In the shade

Molekit zette wat weifelend een paar stappen buiten de nursery. Ze hield er niet van om het drukke kamp in te gaan zonder iemand die ze kende. Er waren te veel bewegende katten die ze niet goed kon zien in haar ooghoeken. Daarbij was het voor haar nu ook moeilijk om de kater te vinden die ze zocht. Haar pleegpapa; Shadefeather. Ze wist zeker wel hoe hij er uit zag, maar het probleem was dat er meer dan een zwarte kat in WinClan zat en vanaf haar plek kon ze niet alle details zien. Het gevlekte poesje nam diep adem en begon met zoeken naar haar papa. Het was rond zonsondergang, dus hij moest vast al terug in het kamp zijn. Ze zocht hem voor niets belangrijks; ze wilde gewoon even praten. Maar dat zou niet gaan als ze hem niet kon vinden. De eerste groep katten waar ze langskwam was totaal niet bekend voor haar en dus liep ze gauw door. Daar, een stukje verderop, zag ze een zwarte vacht. Gauw wandelde ze eropaf. "Papa?" vroeg ze in een klein stemmetje, toen ze hem dan toch eindelijk gevonden had.



+Shadefeather

  De zwarte kater likte nog nagenietend zijn lippen af. Hij had net na zijn jaagsessie een lekkere muis opgegeten, die had zijn maag wel verdiend. Greenleaf was erg warm geweest en eindelijk was het wat aan het afkoelen. En gelukkig vonden de prooidieren het ook nog lang geen tijd om al voorbereidingen te doen voor de winter. Er was lekker veel prooi op het moment, in vergelijking van de laatste newleaf dan in ieder geval.
  'Papa?' hoorde hij een zacht stemmetje, die zijn gedachtes verstoorde. Maar dat vond hij geen probleem, want toen hij keek zag hij zijn lieve dochter Molekit. Ze was, samen met nog een paar nestgenootjes, niet haar echte dochter, maar hij had ze geadopteerd nadat hun beide ouders helaas overleden waren.
  Hij glimlachte naar haar. 'Hallo Molekit, wat doe jij hier?' vroeg hij terwijl hij ging verliggen zodat hij haar goed aan kon kijken.

Ze werd ontmoet met een glimlach, waardoor ze zich net ietsje meer op haar gemakt voelde. Toch vond ze het kamp niet de meest geweldige plek. Maar als ze een apprentice zou worden, dan zou ze zelfs nog buiten het kamp moeten gaan ook, dus misschien moest ze maar eens vaker het kamp in komen. "Ik wilde praten," beantwoordde ze de vraag met een klein stemmetje. Misschien had ze net toch tegen haarzelf gelogen dat er niets aan de hand was, want waar ze over wilde praten was haar onzekerheid om een apprentice te worden. Ze richte haar helder blauwe oogjes op de grond, onzeker of haar papa hier wel over wilde praten met haar. Wat als hij dacht dat ze haar aanstelde? Of dat hij haar uit zou lachen? Dat wilde ze helemaal niet!

  'Ik wilde praten,' antwoordde ze met een klein stemmetje, waarna ze haar oogjes op de grond richtte.
  Shadefeather kantelde zijn kopje wat en keek haar met nieuwsgierige ogen aan. Molekit was altijd al een stille geweest en Shade had altijd wel een gevoel van bescherming voor haar gevoeld, ook al voordat haar echte vader overleed. Een zachte glimlach vormde rond zijn lippen.
  'Okay, waar wil je over praten, Mole?' vroeg hij met een zachte en geruststellende stem. Hij vond het belangrijk dat zijn geadopteerde nestje altijd bij hem terecht kon, met wat dan ook. Hij wilde een veilige haven voor hen zijn, iemand waar ze zich helemaal zichzelf kunnen voelen zonder dat ze veroordeelt worden om wat dan ook.

