Melon lord

Hoewel Milky ontzettend veel zin had in haar trainingen - hallo, ze had hier 6 moons op gewacht en was er helemaal klaar voor - was ze ook lichtelijk zenuwachtig hoe haar trainingen werkelijk zouden uitpakken nu ze niet meer zag. Echter duwde ze dat weg, of eerder vertoonde ze ander gedrag zodat het niet op zou vallen dat ze onzeker was; ze gedroeg zich stoer en toch een beetje afstandelijk tegenover haar mentor, zodat die niet kon zien dat ze het spannend vond of kon horen hoe hard haar hartje klopte. Samen waren ze naar een rustig plekje gegaan, en Milky was hier gaan zitten zonder dat ze nu echt wist waar ze waren. Dat stelde haar niet echt op haar gemak. Bovendien verkaste haar mentor toen ook, waardoor ze gedesoriënteerd om zich heen 'keek', zoekend naar iets van een teken van haar mentor. Plots voelde ze wat kriebelen bij haar poten en boos geschrokken sprong ze op, waarbij ze hard blies en met haar klauw sloeg naar hetgene wat haar beslopen had. Toen realiseerde ze zich dat het mos was en met een geërgerde huff ging ze weer zitten. Hoe durfde die mos haar te laten schrikken! Met het mos gingen ze een nest maken, vertelde haar mentor, en elkaar leren kennen. Milky rolde met haar nietszienende ogen. "Saai," mompelde ze, nu ze eenmaal chagrijnig gemaakt was was er een grote kans dat ze dit zou blijven. "Mijn favoriete prooi is de allergrootste die er is," sprak ze toen zelfverzekerd, aan het overcompenseren voor het feit dat ze geen idee had welke er allemaal waren en dat ze er nooit één levend gezien had.

Milky wist nou niet of ze blij was of niet met het feit dat haar mentor zich verontschuldigen. Want in ieder geval betekende dat dat Shatteredice doorhad dat ze in de fout zat, lekker puh, maar aan de andere kant betekende het ook dat haar mentor gezien had dat ze geschrokken was en dat vond ze maar stom. Dus reageerde ze verder niet op de verontschuldiging, puur omdat ze niet goed wist hoe, en wende ze haar kop wat af waarbij ze koppig zei dat ze het maar een saai lesplan vond. De prooivraag liet ze echter niet onbeantwoord, al was het antwoord misschien niet helemaal eerlijk. Milky spitste haar oren toen ze plots een staart naast haar hoorde tikken, en automatisch draaide ze haar kop naar die van haar mentor, om haar als het ware aan te kijken. Het was een kleine actie, maar hij ging niet onopgemerkt. "Ik mag toch eten pakken wanneer ik wil, ik ben blind," miauwde de kersverse apprentice, die verwachte dat de normale regels niet voor haar golden, immers was ze eigenlijk gewoon een elder die kon trainen, of zo voelde ze zich dan toch. Er was iets mis met haar dus moest ze speciaal behandeld worden, en elders mochten altijd als eerste eten pakken. Haar zus mocht dat nu ook, dus. Vanzelfsprekend zij ook. Of in haar kop klopte deze theorie in ieder geval. Milky kon horen dat er wat naar haar toegeschoven werd, en ze kwam al gauw tot de conclusie dat dit de mos uit de hel moest zijn die haar net zo had laten schrikken, en hard zette ze haar klauwtjes erin. Take that, hell-moss. De instructies die ze kreeg waren duidelijk, op zo'n manier dat het niet voelde als een speciale uitleg voor een blinde apprentice maar als een gewone uitleg voor een gewone apprentice. Dus ging ze aan de slag, redelijk fanatiek. Ze zou bewijzen dat ze alles super goed kon net zoals de rest, nee, beter dan de rest! "Zo goed," 'vroeg' ze, al kwam het er meer constaterend uit, er was geen ruimte voor fouten maken dus stelde ze alvast vast dat ze het ook niet fout deed.

