Sharp like a rock.

De sprong was gewaagd geweest. Iets té gewaagd, bleek achteraf. Opeens had de scherpe rand van een steen het kussentje onder haar poot opengehaald waardoor ze bloederige pootafdrukken achter had gelaten. Rainpaw had haar poot meteen in haar bek gestoken en op de wond gesabbeld, maar na een paar minuten moest ze toegeven dat het beter was als ze naar de medicine cat’s den zou gaan. Haar pootje deed zeer bij elke stap die ze zette. Ze hoopte dat de rand van de steen er niet te diep doorheen was gegaan. Ze wilde namelijk graag voortdoen met haar training en nog meer van haar territorium ontdekken. Ze negeerde de angst die haar vanbinnen leek te willen verteren. Als het echt iets ernstigs was geweest, dan had ze nu waarschijnlijk niet eens stappen kunnen zetten. Ze kalmeerde al iets bij dat idee, al voelde ze het bloed opwellen steeds als ze weer terug een stap zetten. De pijnscheuten herinnerden eraan dat ze snel moest zijn voordat anderen het ook op zouden merken en zich zorgen zouden gaan maken. Rainpaw grinnikte bij voorbaat al hoe haar medicine cats zouden reageren als ze vertelde hoe dat het ongeluk gebeurd was. Ze zag het rollen van hun ogen al voor zich. Nee, het zou allemaal niet zo erg zijn. Rainpaw liep het kamp binnen en ging meteen naar de medicine cat’s den. “Chivysniff? Zou je hier even naar willen kijken?” Ze stak haar pootje omhoog en draaide het zodat ze naar haar pootkussen kon kijken. Ze zag alleen maar bloed, dus ze had geen idee hoe diep de snee nu was. Dan maar wachten op advies van Chivysniff.

Een verlegen grijns verscheen om Rainpaw’s lippen toen Chivysniff haar vraag stelde. “Zoiets, ja,” gaf ze toe. Ze had het idee dat haar Clan haar inmiddels wel kende en dat ze wisten wat voor een wildebras ze soms kon zijn. Gelukkig had ze geen mentor die haar voor dag en dauw haalde om te gaan trainen; ze mocht twee dagen geen training doen. Dat betekende uitrusten en waarschijnlijk gemakkelijke taken doen voor de elders zodat de wond goed kon genezen. Ze onderdrukte een zachte zucht. Well, het had natuurlijk erger kunnen zijn, nam ze aan. Ze nam het advies van Chivysniff aan en begon haar poot stevig te likken. Ze kromp een beetje in elkaar bij het proeven van de metaalachtige smaak van bloed, maar zette door. Het bloed welde de hele tijd terug op en Rainpaw wierp een blik op de wond. Ze zag geen zwarte puntjes of stukjes gebladerte meer, dus ze vermoedde dat de wond schoon was. Ze liet haar poot in de lucht steken en likte af en toe enkel eens om te voorkomen dat het bloed in een straaltje naar beneden zou gaan. Ze wachtte tot de she-cat weer naar haar was gekeerd en trok toen een bedenkelijk gezicht. “Chivysniff, wat denk jij eigenlijk van vriendschappen buiten de Clan?” Als ze hier met iemand over kon praten, dan was het haar medicine cat wel. Toch?

Rainpaw voelde haar huid onder haar vacht gloeien toen Chivysniff haar streng toesprak. Oh ja, dat was ze alweer vergeten. Ze wist niet precies waarom, want doofheid was een niet veel voorkomend iets onder medicine cats, maar het was nog maar recent geleden gebeurd en de grijze tabby moest er ontzettend aan wennen. Ze trok zich een beetje terug. “Sorry,” spelde ze duidelijk met haar lippen. Ze wist niet zeker of ze haar vorige vraag opnieuw durfde te stellen, maar aan wie ging ze het anders doen? Aan Seahawk? Ze snoof spottend bij het vooruitzicht dat ze haar mentor zou vertellen over vriendschappen buiten de Clan. Hij zou haar aan haar oren het kamp meetrekken en tegen Butterstar zeggen dat ze voor straf één maan later warrior zou worden. Nee, Seakhawk zou het echt niet accepteren. Dat had ze wel gezien aan zijn gedrag toen ze volgens hem aan het samenzweren was met de vijand kort nadat een WindClan warrior haar en Woodpaw hadden betrapt op het met elkaar spreken bij the Gorge. Ontzetting verscheen in haar blik en Rainpaw trok haar kopje ver genoeg terug zodat Chivysniff nu duidelijk kon zien wat ze zei. “Wat vind jij van vriendschappen tussen apprentices buiten de Clan?” Ze spelde haar woorden duidelijk en keek de medicine cat toen afwachtend aan. Ze was een medicine cat, dus de kans was groot dat ze het wel op prijs zou stellen, maar met de afgelopen problemen tussen WindClan en RiverClan en wat er toen was gebeurd, was Rainpaw daar niet meer zo heel zeker over. Woodpaw en de WindClan warrior hadden vrij neutraal geleken, maar er waren ook katten zoals haar mentor die daar helemaal anders over dachten.