Ze schuifelde stilletjes met haar pootje over de grond toen hij haar vroeg waarover ze wilde praten. Ze lichte haar kopje omhoog en keek de zwarte warrior onzeker aan. ”Papa, ik denk niet dat ik een goede apprentice ga zijn,” antwoordde ze op zachte toon. Zou hij haar tegenspreken. Dat hoopte ze wel, haar grootste angst was dat hij niet in haar zou geloven, want hij was een hele lieve papa en ze wilde hem trots maken. En ze wilde ook een goede apprentice zijn, maar als ze niet goed kon zien, hoe kon ze dan wel goed jagen en vechten? Misschien wist papa daar wel een oplossing op? Hij was heel slim! Ze keek hem dan ook met afwachtende ogen aan.

 Hij merkte dat Molekit onzeker was over wat ze wilde vertellen, maar hij bleef rustig afwachten. Ze schuifelde wat met haar pootje over de grond en keek hem onzeker aan. 'Papa, ik denk niet dat ik een goede apprentice ga zijn,' antwoordde ze zachtjes.
  Shadefeather knipperde verbaasd met zijn ogen. 'Niet? Waarom denk je dat, Molekit?' Hij had niet echt iets gemerkt van beperkingen, maar misschien was ze wel heel goed in het verbergen.

Shadefeather leek haar twijfels helemaal niet te snappen, dat werd wel duidelijk van zijn vragen. Eventjes was ze stil, twijfelend of ze wel moest toegeven daar haar zicht slecht was. Ze wilde hem en de clan niet teleurstellen, maar hoe kon ze dat niet doen? Als ze geen apprentice zou worden, dan zou ze een last zijn, maar als ze een slechte apprentice was ook. Ook schoot er een vraag door haar kopje heen; hadden haar mama en papa Shadefeather nooit verteld dat ze niet goed kon zien? Ze had het zeker verteld aan hun, voordat ze beiden waren gestorven. Ze voelde tranen opwellen in haar oogjes, tranen die voortkwamen uit het rotte gevoel wat alles haar op dit moment gaf. "I- ik kan niet goed zien," hakkerde ze tussen een zachte snik door.

  Shadefeather keek bezorgd toe toen Molekit nog verdrietiger keek dan voorheen. Ze zag zelfs tranen opwellen in haar oogjes. Hij schoof wat dichter naar haar toe en sloeg zijn staart om haar heen, hopend dat het haar wat zal troosten.
  'I- ik kan niet goed zien,' hakkerde Mole tussen een snik door.
  De zwarte kater keek haar even een tijdje aan voordat hij zachtjes zuchtte. Hij gaf haar een zacht kopje tegen de hare. Dat katten niet goed konden zien was niet zo best natuurlijk, maar gelukkig hadden ze in WindClan de tunnels. Daar was het zoiezo donker, hij kreeg er al de kriebels van. Maar voor Molekit zou het perfect zijn.
  'Dat is okay, Molekit,' sprak hij met een kleine glimlach. 'Je gaat heus wel een goede Apprentice zijn, je bent niet eens helemaal blind. Je kan prima een Tunneler worden, je hebt er de goede bouw al voor ook.' Shade hoopte dat zijn woorden haar wat gerust zou stellen. Hij wilde niet dat ze zo verdrietig was hierom.

Haar papa leek het niet te snappen, hij dacht dat alles wel goed zou komen als ze een tunneler zou worden, maar de tunnels klonken eng en gevaarlijk! Ze had verhalen gehoord dat die zomaar in konden storten en ze wilde niet dat dat met haar ging gebeuren! "M-maar, wat als de tunnels instorten, of als ik moet vechten," stamelde ze met een beverig stemmetje. Dat zou toch nooit goed gaan. Waarom had haar papa zoveel vertrouwen er in dat alles goed zou komen?