Blijkbaar was haar opmerking toch niet helemaal waar - zoals ze natuurlijk al wel lichtelijk verwacht had - maar de staart van Shatteredice ging bij haar afkeurende 'nee' direct weer over de grond. Ondanks dat er wat van haar werd afgekeurd, wat Milky niet bepaald goed kon hebben, kreeg ze een positief spannend gevoel van het feit dat er misschien wel een vervanging van een visueel communicatiemanier tot stand kwam. Met een frons keek ze richting haar mentor, die uitlegde dat ze dezelfde regels had als ieder andere apprentice. Het klonk strenger, en een beetje mokkend kreeg het jonge katje een pruillip op haar snuit. Ze hield niet van autoriteit of regels en wou haar eigen beslissingen maken. En dus ook zelf beslissen wanneer ze at, en jagen kon ze nog niet, dus ze was afhankelijk van haar mentor! Daar hield ze helemaal niet van. "Ik weet de warrior code wel," miauwde ze net zo scherp terug toen ze het gevoel had dat Shatteredice beweerde dat dit niet zo was. Hopelijk hoefde ze hem niet echt hardop te zeggen, want of ze hem wel helemaal wist was ze niet zeker van! Ze kneedde een beetje geërgerd haar mos, waarbij ze opmerkte of ze het goed deed. Alweer was het niet helemaal goed en gefrustreerd tikte Milky het mos weg met een hele diepe zucht. Tot nu toe deed ze alles fout! Lekkere eerste training was dat dan. En dat terwijl ze verwacht had dat het niet uitmaakte dat ze blind was, ze zou het nog steeds goed doen, nou mooi niet dus! Alles ging mis. Nukkig draaide ze zich van haar mentor af; ze wou helemaal geen mos meer kneden.

Helaas helaas, haar mentor vroeg door over de warrior code en hoewel Milky nog zo duidelijk gezegd had dat ze wel degelijk wist welke regels er allemaal waren, was dit niet helemaal waar. Met een boze snuif keerde ze zich van haar mentor af, al leek de deal haar wel een beetje aantrekkelijk. Misschien wist ze ze wel te verzinnen, als ze het maar zelfverzekerd genoeg zei rekende Shatteredice het misschien goed. En dan kon ze gaan jagen. Dat was hetgeen waar haar poten nou echt naar jeukten. Ze wou zo graag de tunnels in en deze ontdekken, niet hier in het kamp blijven nietsnutten! Ze had al het gevoel dat ze hier haar potentie zat te verspillen, moest ze dat gevoel dan nog steeds blijven houden? Misschien was dit hele apprenticeschap wel een grap, was het nooit de bedoeling geweest dat zij echt trainde maar dat ze alleen maar voor spek en bonen mee deed. Oh, dat liet haar echt koken als dat echt waar zou zijn. Maar ze zou zichzelf bewijzen, zou haar weg uit de regels bullshitten en gaan jagen vandaag!! "Oké, warriors en apprentices eten pas nadat de elders en zo gegeten hebben," vertelde Milkypaw resoluut. Há! Haar mentor had niet gezegd dat ze die niet mocht zeggen ook al was hij net al benoemd. Dus dat was er al één. "Luisteren naar de leidinggevende," miauwde ze toen, bewust het woord leidinggevende gebruikend omdat ze niet zeker was of dat alleen telde voor de leider of ook voor oudere warriors en mentoren. Toen werd het toch echt een stuk lastiger. Welke warrior codes waren er nog meer... "Kittens mogen het kamp niet uit," vertelde ze toen, geen idee of dat echt in de warrior code stond maar het was wel een regel dus het katje vond dat deze zeker telde. Anders zou ze dalijk hoogstpersoonlijk alle kittens uit het kamp meesleuren. "En de laatste is natuurlijk," begon ze toen met een nadenkende frons op haar gezicht, "Op je eigen clangebied blijven." Ja, die leek haar wel logisch. Want daar was laatst een hele oorlog om geweest met die vieze Riverclanners. Zo, dat waren er vier. Nu wist ze alleen niet of ze echt goed waren, maar met hoe zelfverzekerd ze het gezegd had kon het haast niet anders dat ze zouden gaan jagen. Het mos begon ze niet meer aan, ze wou weten of ze naar buiten mocht of niet!