A Little Fall of Rain Can Hardly Hurt Me Now

De regen bleef langzaam maar gestaag neerkomen. Net hard genoeg om je tot op het bot nat te maken en zeker hard genoeg om het gros van de katten veilig in hun dens te houden. De treurige, grijze lucht werd weerspiegeld in haar blik. Dagen zoals deze waren het lastigst, de zon kon haar altijd nog wel opbeuren, maar wanneer de regen je binnen hield en ze niets anders te doen had konden haar eigen gedachtes haar tot waanzin drijven. Met een zucht ging ze dan ook aan de rand van haar den zitten; alle katten waren verzorgd, alle kruiden geordend en voor de rest was de den netjes en schoon; niets meer te doen behalve zitten en pauze nemen totdat de regen stopte. Dat was, totdat ze een dartelend figuur in de modder zag. Even fronste ze verward door het kleine zwijntje dat daar de tijd van haar leven had, totdat ze Milkykit herkende. Oh, lieve, kleine, grote Milkykit die al bijna apprentice zou worden. Een glimlach kwam op haar gelaat bij het zien van de poes. "Rout! Kom je meespelen in de modder?" even knipperde ze wat verbaasd met haar ogen. "Uhm," in de regen, in de modder. Het zou een eeuwigheid duren voordat ze weer droog en schoon was... Pfft, dat was precies wat haar pleegmoeder zou hebben gezegd. Routnose haar humeur beurde op bij het besef dat ze enkel zichzelf tegen hield. Wie had ooit gezegd dat je binnen moest blijven wanneer het regende? Dat modder vies was? - helemaal niemand die belangrijk was. Komop zeg, ze was nog niet bejaard. "Natuurlijk Milkykit!" grinnikte ze dan ook en stapte de vieze regen in dat absoluut niet lekker op haar vacht voelde. Gelukkig was ze niet van suiker. Met een goed gemikte sprong kwam ze in een modderpoel terecht, zich absoluut niet bekommerend over wat de rest van het kamp wel niet moest denken. "Waaaa! Ik ben het grote modder monster, en ik ga jou pakken, stoere warrior... Milkyfang!" sprak ze gespeeld en spetterde wat van de vieze druppels richting de kitten.

Even leek Rout te twijfelen maar al gauw kwam ze ook! Met een grote grijns keek Milky naar hoe de andere poes ook naar buiten kwam. Há! Had ze toch iemand over weten te halen om met haar mee te spelen! Ze zette zich schrap toen ze doorhad dat Rout haar ging bespringen, en ze dook speels ineen waarbij ze haar ogen dichtkneep wachtend tot het gewicht op haar zou belanden. Maar nee! De medicine cat sprong in de plas modder naast haar en hard lachend vlogen Milky's ogen open nadat alle spetters modder op haar beland waren. "Aaaaa!" gilde ze hard lachend toen Rout zichzelf omdoopte tot moddermonster. "Ik zal WindClan beschermen van deze grote dreiging!" riep ze hard uit waarna ze ineen dook en vervolgens naar voren sprong, bovenop Routnose haar poten die ze gauw omklemde met haar pootjes en toen zacht in beet.

Routnose gniffelde vrolijk toen ze zag dat allerlei druppels modder op Milkykit belandden. Oh Faithleap zou dit vast erg leuk vinden, maar niet heus. Ondertussen doopte Routnose zichzelf om tot het 'moddermonster' en daagde de grootse strijder uit tot een duel. "Aaaaa!" klonk er als strijd kreet. "Ik zal WindClan beschermen van deze grote dreiging!" en met die woorden werden haar pootjes genadeloos aangevallen. De met modder besmeurde medicine cat liet een theatraal geklaag horen en liet zich met een plons zo in de poel modder vallen. Ach, ze was nu toch al vies. "Ahhh! De pijn!" sprak ze melodramatisch, waarna ze al glimlachend haar façade niet meer op kon houden. Met haar pootje vol modder wreef ze over het koppie van Milkykit. "Kijk uit, krijger! Anders maak ik van jou ook een modder monster!"

Triomfantelijk keek Milky toe hoe Rout zich op de grond liet vallen door haar uiterst geweldige aanval. Met een grote grijns duwde ze haar voorpootjes in de zij van de medicine cat, die nu hard begon te jammeren over de pijn, maar de glimlach vertelde de kitten dat het allemaal oké was en dat ze niet echt te ruig was. Plots kreeg ze een hele hap modder binnen toen Rout haar hiermee besmeurde en half-lachend half-stikkend keek ze naar de ander. "Bah!!" proestte ze verontwaardigd lachend waarna ze met haar eigen poot de modder wegveegde. Toen ze het grootste deel van de modder weggeveegd had, zakte ze door haar pootjes heen, klaar om nog een keer de medicine cat 'aan te vallen'. Toen ze wou springen, gleed ze echter op het laatste moment uit, en belandde ze met een harde klap van haar kop op de grond. Door de klap was het kleine poesje gelijk buiten bewustzijn.

