Let me down slowly

Onderwerp: Let me down slowly zo 22 dec 2019 - 16:34

De grote kater had met toegeknepen ogen naar het schouwspel gekeken. Zijn staart tikte geïrriteerd op de grond. Hoe kon het toch? Hij had zijn zoon verkeerd ingeschat.. De kater wou zich bewijzen, laten zien hoe groots hij wel niet was. Zijn naam eer doen. Maar Wolftail had dit nooit op deze manier willen zien gebeuren. En zijn moeder al helemaal niet... Tallstar was al groots geweest, hij had deze onzin niet in gang moeten zetten. Wolftail zuchtte luid terwijl hij het vervelende gevoel in zijn borstkas probeerde te negeren. Waren al deze doden voor niets gevallen? Zijn felblauwe ogen vernauwden nog meer, tot nog slechts twee halve manen zichtbaar waren. Als hij nog maar leefde... Al had het niets uitgehaald. Niemand had dit zien aankomen. Zelfs hij niet. Hij had de ware aard van zijn zoon niet doorgehad.. Had hij gefaald als vader..? Het moest wel, anders was dit nooit allemaal gebeurd...

+ open

there's such a difference between us and a million miles. it's no secret, the both of us are running out of time

Onderwerp: Re: Let me down slowly zo 22 dec 2019 - 17:02

Er stond droefheid in haar bladgroene ogen toen ze op haar grootvader afliep. Hoewel ze hem tijdens haar leven nooit goed had mogen kunnen, sinds hij zo vroeg gestorven was, was familie zeer belangrijk voor haar en dus was ze ergens wel blij dat ze elkaar hier in Starclan toch hadden kunnen ontmoeten. Maar dit was geen moment voor blijdschap; de schok hing over het sterrenterritorium als een dikke, verstikkende stoflaag. Tallstar, haar oom en mentor en vriend, van wie ze verwacht had dat hij Shadowclan groots zou maken.. Hij was een verrader. Niemand had dit zien aankomen. Winddancer ging zitten naast haar opa, haar blik op hem gericht. Hoe moeilijk moest het zijn voor een vader om zijn zoon zo te zien? Niet als de grootse leider die hij had kunnen zijn, maar als clanverrader en leugenaar? "Dit had niemand zien aankomen..", mauwde ze de gedachten die iedereen die dit gezien had deelde. Als Tallstar al een verrader was, wie konden ze dan nog wel vertrouwen?

Onderwerp: Re: Let me down slowly zo 5 jan 2020 - 20:49

Hij had de aanwezigheid achter hem nog niet opgemerkt en draaide dan ook even kort met zijn oortje toen de stem van zijn kleindochter hoorbaar werd. Zijn cyaanblauwe blik keek haar even kort en strak aan. Haar woorden waren slechts een tijdelijke pleister op de wonde die zich had gevormd op zijn hart. Hij wist dat niemand dit had zien aankomen... Zijn goede, vrolijke en soms naïeve aard hadden zijn ware doelstelling verborgen gehouden. Maar toch... Hij was Tall's vader. Had hij gefaald in zijn opvoeding? Waren er dingen die hij beter had kunnen doen? Right, hij was er niet 24u op 7 bij hun geweest als kitten.. Maar dat was iets wat zowel hij als Shrewstar toen vrede mee hadden gesloten. Zijn partner wist dat hij zijn warrior taken volhartig zou blijven uitvoeren. Hij had zijn naam en eer op die manier verdient. Respect verkregen. "Hij is mijn zoon. En hij is een Clanverrader.. Ik had dit moeten zien aankomen." Hij schudde zijn kop en beet hard op zijn kaken. De woede in hem dovende wanneer hij zijn volgende woorden uitsprak. "Al sinds hij een kitten was wist ik dat Starclan grootse plannen voor hem had. Hij was sociaal, vriendelijk... kon met iedereen bevriend geraken.. Maar dat hij zou samenspannen met onze grootste vijanden? Dat kan toch niet dat een kat, zo goed van aard, plots zo'n ommekeer maakt. Dat kan toch niet?" Hij voelde tranen opwellen en onderdrukte deze zodra hij kon. Nee, ook al was hij dood, hij zou geen zwakte tonen. Hij was Wolftail, een grootse krijger van Shadowclan. En toch...

there's such a difference between us and a million miles. it's no secret, the both of us are running out of time