  'M-maar, wat als de tunnels instorten, of als ik moet vechten,' stamelde Molekit met een beverig stemmetje.
  Shade keek haar even aan, beseffend dat zij ook bang was voor de tunnels. Tja, dat was nou niet zo heel erg handig. Toch toverde hij een geruststellende, zachte glimlach rond zijn lippen en kwam wat dichter naar haar toe. Zijn lange staart sloeg hij beschermend om haar heen.
  'Het gaat allemaal wel goed komen, Mole. Je hebt alleen wat meer tijd nodig, maar je zult het vanzelf allemaal wel leren,' miauwde hij zo overtuigend mogelijk. 'En als je bang bent is dat okay, je kunt altijd bij mij terecht voor dingen, of bij je mentor. Echt waar, geloof me. Katten komen niet voor niets op hun pootjes terecht, hm?' glimlachte hij.

Ze was nog steeds niet helemaal gerust gesteld, maar de staart die haar papa om haar heen sloeg en zijn woorden kalmeerde haar toch wel iets. Hij zei geen geruststellende dingen over de tunnels, dus dat zat de gevlekte kitten helemaal niet lekker, maar hij vertelde wel dat ze altijd bij hem terecht kon en dat ze hulp mocht vragen aan haar toekomstige mentor. Ook merkte hij op dat ze wat meer tijd nodig zou hebben. Maar zou dat betekenen dat al haar zusjes en haar broertje eerder warrior zouden worden als haar? Dat wilde ze ook weer niet! Ze was heel erg gesteld op haar siblings en ze wilde niet alleen in de apprentice den achterblijven als die tijd eenmaal kwam! Toch, haar papa was slim en als hij zei dat dat allemaal het geval zou zijn...misschien had hij dan wel gelijk. "O- oke," bracht ze uit. "Maar jij zal mij wel altijd beschermen, toch papa?" vroeg ze hem, haar grote, nog wat waterige oogjes op de zwarte kater gericht. Ja, ze had het volste vertouwen in hem.

  'O-oke,' bracht Molekit uit. 'Maar jij zal mij wel altijd beschermen, toch papa?' vroeg ze hem met grote, nog waterige oogjes.
  Shadefeather glimlachte warm naar haar en schoof nog wat dichter naar haar toe. Hij gaf haar een liefkozend kopje tegen haar wang aan. 'Natuurlijk zal ik dat, Molekit. Daar ben ik je papa voor, niet waar?' glimlachte hij. 'Ik zal je altijd beschermen, zolang ik leef, en daarna nog. Geloof me. Je kan dit, ik weet het zeker.' Hij had het volste vertrouwen in haar, in de Clan. Ze konden dit, samen.

Met een liefkozend kopje verzekerde hij haar dat hij haar inderdaad altijd zou beschermen, dat hij daarvoor haar papa was. Maar haar echte papa en mama waren er niet meer. Die hoorden haar ook te beschermen en nu waren ze er niet meer. Dus hoe wist ze dat Shadefeather er wel altijd zou blijven? "M-maar wat als jij er niet meer bent, net zoals mijn andere mama en papa?" vroeg ze met trillende stem. Hij had net wel beloofd dat hij haar altijd zou beschermen zolang hij leefde. Maar ze wist nu al dat hij niet voor altijd zou leven en ze was bang dat hij ook ineens weg zou zijn net zoals het eerder was gebeurd.

'M-maar wat als jij er niet meer bent, net zoals mijn andere mama en papa?' vroeg Molekit toen met een trillende stem. Oh jee, dat was niet de richting waar hij heen wilde gaan. Hij keek haar aan met een zachte blik en glimlach.
'Ik zal er heus nog wel zijn. En... En zo niet, dan ben ik er zoiezo nog. Ik kijk uit over je vanuit StarClan, net zoals jouw andere papa en mama doen nu. En de Clan zal ook heel goed voor je zorgen en je hebt altijd je zusjes en je broertje nog,' miauwde hij geruststellend. Hopelijk zou het haar ook echt gerust stellen. 'Het komt heus allemaal goed, Molekit. Dat beloof ik. Wat er ook gebeurd.'