Ze lachte opgelaten om het geproest dat Milkykit uitbracht nadat haar gezicht allemaal druppeltjes modder over zich heen kreeg. Wat was ze toch ook een pestkop, hé? De medicine cat die zo gemeen allemaal modder over je heen gooide... Gelukkig leek Milkykit het allemaal niet zo erg te vinden. Routnose zag hoe ze zich klaar zette om haar te bespringen, maar haar blik ging van vrolijk naar bezorgd. Immers was de grond nu zo glad door de modder, straks zou ze zich bezeren "Oh Milky, kijk uit-" maar het was al te laat. De jonge poes zette zich met volle enthousiasme af van de grond, maar door de gladde modder gleed ze uit en knalde zo met haar kopje op een steen die uit het zicht was gebleven door het bruine goed. Meteen bleef de kitten stil liggen, alsof ze plots diep in slaap was. "Milky!" bracht Routnose in pure paniek en bezorgdheid uit. Angst greep haar bij de keel en meteen sprong ze op de poes af om haar kopje te inspecteren. Het bloede een beetje, maar het was duidelijk dat ze een goede klap op de achterkant had gehad. "Hey, hey Milky. Wordt wakker lieverd, hoor je me?" sprak ze warm maar met een trillende stem, terwijl ze voorzichtig de jonge poes schoon begon te likken van de modder en regen. Als ze haar nu zou verplaatsen, zou dat Milky waarschijnlijk enkel meer gedesoriënteerd en gepijnigd maken. Ze moest wakker worden, oh Starclan, als ze maar snel wakker werd. Schuldgevoel bekroop haar, welke sukkel ging dan ook met een kit spelen in de regen?

Het duurde niet lang voordat ze wakker werd, maar alles voelde traag, sloom en gedesoriënteerd. Een halve minuut bleef ze zonder reactie te geven liggen. Ze hoorde wel dat er gepraat werd, maar dat het tegen haar was had ze niet echt door. De stem was vervormd en alles voelde nep. Alsof ze helemaal niet in de modder in de regen lag. Maar alsof ze in haar warme nest lag, tegen haar moeder aan. En dat ze nooit was gaan buiten spelen. Pas toen ze een lik over haar kop heen voelde en er een hele erge steek door haar kop heen trok, wist ze weer wat er gebeurd was. De oude kitten probeerde overeind te komen maar kreeg dit niet voor elkaar, haar hele lichaam voelde zwaar. Zachtjes piepte ze, dat was het enige wat ze voor nu voor elkaar kreeg. Ze probeerde haar oogleden te openen, maar dit lukte niet. Althans, dat dacht ze dan. Want hoewel haar oogleden open waren, zag ze niks. Dit voelde ze niet goed genoeg om dit echter te registreren. Haar blauwe ogen dwaalde nietszienend heen en weer terwijl ze bleef proberen haar oogleden verder open te doen zonder effect, aangezien deze al helemaal open waren. "Mama?" wist ze toen met schorre stem uit te brengen.

Ze bleef rustig en zachtjes tegen Milkypaw praten, ookal reageerde ze eerst niet. Uiteindelijk leek het poesje bij te komen, maar het enige wat ze uit kon stoten was een zacht gepiep dat haar hart brak. Routnose wilde daar en toen in tranen uitbarsten. Haar hart voelde zwaar in haar borst en ze kon niets anders dan zachtjes snikken en de kitten tegen zich aan drukken toen ze de waas in diens blauwe ogen zag. Waarom? Waarom moest Starclan dit doen? Oh, sinds wanneer waren de sterren zo wreed? "Mama?" ze bande de tranen uit haar ogen, deed net alsof het regen druppels waren die van haar wang rolden. "Hey, hey, ik ben het Milkykit. Weet je nog, Rout?" sprak ze rustig en met een warme stem. "Je bent gevallen, het is oké. Denk je dat je heel rustig op kan staan?"

Plots werd ze in een vacht getrokken, ééntje waarvan de geur haar bekend voorkwam. Met een frons op haar gezicht dacht Milky na, niet goed wetend hoe ze deze geur ook alweer moest plaatsen. Ze voelde druppels op haar kop komen. Ze richtte haar kopje weg van de vacht, zodat ze weer kon proberen haar ogen te openen. De vacht vertelde haar dat het Rout was, en de frons op de kitten's gezicht verdiepte zich wat. Ze moest goed nadenken om de geur en de naam bij iemand te plaatsen, maar na tientallen tellen was het haar gelukt. Routnose, de medicine cat, die voelde alsof het haar familie was. Waarmee ze aan het spelen was geweest..? En blijkbaar gevallen was, want dat werd haar verteld. Ze voelde wel een pijnlijke druk op haar kop, ze had zich vast hard gestoten. Voorzichtig probeerde ze zich af te zetten van de grond. Het was zwaar, en een flinke steek trok door haar kop heen, die uiteindelijk bij haar ogen bleef prikken. "Het doet pijn," fluisterde ze waarna ze zich verder omhoog drukte, uiteraard met de hulp van de medicine cat. "Ik kan mijn ogen niet open doen, Rout, ze zitten vast," ging ze toen verder met schorre stem, een lichte paniek in haar lichaam opborrelend. Haar ogen bleven zich wagenwijd open sperren en weer sluiten, en zo keer op keer op keer opnieuw. Maar het lukte Milkykit maar niet om te zien.

De wat wilde Milkypaw kwam veel te snel overeind waardoor Routnose een sussend geluidje liet horen en de ander probeerde te ondersteunen voordat ze weer omviel. "Het doet pijn," fluisterde de ander en Routnose voelde een steek door zich heen gaan. "Ik kan mijn ogen niet open doen, Rout, ze zitten vast," wat verward draaide ze haar kop naar de apprentice om, maar toen ze deze in haar ogen aan keek begreep ze het. Haar pupillen waren glazig en sterrentjes waren voor altijd gevangen in haar irissen. Routnose slikte een brok in haar keel door en bleef kort stil, terwijl ze de poes naar haar den begeleidde. "Shht, rustig maar, het kan door de klap komen," ondanks haar pogingen om het te verbergen bleven haar woorden wat hol. Oh Starclan, liet dit een tijdelijk iets zijn.