Going back to how it once was.

Crowfur onderdrukte een zachte zucht. Hij sloot zijn ogen en liet zijn gedachten glijden naar vroeger, toen alles nog kalm leek. Toen zijn problemen met Crowcall nog niet begonnen waren. Maar er was een hoop gebeurd en niks leek nog hetzelfde te zijn. Hij werd ouder, Crowcall werd ouder en dat was dat. Opeens was het niet meer zeker of ze samen een gelukkig leven op zouden bouwen en of ze samen veel kittens zouden krijgen, zeker niet met het gedrag dat Crowcall de laatste tijd naar hem toonde. Haar eigen Clan leek een vijand voor haar te zijn en Crowfur had geen idee wat hij daar aan kon veranderen. Het liet hem beseffen dat hij van haar hield. Net zoals vroeger stortte hij zich ook weer in deze relatie om het goed te willen doen voor haar. Omdat hij ergens het idee had dat er naast Crowcall niemand anders was die hem nog op die manier gelukkig kon maken? Hij wist het niet zeker, maar het zou hem op een dag tot waanzin drijven. Hij klemde zijn kaken gefrustreerd op elkaar. Hij wist dat Crowcall vrede wilde tussen de Clans en dat the Journey een bevrijding voor haar was geweest, maar waarom kon ze niet gewoon accepteren dat dit het leven was zoals het zou zijn? Dat de Clans gescheiden leefden en dat ze haar relaties op moest bouwen in haar Clan en niet erbuiten? Crowfur voelde zich een schoft voor het verdedigen van zijn Clan tijdens de aanval van RiverClan op WindClan, terwijl hij eigenlijk had gedaan wat elke warrior moest doen. Waarom kon ze dat gewoon niet accepteren? Waarom prees ze hem niet voor zijn moed? Frustratie was duidelijk te zien in zijn blauwe ogen, maar dat nam af toen hij een figuur zijn kant op zag rennen. Hij deed geen moeite om overeind te komen van the Outlook Rock waar hij op lag, maar wachtte in plaats daarvan tot de kat voor hem stond. En toen hij haar herkende, glimlachte hij waterig. Zij was immers door even veel rotzooi in haar leven gegaan als hijzelf. “Amberstorm,” sprak hij en hij gaf haar een knikje.

Amberstorm knikte terug naar hem en daarna was het stil. Crowfur richtte zijn blik op zijn deputy en zag dat ze in gedachten verzonken was. Misschien was het niet zo’n goed idee om hier te blijven en met haar te spreken, maar hij was hier eerst en als Amberstorm echt geen gesprek wilde hebben, dan zou ze wel weggaan. Zijn gedachten gingen kort naar Crowcall en even wenste hij dat hij hier met haar was. Toen besefte hij zich weer de huidige stand van zaken en onderdrukte een gekwelde zucht. Hij wilde dat de dingen anders waren, maar hij vreesde dat hij daar vrij weinig aan kon veranderen. Alleen tijd zou leren hoe het tussen hun zou verlopen, maar om eerlijk te zijn, had Crowfur er nog vrij weinig hoop in. Hij wendde zijn blik naar Amberstorm en vroeg zich af waar ze het over had. “Je ziet er moe uit,” zei hij na een stilte die naar zijn idee te lang had geduurd. Hij vroeg zich af of hij aan haar moest vragen hoe het ging, maar wist niet of het zijn plaats was om dat te doen. Hij had steun aan haar betuigd bij haar benoeming toen Daintywhiff commentaar had gegeven en nadien was er niet echt een reactie gekomen op het feit dat ze nu deputy was. Stallionstar had een keuze gemaakt en de Clan moest dat maar opvolgen, maar dacht Amberstorm daar ook zo gemakkelijk over? “Ik hoop dat je nieuwe rang je niet al te veel zorgen geeft,” zei hij dus maar bij gebrek aan een betere reactie.