New faces are often happy faces

Mottleshroud draafde langs de grens, hij was niet ver verwijderd van de Fourtrees. De geur van riverclan drong door zijn lange neus, en niet enkel van de grens. Overduidelijk van richting de Fourtrees. Nieuwschierig versnelde hij zijn pas tot hij bij de grens van het windclan territorium en die van de sterrenclan kwam. Hij dook in sluiphouding en keek met zijn groene ogen spiedend door de struiken heen. Hij zag een grijze, kleine (dus waarschijnlijk apprentice) kat van de hoge steen afspringen. Mottleshroud snoof luid, hoe durfde hij, de hoge steen was enkel voor Leiders en die die daar toestemming voor hadden. Snel sprong hij uit de struiken vandaan, hij kon nog net zien hoe de grijze kater op de grond rolde en belande in een wat oncomfortabele zithouding. "Zeg, wat zijn we aan het uitspoken?" vroeg hij niet onvriendelijk.

De kater tegen over Mottleshroud wiebelde en ging er iets beter voor zitten, "Van het uitzicht genieten." miauwde de grijze riverclanner. Mottleshroud knikte een beetje, ofcourse. De leerling leek een beetje weg te dwalen in zijn gedachten. "Je zou vast wel vaker hoog van jullie territorium over het bos uit gekeken hebben of het gewend zijn, maar ik wilde weten hoe het bos eruitzag van een hoog punt. En daarvoor de windclan grens over te gaan zou niet verstandiger zijn geweest dan op de hoge rots te beklimmen." vervolgde hij voorzichtig. Mottleshroud keek hem argwanend aan. Pff alsof windclanners alleen maar stom van de wind stonden te genieten. Maar ergens geloofde hij hem wel, hij had vroeger het liefst ook zo veel mogelijk willen zien. Maar vanaf de meerde staartlengte hoge steen kon je echt niet tot over de bomen kijken zoals bij sommige windclan plekken wel kon. Maar hoe kon hij dat weten? "Niet echt eigenlijk, wij windclanners doen wel iets meer dan stom zitten kijken hoe de wind door onze vacht waait." miauwde hij droogjes. "En als ik een riverclan kat was zou ook maar een hartig gesprek voeren met je mentor, want die kan je wel wat manieren bijbrengen. hij stopte even, zodat de woorden goed tot de jonge kater doordrongen Dus mocht je het willen weten, De hoge rots is enkel voor de leiders en zij die daar toestemming voor hebben. miauwde hij er achter aan.

De grijze kater draaide zijn kop weg met zijn oren in zijn nek gepind, "Mijn mentor jaagt nu bij Starclan. Ik heb hem te kort gekend om te weten dat de hoge rots enkel voor de leiders was." Mottleshroud hapte naar adem, spijt van zijn woorden. Maar hoe kon hij dat dan ook weten? En de kater zou toch zeker wel een nieuwe mentor hebben? "Het spijt me," miauwde hij zachtjes, "Ik wist het niet," hij keek de blauwe kat vol medelijden aan. Hij wist hoe het was om een mentor te verliezen, zijn eigen mentor was hij immers ook verloren maar die zelfde dag was hij ook warrior geworden, een schrale troost maar toch. "Jouw mentor jaagt nu met Sterrenclan en zal altijd op jouw neerkijken." miauwde hij, "Onthoud dat goed."

De grijze leerling verontschuldigde zich, "Sorry, ik zal het niet nog eens doen... Tenzij ik ooit leider van mijn clan zal worden." Mottleshroud glimlachte, blij dat de leerling het begreep. Hij snapte het op-zich wel, apprentices moesten altijd ontdekken. Hij kon het niet echt kwalijk nemen.  "Ik ben Lionpaw en wie bent u?" vroeg Lionpaw, Mottleshroud knikte, "Ik ben Mottleshroud." miauwde hij. "Hoe oud ben Lionpaw?" vroeg hij. De leerling leek nog niet zolang de naam paw te dragen gezien zijn grote.    

   
"Ik ben 6 bijna 7 manen." antwoorde Lionpaw. Mottleshroud knikte, dat dachtte hij al ongeveer. De kat had nog niet echt de spieren van een wat verder gevorderde leerling. "En jij Mottleshroud hoe veel manen ben jij?" vroeg de grijze apprentice verlegen. Mottleshroud glimlachte, "Zo zo, vragen we dat zomaar aan een warrior?" vroeg hij honend, hij wiebelde met zijn oren. "Maar mocht je het willen weten, ik ben ongeveer 36 moons." om eerlijk te zijn hield hij dat niet echt bij. Hij wist dat het ongeveer 30 moons geleden was toen hij kitten-af was. Dus die leeftijd zou wel kloppen gokte hij.

De kater vormde zijn mond in een korte "O", vond hij hem oud? Mottleshroud glimlachte een beetje door de fascinatie van hoe de kater naar hem keek. "Hoe was het om je warriornaam te krijgen?" vroeg hij met een glinstering in zijn ogen. "Geweldig," miauwde hij geamuseerd. Hij wiebelde met zijn snorharen. "Het is geweldig om mee te maken, en fijn om een naam te hebben die echt bij je past." zijn eigen naam paste immers perfect. Zij rug en nek waren groten deels bedekt met vlekken, zoals een sluier. "Leiders weten altijd de beste naam voor je te vinden," miauwde hij er nog achter aan met een warme glimlach, hij mocht de kleine Lionpaw wel. Hij leek op hem toen hij zelf jong was. Nieuwsgierig.

Mottleshroud schreef:

(( It is never too late to be what you might have been.  ))

Lionpaw kwam overeind en schudde zijn lange vacht, "Je bent snel zeg. je lijkt de wind wel die de bladeren mee voert in de wind." miauwde hij verbijsterd. Mottle glimlachte, "Dat komt waarschijnlijk door mijn bouw en windclan afkomst." miauwde hij. Zijn slanke lichaam was wel een hulp voor zijn snelheid. Met lang poten en een spitse kop. En niet te vergeten zijn lange witte staart. Hij dook net als Lionpaw weer in sluiphouding, de jonge kater maakte een koprol en sloef uit met zijn achterpoten tegen de schouder van Mottleshroud. Hij viel om en lande op zijn zei in het gras, net als Lionpaw die struikelde. "Wow," miauwde de windclanner, "Zo'n beweging heb ik nog nooit gezien, geweldig."dat was echt een fantastieke beweging voor zo'n jonge kat. Hij was zes manen, pfff. Die beweging had hij echt niet verwacht.