Inside of you, there are two wolves.

Eindelijk werd de wind wat kouder en verstopte de zon zich vaker achter dikke wolken. Deze temperaturen kon Wolfpaw een stuk beter trekken dan die verdomde hitte. Haar wintervacht begon langzaamaan weer aan te groeien en dan voelde ze zich altijd beter in haar vel, de kou paste beter bij haar. Bovendien werd het eerder donker, en kon ze op avonden zoals deze al vroeg in de duisternis jagen. Daarom ook was ze vrijwel alleen nog maar buiten het kamp te vinden. Immers, wat had ze anders nog te zoeken. Enkel de nursery kreeg zo af en toe visite van haar, omdat haar stomme half broertjes en zusjes daar lagen en Slatefur met diens grijze wormpjes. Ze voelde een bepaalde verantwoordelijkheid tegen hen, maar daar bleef het ook wel bij. Voordeel was dat ze na al deze verdomde trainingen en oefeningen een uitstekende jager was geworden. Zonder al te veel moeite wist ze een kauw uit de lucht te slaan en te doden met een stevige beet, waarna ze het beestje oppakte en in de donkerte van de avond aan haar weg terug begon.

&Southernwolf

Er lag een trotse grijns om zijn lippen toen hij met rechte rug de oudere kattin benaderde. Hij had haar beloofd dat ze spijt zou krijgen van haar gedrag jegens hem; en hier stond hij dan, trotse warrior, terwijl zij nog steeds moest leren hoe het moest. Als ze minder tijd besteedde met haar hoofd in de plaats waar de zon niet scheen, zou ze het misschien ook al zo ver geschopt hebben. "Goede vangst, Wolfpaw.", mauwde hij, zijn stem oppervlakkig gezien vriendelijk, al zat er zo veel meer onder - het feit dat hij de paw in haar naam extra benadrukte, bijvoorbeeld, of hoe alleen al het compliment zijn hogere positie in de verf zette. Zijn hele houding druipte van de trots en de voldoening. Dit was waarom hij zo hard werkte.

Oh natuurlijk, ze moest dat mormel weer hier tegen komen. Wolfpaw ontmoette droog zijn blik en zette haar tanden steviger in haar prooi, waarna ze van plan was om recht langs hem heen te lopen. Ze had die schijnheilige trut niets te zeggen, maar natuurlijk voelde hij de noodzaak om zijn bek open te trekken. "Goede vangst, Wolfpaw." ze kwam tot stilstand en hief haar kop op, waarbij haar vlammende ogen contact maakten met de zijne. Oh, ze wist precies wat zijn intonatie was. "Bemoei je met je eigen zaken, Southernwolf," het waren de wolven naar wie zij vernoemd was, vanaf haar geboorte al voorbestemd om groot te worden. Haar apprentice achtervoegsel vertelde niets over haar, net als dat de zijne hem nooit gelijk zouden stellen aan de wolven.

De vlammende blik die ze hem wierp gaf hem ontzettend veel voldoening. Ach, wist ze maar hoe mooi ze was als ze boos was. Niet dat hij dat zou zeggen, hij had genoeg breincellen om te weten dat dat niet bijzonder goed zou eindigen. En hij moest eerst nog leider worden voor hij mocht sterven. Zijn grijns werd nog iets groter toen ze de wolf in zijn naam benadrukte. Ja, ze waren beiden genoemd naar dezelfde beesten - de trotse, machtige wolven. Maar het verschil was dat zijn naam hem gegeven was vanwege zijn harde werk, terwijl haar naam enkel op haar vachtkleur kon slaan. Van een kitten wist je immers nog niet hoe die zou zijn, dus kon je je op weinig andere dingen baseren. Zijn eigen voorvoegsel had hij verdiend dankzij zijn moeder, toen zijn moeder en zijn vader nog van elkaar hielden. Zijn naam was een naam van liefde en van kracht - haar naam was ééntje van oppervlakkigheid en van onwaargemaakt potentieel. "Heb je al iets kunnen vangen?", stelde hij opnieuw een vraag, niet in de mood om snel op te geven. Hij vond het gevecht wel fun; het was weer eens iets anders dan de dagelijkse rompslomp.

De zoon van de deputy haar reet. Al eerder had hij haar gezegd dat ze spijt zou krijgen van haar acties, maar spijt stond nou niet echt gedefineerd in haar woordenboek. Niet als het om haar acties jegens hem gingen, dat zeker. "Heb je al iets kunnen vangen?" geërgerd trok ze met haar oor en draaide zich toch naar hem om, de kauw die ze tot die tijd tussen haar kaken had geklemd spuugde ze voor haar poten neer. "Je hebt toch ogen in je kop, hond," grauwde ze hem toe, de blik in haar amberen ogen niet al te vriendelijk. "'Tis zeker dat je pa deputy is dat ze je blinde kop nog niet de elders den in hebben gegooid," bromde ze venijnig. Nee, liever was ze gewoon rustig doorgegaan met jagen dan deze hond teveel aandacht te geven. Maar hey, als hij graag nog een klap op z'n bek wilde, was dat zijn call.