Keep movin' forward [Mousekit]

Ze haatte het hier, ze was hier toch veel te jong voor. Thawrose zat onrustig in haar nieuwe nest in het elders den en voelde zich een enorme last voor de clan. De kattin was een halve moon geleden blind geworden door een vossenaanval en was sindsdien het kamp niet meer uit geweest. Vanaf het moment dat ze weer zelf kon lopen had Thawrose alle hulp dankbaar afgeslagen, zelfs de apprentices die haar slaapplek kwamen vernieuwen. Het was grotendeels trots, want ze wist best dat de clan haar maar al te graag bedankte voor haar 'Heldhaftige optreden.' Nou, zo heel heldhaftig had het niet gevoeld, ze was van een heuvel afgerold en het haar poot zo bezeerd dat het eigenlijk vrijspel was geweest voor de vos.

Gedreven door verveling had ze besloten om maar eens een bezoekje te brengen aan de elders. Die hadden vaak toffe dingen te vertellen en bovendien er hing een zachte, vredige sfeer. Dat was iets waar ze sinds de verdwijning van haar vader wel behoefte aan had. Het voelde net alsof hij dood was. Maar uit het oog betekende nog niet uit het hart. Zodra ze apprentice was zou ze extra goed naar hem uitkijken, zeker nu die stomme warriors de zoektocht al hadden opgegeven. Benieuwd keek ze de den in. De eerste elder - of nou ja, kat - die haar blik ving was Thawrose. Die was pas blind geraakt in het gevecht met een vos. De grijze kitten had het erg met haar te doen. Opeens niet meer kunnen zien leek haar verschrikkelijk. En dus besloot ze dat ze wel wat gezelschap kon gebruiken. "Hallo." mauwde ze vriendelijk terwijl ze op de poes afstapte.

Er was iemand binnengekomen, een kitten om precies te zijn. Thawrose, die niet op haar nest zat maar een beetje doelloos rond had staan lopen, voorzichtig om nergens tegen aan te botsen, keek om. Ze herkende de geur en stem wel maar omdat ze haar visie niet had om haar te helpen was het moeilijk om de exacte kat die daarbij hoorde vast te leggen. "Mole... nee, Mousekit. Hallo daar." Ondertussen draaide ze zich richting de kitten en ging zitten, het had niet echt zin om stukje bij beetje dichterbij te schuifelen. Als de jonge avonturier wilde kletsen, moest ze maar hierheen komen.

De blinde poes had haar bijna volledig herkend op stem en geur. Dat ze haar in de eerste instantie aanzag voor haar zusje vond ze niet zo erg. Het was vast moeilijk om dat in het begin goed te doen. Al snel begreep ze dat ze zelf naar Thawrose moest komen. Met haar staart in de lucht trippelde ze naar haar toe. "Heb je lekker geslapen?" vroeg ze, nog zoekend naar een onderwerp. Om het zichzelf comfortabel te maken plantte ze zich tegenover de ander op de grond, met haar poten onder haar buik gekruld. Het was vreemd om zo'n jonge poes te behandelen als elder, maar als warrior klopte ook niet helemaal. Dat maakte dat Mousekit, die normaal haar eigen mond voorbij praatte, niet goed wist wat te zeggen. Zou de witte poes het merken?

Ze werd behandelt alsof ze oud en fragiel was, iets dat Thawrose mateloos irriteerde. Niet dat ze Mousekit er de schuld van gaf, de jongeling had waarschijnlijk ook niet echt een idee hoe ze met Thaw om moest gaan. "Jahoor, het is nu alleen wat moeilijker omdat ik de duisternis niet meer heb om me te vertellen wanneer ik de lichtjes hierboven uit moet zetten.. Omdat ze altijd uitstaan" Miauwde ze luchtig terwijl ze de ander ook op de grond hoorde ploffen. Ze glimlachte een beetje toen ze nadacht over wat voor vreemde 'poëtische' zin ze zojuist had uitgekraamd. "Maar genoeg over mijn zielige excuusjes voor ogen, ben je klaar om Apprentice te worden?' vroeg ze, om het onderwerp snel weg te leiden.