OPEN I've been holding my breath

Het was zeer laat, bijna maanhoog zelfs. De slanke kattin was net terug van een avondwandeling slash jacht. De guard die haar begeleid had was nog even in de grot gaan zitten met de mededeling dat hij even moest tot rust komen voor hij kon slapen, maar Grace had besloten dat ze dat net zo goed in haar nest kon doen. Nu liep ze dan ook zachtjes door de gangen; haar pootstappen echoden door de grot, hoe zachtjes ze ook probeerde te doen. Oeps. Hopelijk maakte ze niemand wakker die morgen vroeg op moest, dat zou vervelend zijn. Uiteindelijk vond ze zonder al te veel moeite haar eigen nest, waar ze met een uitgeputte zucht inplofte. Hehe, rust.

OPEN

Met zachte passen sloop Hemlock langs zijn slapende clanmates de den uit. Zijn ogen fonkelde in de duisternis terwijl hij door de grotten liep, geluidloos en even stil als de maan in de lucht. Er was iets met de nacht. Hij was alerter, meer op zijn gemak. Hij vond de schaduwen fijn, de duisternis geruststellend. Hemlock kon het niet verklaren, tenminste.. Hij had altijd gedacht dat dit kwam omdat hij in de nacht geboren was. Toen de maan het hoogste stond. Hij had er een vreemde connectie mee. Het liefste zat hij elke avond bij de cave ingang om zich in het maanlicht te hullen en te genieten van de sereniteit die er heerste zo laat nog. Kennelijk was hij niet de enige die dat idee had opgevat. Hij keek naar binnen in de guards en hunters den, wetende dat dit niet zijn den was. Hij ahd belooft om samen met Bramble op een nachtelijke jacht te gaan. De kater had hem belooft er op uit te gaan met Hemlock. Probleem, hij wist niet precies waar Bramble sliep en liep dus op gevoel af naar een willekeurig nest. Hij tuurde naar binnen en zag een gespikkelde vacht. Gek, in de duisternis leek het wel alsof deze gespikkelde vacht veel lichter was dan die van Bramble.. "Bramble, wakker worden, het is tijd.." Fluisterde hij met een zachte por tegen Bramble zijn vacht.

Of geen rust. Haar ogen begonnen net toe te vallen toen ze wakker gepord werd door een jonge stem. Grace fronste en hief haar kop op. Haar helderblauwe blik viel op een zwart-witte to-be die zich schijnbaar van nest vergist had, want hij vertelde aan Bramble dat het tijd was. Behalve dat zij Bramble niet was, natuurlijk. "Ik ben Bramble niet.", antwoordde ze, licht verward, haar stem licht schor van vermoeidheid. "En is het niet veel te laat om Bramble nu nog wakker te maken?", fluisterde ze erachteraan, natuurlijk niet wetend of er iets aan vooraf gegaan was. Want tijd voor wat? Een geheime missie, of slechts een nachtelijke training? Of misschien zelfs een romantisch afspraakje met een oudere kattin.. Haar half-slapende hoofd draaide op volle toeren.

Schuw keek Hemlock om zich heen maar de duisternis sprak niet terug. Alle katten lagen rustig te slapen. Zich van niets bewust. Hij kon het niet helpen maar voelde enige onrust in hem. Hij had technisch gezien nog 1 maan cyclus te gaan voordat hij in aanmerking kwam om benoemd te worden tot cave guard. Hij wilde niet betrapt worden en die kans mislopen. Zijn ogen gingen naar Bramble toen die in zijn nest bewoog en zich naar hem draaide. Met zijn mond vol tanden staarde hij in de ogen van Grace of the hunting cheetah. Hij zette een stapje achteruit en trapte daarbij tegen het nest aan van een Prey Hunter die in zijn slaap gromde en zich nors omdraaide. Paniek sloeg hem om het hart. "Nee, uh ja, uh.. ik wilde.. ik wilde controleren of hij lekker lag te slapen." Hemlock kon goed liegen, niet wanneer hij zo verrast werd als nu. Hij hoorde een zachte 'psst' en zag de echte Bramble een paar nesten verderop hem aanstaren in de duisternis en zich vervolgen omdraaien in zijn nest, alsof hij niet zojuist naar hem had zitten kijken.