Growing up apart

Settleddust was nog niet weer buiten hun territorium geweest sinds hij zijn staart was kwijt geraakt. Hij had simpelweg nog niet gedurfd. Hij had de confrontatie niet aan willen gaan van de bekenden die hij had in andere clans. Hij wilde niet aangestaard worden. Maar hij wilde Blizzardpaw weer zien, mocht ze nog van zijn bestaan af weten. Hij was lang weg gebleven. Hij slikte en maakte zijn weg richting Fourtrees. De reis naar de vier bomen was significant langzamer dan ooit, maar uiteindelijk bracht hij met de lood die hij aan zijn poten droeg hem toch tot de rand die zou afdalen naar de open plek tussen de vier bomen. Een vlaag van RiverClan geur hing hier rond. Vers! Maar, niet Blizzardpaw, maar toch niet minder bekend. Littlepaw! Zijn zusje was hier… Maar durfde hij wel? Hij was veranderd. Hij wilde haar medelijden niet. Maar toch sprong hij naar beneden. Liever de korte pijn, dan manen erover blijven dubben. Hij liep naar de eerste eik en keek om zich heen, zoekend naar zijn gevlekte zusje. ‘Littlepaw?’ riep hij zachtjes toen hij naar zijn zusje zocht.

&Littlefish eerst <3

Ze had haar naam ongeveer een kwartmoon en langzaamaan werd ze er wel aan gewend - vandaar dat haar oude naam haar ook plots raar in de oren klonk toen iemand die riep. Het duurde even voor ze doorhad dat het wel degelijk tegen haar was. Ze draaide zich om, waarna ze oog in oog kwam met haar broertje, en een grote glimlach gleed over haar snuit. "Settledpaw!", antwoordde ze blij, nog niet helemaal beseffend dat ze hem misschien moest verbeteren, zodat hij wist dat ze nu wel degelijk warrior was. Een lichte nervositeit bekroop haar. Wat zou hij vinden van haar heel erg Riverclan-achtige naam? Zou hij trots zijn, en blij voor haar? Hopelijk wel, zij zou dat ook voor hem zijn..

Haar begroeting was hartelijk, vriendelijk. Hoe kon het ook anders. Littlepaw was altijd het zonnetje in het kamp. Settleddust snorde en glimlachte terug. Toen sprak ze ook zijn apprenticenaam uit. Een ondeugend grijnsje bekroop kort zijn gezicht, helemaal vergeten in welke toestand ze zich nu bevonden. ‘Settledpaw, wie is hij?’ miauwde hij, zich voor de domme houdend. ‘Ik ben Settleddust nu,’ miauwde hij een tikkeltje trots. Het stompje van zijn staart dat nog wat kon bewegen kwam onbewust overeind en hij zette een stapje dichterbij zijn zus. Hij moest altijd even knipperen van de sterkte vislucht die om die katten heen hing, maar hij was er zo langzamerhand bij aan gewend.