijn eerste keer buiten het kamp! Hij kon zich nog vaag zich herinneren hoe hij ooit buiten het kamp was geweest met zijn moeder. Maar hij was toen nog mini, zijn oogjes nauwelijks open en toen was het heel koud en eng geweest. Maar nu, nu was hij groot en stoer! Dus hij kon dit wel. ‘Jaahaa,’ miauwde hij toen ook ongeduldig toen ze miauwde dat hij bij haar in de buurt moest blijven. Man, ze was zijn moeder niet! Hij rende naar de uitgang en voordat hij dacht dat iemand het doorhad rende hij door de uitgang in, luid lachend van plezier.

“Ik wil gewoon geen ongelukken ja, de clan zou me wat aandoen als ik een kitten liet verdrinken. Maar als jij zo nodig een vis wilt spelen ga je gang. Ik kom je niet opvissen.” grapte ze en ze rende een stukje vooruit door de ingang van het kamp. Een heerlijke zomerse bries blaasde door haar vacht, Rosepaw zuchte. Het was heerlijk weer. “Kom de rivier is niet heel ver.”

het vervolg topic maak ik morgen even aan,