Glowing Eyes

Het was hem dan eindelijk gelukt om overdag de Nursery uit te glippen. De zon was nog maar net op, maar dat telde als overdag! Zijn zusjes lagen nog heerlijk te pitten en konden hem jammer genoeg niet vergezellen op zijn avontuur. Maar oh, wat zou hij erover opscheppen. De volgende keer kon hij hen rondleiden. Met zijn hoofd vol gedachten was hij maar zomaar een kant op gelopen. Het maakte immers niet uit waar hij het eerst ging verkennen, toch? Maar toen hij de den instapte wist hij door de sterke kruidenlucht meteen al waar hij was. En dat hij hier misschien beter niet kon zijn. Hij was even helemaal overdonderd door het aanblik van de medicine cat's den. Dit zag er een heel stuk imposanter uit dan de Nursery. Terwijl hij rond aan het staren was leek iemand anders hem in de gaten te hebben, iets wat hij dan weer niet doorhad.

+ Chivysniff eerst

Chivysniff sliep diep. Haar achterpoten raakten het lichaam van Coyotepaw net aan. Ze snurkte zachtjes en trok soms met haar voorpoten en haar snorharen. Met een grom draaide ze zich om. Ze begon wakker te worden, maar had daar geen zin in. Haar poten lagen nu over haar ogen terwijl ze knipperde tegen het licht. Het moest, want ze moest haar taken doen. Ze zou Coyotepaw weer wat bijleren, tussen de tekenchecks door. Chivysniff hoorde plots kleine pootstapjes. Ze liet haar poten langs haar gezicht glijden en keek naar een kleine kitten. Hermitkit als ze het niet mis had. Haar azurietblauwe ogen vernauwde zich. "Hermitkit, wat ben je van plan?", miauwde ze met een lage, maar vriendelijke stem. Hopelijk werd Coyotepaw niet wakker.

Hermitkit keek verbaasd op toen hij de lage stem van Chivysniff hoorde, die hem vroeg wat hij van plan was. Het was dat er vriendelijkheid in haar stem lag. Anders dan was hij zich helemaal wezenloos geschrokken. Het leek hem namelijk niet de bedoeling dat hier zomaar kittens naar binnen wandelden. Maar blijkbaar vond ze het niet zo erg dat hij hier was. Ze kwam immers zo aardig over. Voor een paar tellen keek hij haar sprakeloos aan. Want ja, wat was hij nou eigenlijk van plan? "Ik ben op avontuur." mauwde hij dan uiteindelijk. Er lag een onbedoeld brutaal toontje in zijn stem. Hij was nog niet zo gewoon met tegen volwassenen praten. Toen was het weer even stil. Maar al snel kwam hij weer op iets te zeggen. "Het is toch zo dat jij alle katten beter kan maken?" vroeg hij met grote ogen. Dat was wat hij van de oudere kits had gehoord. Maar die vertrouwde hij niet zo. Ze hadden hem wel vaker in de zeik genomen. Dus nu hij de kans had om het aan de enige echte Medicine Cat te vragen, kon hij dat maar beter doen.

De zilvergrijze poes hees zich overeind en schudde haar vacht uit. Ze knikte en ging naar het crème kleurige katertje toe. Hij deed hem denken aan Creamyfrost en Icecream, dat was volgens haar ook de pleegvader. Chivysniff ging zitten en krulde haar dikke borstelige staart rond hem heen. Ze keek om het katje neer. Nog zo klein en onschuldig, maar met een eigen karakter zo te horen. "Dat kan ik inderdaad, heb je dat ergens gehoord?" Haar stem was nog steeds een laag gefluister, maar het was net ietsje warmer. Het was niet omdat ze boos was om Windclan, dat Riverclan kittens moesten lijden.

Tot zijn verbazing krulde ze haar staart om hem heen. Hallo, hij was toch geen 1 moon meer? De kit keek omhoog, waar hij de blauwe ogen van de Medicine Cat ontmoette. Ze bevestigde zijn vermoeden (cool) en vroeg hem of hij dat ergens had gehoord. Hij vergat te protesteren en knikte wild hij met zijn kopje. Dat had hij zeker. "Van de kittens die hij al bijna apprentice zijn." lichtte hij toe. Die hadden hem dus dus tóch niet voorgelogen. Toen hij daar zeker van was, had de poes zijn interesse helemaal gewekt. "Hoe doe je dat dan? Ben je een speciale kat?" drong hij aan, nog enthousiaster dan eerst. Dat klonk nog best logisch. Hij kon katten niet beter maken en was maar een gewone kat(, al dan extreem goed in vechten natuurlijk). Dus zij móést wel bijzonder zijn.

Ze twijfelde even of ze zou zeggen dat er magische planten uit haar poten zouden groeien, maar dat zou niet lief zijn... hoewel. Ze glimlachte breed. "Dat klopt ik ben een Medicine cat, net zoals er een Leader en een Deputy is. Ik ben de dochter van Panthergrowl, de Deputy en ik heb geleerd hoe ik planten kan gebruiken om iedereen beter te maken." Ze knikte en met het puntje van haar staart klopte ze even op zijn hoofdje. Hoewel hij niet gesproken had, had ze het protest in zijn ogen gezien. Wat een baasje. "Ik laat planten namelijk uit mijn poten groeien, maar ik kan het nu niet laten zien, want ik moet eerst een uur in het zonlicht gelegen hebben."

Aandachtig luisterde hij naar wat de Medicine Cat te vertellen had. Wow, ze was de dochter van Panthergrowl? Dan kon ze vast alles maken. Plots tikte ze met het puntje van haar staart op zijn hoofd. Geïrriteerd haalde hij er met zijn voorpoot naar uit. Niemand behandelde hem zomaar als een kitten, behalve Icecream dan. Maar dat zijn coole vader die hem van alles leerde. Hij was dus de enige uitzondering. Hermit stond op het punt om de poes hier een krachtige speech over te geven, maar juist toen zei ze iets wat zijn aandacht volledig overnam. Ze kon planten uit haar poten laten groeien?! Zie je wel, ze wás een bijzondere kat! Zijn bekje viel open. "Wow!" bracht hij uit. "Wanneer ga je dat weer doen dan? Zijn oogjes sprankelden.

"Ik zal het je laten weten, maar ik kan je nu al wat laten zien over de heling van de planten." Ze glimlachte en stond op. Met een draai en een voorzichtig oog op Coyotepaw trippelde ze naar haar voorraad. Ze legde haar grote poot op zijn rug. "Kies er maar eentje uit, dan zal ik zeggen wat het doet." Natuurlijk mocht hij weten wat iets deed, het was altijd leuk om de verbazing te zien en moest de medicine cat eens uit huis zijn konden katten zich prima redden met de basics.

Hoewel hij haar krachten dolgraag wilde zien, vond hij het andere opzich ook wel prima. Wie weet was het wel leuk. Met hoge moed rende hij achter de poes aan. Ze leidde hem verder de den in, daar waar de kruiden lagen. De geur die van de stapeltjes af kwam was enorm sterk en hij trok dan ook even een moeilijk gezicht. Maar dat maakte allemaal niet uit. Want wow, hij mocht kiezen? Dat was nog aardig lastig. Na even staan twijfelen wees hij met zijn voorpoot naar een stapeltje paarsblauwe bessen (jeneverbessen). "Wat zijn dat?" vroeg hij terwijl hij er naar toe stapte om eraan te snuffelen. Een frisse lucht drong zijn neus binnen. "Ze ruiken lekker."