Everyone is important.

De lucht begon te betrekken boven haar hoofd en Evening wist dat het binnen de kortste keren zou gaan sneeuwen. Dat betekende dat de grond spiegelglad zou zijn en dat ze zich beter naar binnen kon begeven, waar het warmer en veiliger was. Met haar prooi tussen haar kaken geklemd, een muis, rende ze terug naar de grot. Het begon te sneeuwen eer dat ze binnen was en ze keek kort over haar schouder naar de witte vlokjes die naar beneden dwarrelden. Het zou niet lang duren voordat de bergen weer gehuld zouden zijn in een flinke laag sneeuw en Evening draaide de buitenwereld de rug toe. De koude spetters van de waterval die op haar pels belandden deden haar even rillen, maar ze schudde ze van zich af en liep vervolgens naar de prooistapel, waar ze haar prooi op liet vallen. Ze zag dat bijna alle katten binnen waren en dat het een gezellige boel was. Ze glimlachte warm en zocht met haar ogen naar één kat in het specifiek, maar kon hem niet meteen vinden en besloot om dan maar een kijkje te gaan nemen bij de rest. Ze wist niet zo goed waar ze heen wilde gaan, maar ze stopte met wandelen toen ze een she-cat op zich af zag komen. Ze herkende Moraine direct en een glimlach ontstond om haar lippen. Ze zwaaide een groet met haar staart en ging vervolgens zitten. “Ook aan het genieten van de aangename warmte hier, Moraine?” vroeg ze met een zachte blik in haar ogen.

Evening glimlachte en luisterde aandachtig naar de vraag die haar gesteld werd. “Nog niet,” antwoordde ze. “Maar aan de lucht te zien, kan dat elk moment gebeuren.” Ze wist dat Moraine elder was geworden omdat haar gehoor niet optimaal was. Ze vond het altijd verschrikkelijk als één van de jonge katten zich vervroegd als elder terug moest trekken omwille van een beperking waar ze niks aan konden doen. Het was echter gevaarlijk voor Moraine om alleen naar buiten te gaan omdat ze gevaar nooit direct aan zou horen komen, maar gelukkig was er niks mis met haar ogen. Evening vond dan ook dat ze gerust naar buiten konden gaan. Ze droeg een warm hart voor iedereen in de Tribe en ze vond het verschrikkelijk als Moraine zich opgesloten zou voelen in de grot. “Waarom kom je niet even mee naar buiten zodat je het voor jezelf kunt zien?” sprak ze luid en duidelijk, haar lippen de woorden duidelijk laten vormend. Een glimlach speelde om haar lippen en ze trok verwachtingsvol met haar oortjes. Ze had wel zo’n idee dat Moraine het een goed idee zou vinden.