Night hunting.

“Dan ben je inderdaad echt gezegend, ja,” sprak hij en hij wierp kort een blik op haar. Hij merkte op dat hun blikken elkaar kruisten en hij hield haar blik vast. Zij wendde als eerste haar blik af en hij glimlachte flauwtjes. Het was grappig dat ze toevallig dezelfde opvattingen deelden en Darkvoid was wel benieuwd wat er van een nacht jagen zou komen. Zouden ze elkaar daarna nog spreken of zou het weer oppervlakkig contact worden? Hij wist dat de nacht soms een ander effect kon hebben dan de dag. Tijdens de dag was hij omringd door zijn Clanmates en had hij zijn taken die vervuld moesten worden aan zijn kop, maar tijdens de nacht kon hij tijd vrijmaken, kon hij interesse tonen in wat er hem gezegd werd. Dat had hij bij Amberhunt ook wel gekund overdag, maar dat was een tom cat geweest. Hij vermoedde dat de gesprekken bij een she-cat toch ietsje anders verliepen, maar dat kon hij verkeerd hebben. Carameltwirl haalde hem uit zijn gedachten door een opmerking te maken en hij knikte. Hij stond op en volgde haar. Het sterrenlicht was al in overmaten aanwezig en inmiddels maakte de kat voor de nachtwacht zich op. Darkvoid glipte langs hem heen na hem een knikje gegeven te hebben en niet veel later bevond hij zich in het territorium. “Waar wil je naartoe gaan?” vroeg hij aan Carameltwirl. “Wil je een poging wagen bij de borders of wil je liever naar een meer rustigere plek gaan?”

Carameltwirl koos voor een rustigere plek en Darkvoid knikte goedkeurend. Misschien zou er van jagen niet veel komen. Ze leek hem een aangename gesprekspartner en Darkvoid wilde eigenlijk wel meer over haar te weten komen. Het was gek hoe veel tijd je met elkaar in één Clan kon spenderen, maar zonder dat je echt wist wat de achtergrondverhalen waren en dat soort dingen. Je hoorde enkel de verhalen die als geruchten door het kamp gingen of gebeurtenissen die je zelf had meegemaakt, maar voor de rest was het een raadsel hoe iemand zich voelde en wat voor interacties er al waren geweest tussen verschillende katten. “Natuurlijk,” zei hij op een rustige toon tegen haar. Ze hadden verschillende opties, maar Darkvoid wist wel een plek waar ze zeker niet gestoord zouden worden. En als ze een beetje aan het begin van de grot zouden blijven, zouden hun pelzen ook gewoon droog blijven. “Ik weet wel iets,” zei hij op een geheimzinnige toon tegen Carameltwirl, waarna hij haar begeleidde naar de grot. “Misschien een ongebruikelijke keuze, maar niemand zal ons hier gaan zoeken in elk geval,” zei hij over zijn schouder tegen haar. “En we zijn een beetje beschut tegen de wind.” De ingang van the Swamp Cavern doemde algauw op in de verte en Darkvoid trok kort met zijn oortje toen hij zag hoe niet bepaald uitnodigend de grot voor hun lag. Ach ja. Niets aan te doen. “Hoe vaak ik als apprentice wel eens niet overwogen heb om gewoon naar binnen te gaan en te ontdekken hoe het er uit ziet,” zei hij met een glimlach tegen haar, terugdenkend aan die tijd waar alles nog simpel was en voor de poot liggend.