[wren] breakfast for two

Wren was die ochtend niet uit haar nest gekomen. Ze had namelijk helemaal geen zin om Day weer te zien en te praten over hun stomme training. Ze was er nog steeds kwaad om. Ze wilde graag trainen, ze wilde beter worden, maar Day maakte dat onmogelijk met opdrachten dat ze naar stenen moest kijken en over nadenken waarom dat nuttig was. Hoe leerde ze hier nou de grot mee beschermen? Hoe leerde ze nu vechten en arenden neerhalen door erover te peinzen waarom stenen niet konden lopen. Ze draaide zich nog een keer om in haar nest en sloeg haar poten over haar gezicht terwijl ze nog enkele keren terwijl ze verder kniesde om de kwestie en waarom ze Day niet mocht.
Totdat ze opeens een stem achter zich hoorde. Ze spitste kort haar oren en herkende de stem als Cougars zijnde. Hij vroeg of ze wat eten wilde. Wren had absoluut geen trek, ze had gister immers geen drol gedaan. ‘Nee,’ miauwde ze dan ook fel tegen de kater, waarna ze haar kop weer op haar poten legde en knorrig voor zich uit staarde. Ze had eigenlijk helemaal nergens zin in. Waar ze eigenlijk altijd enthousiast was, had Day dat bijzonder goed weten te verpesten. Hij zou haar vandaag waarschijnlijk toch weer niet de grot uit laten. Dus wat voor zin het had?

Cougar begreep de hint niet. Nee, hij kwam ook nog eens dichterbij terwijl ze al nee had gezegd. Vervolgens vroeg hij wat er aan de hand was. Ze tilde even haar kop op, waarna ze iets meer richting hem keek. Daarna liet ze hem weer in het mos vallen en slaakte een gefrustreerde kreet uit. ‘Day!’ riep ze toen uiteindelijk uit. ‘Hij laat me niets anders doen dan in de grot zitten, naar stenen kijken en dan praten over waarom ik naar stenen moet kijken,’ legde ze gefrustreerd uit. Hij zou vast zo meteen haar komen ophalen voor weer een stomme training. Bah! ‘Ik doe helemaal niets! Ik leer helemaal niets! Zo duurt het nog eeuwen voordat ik een echte cave-guard wordt. Turtle en Rumble gaan me inhalen en dan ben ik als laatst.’ Nee, dat kon al helemaal niet. Day was echt waardeloos als mentor. Ze wilde vechten, leren hoe ze de Tribe moest beschermen tegen het gevaar. Stenen waren geen gevaar. Ze voelde zelfs traantjes opkomen toen ze eraan dacht hoe boos ze was. En Wren huilde nooit.

Cougar • schreef:

(( It is never too late to be what you might have been.  ))

Wren ratelde een heel verhaal over Day die haar naar stenen liet kijken, en over stenen liet praten. En over hoelang het nog zou duren tot ze uiteindelijk cave-guard zou worden. Cougar knikte melevend. "Hey, kop op. Ik ben al twaalf manen en heb net mijn eerste trainingen er op zitten, je hebt nog zat tijd. Het komt heus wel goed. Day weet wat hij doet." miauwde hij, hij probeerde de kattin niet te kwetsen. Maar het was wel waar, Wren was waarschijnlijk veel wijzer dan hem ondertussen. En ze was ongeveer 7 manen, hij was er 12. Zijn broers zouden volgende maan al officieel cave-guard e prey-hunter worden. En hij zat nog steeds de basis lessen te volgen. "En je hebt toch geleerd?" vroeg hij. Ze moest toch wel iets nuttig meegekregen hebben?

Wren was helemaal niet van plan om "op te koppen". Nee, dat had haarzelf beloofd om de grootste pijn in Days staart te zijn totdat ze weer eens wat leuks gingen doen. Maar Cougar begreep er niets van. Hoe kon het ook? Hij had vast een hele leuke mentor die hem alle leuke dingen leerde, zoals vechten en het jagen in een patrouille om de jagers te beschermen.  ‘Jij bent een uitzondering,’ snauwde ze op zijn opmerking dat hij al 12 moons en nog steeds een beginner was. Hij had last van weet ik veel gehad. Hij was eigenlijk nog een grotere loser dan zij was! Nukkig wende ze haar kopje weer af. Het deerde haar niets of haar woorden misschien pijn hadden gedaan. Het deerde haar niets dat hij haar probeerde op te beuren. Nee, ze was helemaal verzwolgen in zelfmedelijden, in woede jegens haar mentor, in verontwaardiging, ongeloof dat dit nou juist haar moest overkomen. Zij, die het meest fanatiek was van iedereen. Wat had ze misdaan om dit te moeten verdienen? Haar ogen schoten vuur toen Cougar vroeg of ze had geleerd. ‘Je luistert ook niet, hè?’ hapte ze kwaad naar de kater. De vonken sprongen bijna van haar vacht, zo kwaad was ze om die opmerking. ‘Ik leer NIETS!’

Wren hoorde de pogingen van Cougar niet eens om zich te verontschuldigen, om haar te sussen. Nee, ze was een wildvuur, die alles kon verzwelgen dat op haar pad kwam en wat maar brandbaar was. Haar ogen weergaven datzelfde vuur, diezelfde woede. Alles waar ze maanden voor had gedroomd, was opgegaan in rook. Ze wilde het liefst weer in haar nest gillen toen ze er weer over nadacht. Maar Cougar wist haar woede weer precies aan te wakkeren, door gewoon dezelfde stomme opmerking weer te maken waar ze net zo kwaad om was geworden. ‘Hoe dik is jouw schedel?’ snauwde ze naar hem. Je zou denken dat als hij was ouder was, hij ook wel een beetje snuggerder zou zijn. Maar nee, hij bewees maar dat zijn brein vol bijen zat. Moest ze hier nog moeite in steken. Ze krulde haar weer op in haar nest, haar kop verscholen tussen haar poten en de tranen van woede ontstonden in haar ooghoeken. Ze wilde helemaal niet meer trainen. ‘Ga jij maar eens een uren naar een steen kijken en vertel wat je hebt geleerd. Maar ik kan je wel vertellen: niets!’ bromde ze kwaad, waarna ze een keer snikte en haar neus helemaal verschool in het mos.