What Am I [TRAININGSTOPIC]

"Tell me, have you seen a sunset,

Turn into a sunrise?"

Het was Barnpaw niet gelukt om in slaap te vallen, deze nacht. Het was niet dat hij bang was, of had zitten peinzen. Zijn lichaam had gewoon niet de rust kunnen vinden om slaap te vatten. Nu keek hij, aardig slaperig, naar hoe de zon weer wakker werd en langzaam begon aan haar lange reis naar boven. Barnpaw had de eerste patrouilles al zien vertrekken, maar zag nu hoe langzaam de wereld wakker werd. Hij hoorde de vogels hun ochtendlied zingen en het water stromen, langs hun kamp. Het zou nu eigenlijk ook tijd worden voor Barnpaw om iets te gaan doen, maar hij leek weinig zin te hebben. Waarschijnlijk zou straks wel iemand hem uit z'n bed trommelen, dus dan kon hij nu nog maar beter blijven liggen. Gisteren had hij een nieuwe mentor gekregen, dus de tijd van ronddwalen en fun zal nu wel weer voorbij zijn.

[@Littlefish]

Littlefish fronste toen de zon bleef stijgen en haar nieuwe apprentice maar niet verscheen. Was hij vergeten dat vandaag dé dag was, de dag van hun trainingen? Of had hij er gewoon geen zin in? Dta was iets dat de enthousiaste kattin zich niet goed kon inbeelden. Zelf stond ze te trappelen om te mogen beginnen, zoals ze ook bij haar eigen trainingen steeds gedaan had. Uiteindelijk kon ze niet blijven wachten. De kleine calico baande zich een weg door de apprentice den, die plots minder aanvoelde als thuis dan twee dagen geleden nog maar, tot ze de gestalte van Barnpaw zag. "Barnpaw!", maakte ze hem wakker, niet echt lettend op het volume van haar woorden sinds hij praktisch de enige was die hier nog lag. Had ze echt een luiaard gekregen? Oh, niet zolang het aan haar lag hoor!

Art by Notes28 (click)

Het verbaasde Barnpaw eigenlijk weinig dat de mentor die hij kreeg zeker tien keer enthousiaster was dan de gemiddelde Apprentice. Dat Starclan deze luie, flirterige kater niet zo mocht, was al wel duidelijk vanaf het moment dat hij op de wereld gebracht was. "Barnpaw!" Barnpaw tilde vermoeid zijn hoofd op. "LITTLEFISH!" Hij schreeuwde zo hard als hij maar kon terug. Het was niet onaardig bedoeld, maar gewoon om haar te plagen. En als zijn mentor niet tegen pesten kon, dan had ze nog zeker drie zeer vermoeide Moons tegemoet. "Waarom schreeuwen we eigenlijk?" Hij had zichzelf omhoog gehesen en keek Littlefish aan met pretlichtjes in zijn blauwe ogen.

Littlefish had de reactie van haar nieuwe apprentice niet echt verwacht en legde met een pijnlijke grijns haar oortjes in haar nek in een poging het volume te dempen. Toen hij echter uitgeschreeuwd was en vroeg waarom ze eigenlijk schreeuwden, grijnsde ze naar hem; blij dat ze iemand gekregen had met een gevoel voor humor. "Omdat je nog diep in dromenland was, blijkbaar. Maar nu niet meer, nu is het tijd om te werken! Chop chop, uit je nest!", ratelde ze door, met haar voorpootjes hem half uit zijn nest duwend waarna ze haar lange calico vacht uitschudde. Ze had niet echt een plan voor vandaag, was niet zo het plannende persoonlijkheidstype, maar ze was ervan overtuigd dat het een productieve dag zou worden. De zon scheen, de vogeltjes floten, de ochtend was nog jong en er was vast wel prooi om te vangen nog nietsvermoedend aan hun dagelijks leven bezig!

Art by Notes28 (click)

De grijns op haar gezicht maakte dat Barnpaw van binnen een opgelucht gevoel kreeg; het zou niet zijn eerste keer zijn geweest dat hij 'te brutaal' gevonden werd. Gelukkig was zijn mentor ook nog jong - soort van- en was de kans dus groter dat zij hem wel zou begrijpen.
Toch had ze niet veel genade voor de arme, zielige Barnpaw die heel de nacht geen oog dicht had kunnen doen. "Omdat je nog diep in dromenland was, blijkbaar. Maar nu niet meer, nu is het tijd om te werken! Chop chop, uit je nest!" Haar voorpoten begonnen tegen hem aan te duwen en Barnpaw liet zichzelf op zijn zij vallen, waardoor hij de Apprentice Den uit rolde. Hij bleef even dramatisch liggen, totdat de zon in zijn ogen prikten. In een poging de zonnestralen tegen te houden hief hij een poot op. Daarna draaide de kater zich een kwartslag en keek zijn mentor aan. "Het duurt niet lang meer tot het middag is. Tijd voor mijn siësta, dus." Hij krabbelde overeind en plagend liep hij weer terug naar zijn slaapplaats. Hij wist dat ze hem niet zou laten slapen, maar demonstreren was altijd leuk.