Alabastar

Ze had altijd de geschrokken blikken van kersverse to-be's weggewoven toen deze aangaven dat de Rapids niets waren om over te lachen. Dat het water wild was en gevaarlijk. Nu ze hier zelf aan de rand stond, kon ze helaas niks anders doen dan ze gelijk geven. Met opgezette pels en ronde blauwe ogen staarde ze naar het golvende en kolkende gevaar onder haar. Aurora was daarentegen wel, durfal dat ze is, een hoge rots opgesprongen om te kijken vanaf hoogte, haar kopje recht boven het water.

-Open

De wind werd wel een beetje koud, maar zijn vacht was ook wel weer extra warm geworden. Heerlijk, zo'n lange pels in de winter. Minder in de zomer, maar goed. Prima in z'n nopjes banjerde hij door het territorium heen, vandaag van plan om de Rapids maar eens wat nader te onderzoeken. Toen hij het water hoorde echter, zag hij al snel dat hij niet de enige was me dit dappere idee. Het mooie, gevlekte geval dat Aurora was zat daar op de rand. Ridge grinnikte zachtjes en sloop zo stil als hij kon dichterbij. De wind blies zijn kant uit en het gedonder van het water zou hopelijk zijn stille pootstappen overstemmen. Toen hij vlakbij haar was greep hij haar schouders plots vast. "Niet schrikken," sprak hij luid, met de volle intentie haar te laten schrikken. Haha, grappig. Moest je bij je vader flikken, kan je om lachen.

Met een geïnteresseerde blik volgde Aurora de druppels die uit het water omhoog kwamen. Kort schudde ze met haar kop toen het water in haar neus kwam. Ze niesde het vervolgens weer eruit. De rots was glad onder haar voetjes, vochtig door het spattende water. Toen ze dan ook een luide stem hoorde en ze zich rot schrok, verloor ze haar evenwicht en krabbelde haar nagels hulpeloos over de stenen. Met een luide gil viel Aurora naar voren en plonste ze in de wervelende armen van het kolkend water.

Ja, verdorie, dat was toch duidelijk niet de bedoeling. Wat flikte ze hem nou? Ridge keek wat verbaasd en hopeloos toe hoe Aurora niet al te sierlijke het water in dook en besloot dat ze een vis wilde zijn. "Oh Foxdung," dat zou Starteller vast niet heel erg leuk vinden, en Aurora zelf misschien ook niet. "Ik help!" Alleen hoe precies? Soepeltjes zoals hij geleerd had sprong Ridge van de richel af (haha) en rende een stukje langs de oever mee, totdat hij een aantal stenen uit het water zag steken. Hij sprong van steppingstone naar steppingstone, waarbij hij telkens bijna zelf het water in donderde. Een aantal meter verderop zag hij een hoopje natte kat zijn kant op komen. "Hou je aan me vast!" sprak hij en stak zijn voorpoot en staart uit, waarbij hij met de rest van zijn poten zich aan de rotsen vastklauwde.

En dan dacht je dat je je dag goed en wel begon met het hele optimistische idee dat je de berggebieden eens wat meer kon bekijken, om vervolgens met je kop in het ijskoude water terecht te komen. Dat was nog eens een afknapper. Maar ja, dat had je soms, kleine tegenslagen. Haar hoofd brak zo nu en dan het oppervlak voordat ze weer meegezogen werd, maar dat was genoeg om een gestalte op de stenen te kunnen zien. Toen ze de uitstekende staart zag twijfelde ze dan ook geen moment en zette ze haar tanden er diep in. Mooi dat ze die niet meer los ging laten! Hallo lifeline!

Af en toe zag hij wat meer verzopen rat leek boven water komen. Hm Aurora had wel eens charmantere dagen gezien, maar dit was dan toch wel een klein beetje zijn eigen schuld ook. Gelukkig was hij zo vindingrijk als een... Uitvinder? Anyway zijn staart werd vol liefde - en tanden- aangegrepen en een kreet verliet zijn bek. "Auw!" klonk er haast beledigd van zijn kant en hij moest toch wel grondig zijn best gaan doen om nu niet samen met haar de rivier in te donderen. Met nogal veel moeite klampte hij zijn scherpe nageltjes vast en moest nu wel heel snel nadenken. Uhm. Er zaten maar 3 stenen tussen hem en de rand, maar het voelde nu al alsof zijn staart eraf zou vallen door het gewicht dat daar aan hing. Nouja, hij moest het er maar op wagen. Ridge maakte een krachtige sprong en wist de steen te halen... Soort van. Zijn achterpoten raakten het water en hij moest behoorlijk stribbelen om er weer op te kruipen. Verdorie, nu een natte broek ook. Naja, als alles goed was kon Aurora zich nu wel op de vorige steen hijsen... Als alles goed was en ze niet inmiddels zijn staart had afgebroken want auw, zo voelde het wel.