My home in a few moons.

Het moment van de dag was weer aangebroken waarop Morning’s moeder haar kitten even de toestemming gaf om naar buiten te komen. Zo kon ze wennen aan het geluid van de waterval en al indrukken opmaken van de omgeving om haar heen. Morning vond deze tijd van de dag het leukste; ze kon zich afzonderen van die vervelende kittens in haar den en ze kon dromen over de toekomst. Ze kon verlangend naar buiten kijken, waar ze hier meer zicht op had dan in haar den. Ze kon nadenken over haar toekomst en ze kon zich afvragen hoe ze haar vader zou ontmoeten. Zou hij op dit moment nog in de bergen zijn? Ze schatte de kans klein. Geen kat kon het hier lang volhouden zonder in een groep te leven, daar was ze wel zeker van. Maar vandaag had ze andere plannen: ze ging op onderzoek uit. Ze wierp een blik over haar schouder en zag dat haar moeder naar haar keek. Deze wierp haar een glimlach toe en Morning had moeite met deze te beantwoorden. Verschillende gevoelens in haar binnenste streden om een plekje vooraan, maar het gevoel van ontzetting overwon en Morning keerde haar moeder de rug toe. Ze probeerde er niet aan te denken hoe het gezicht van haar moeder zou betrekken en liep in plaats daarvan weg, naar de grot waar ze binnenkort zou verblijven. Haar moeder riep haar niet terug en ze kreeg ook van anderen geen waarschuwing, dus nam Morning aan dat ze gewoon naar binnen mocht gaan. De kitten knipperde met haar ogen zodat ze aan het licht kon wennen en liep verder naar binnen, de ruimte goed in zich opnemend. Ze was daar zo mee bezig dat ze de slapende gestalte vlak voor haar niet in de gaten had; een botsing viel niet meer te vermijden toen ze dat eenmaal doorkreeg. Morning deed een paar stappen terug en zuchtte zachtjes. Great. Daar ging heel haar stille onderzoek. “Sorry,” murmelde ze niet echt overtuigend. Hopelijk had de To-be niks gehoord en sliep hij gewoon door.

Jammer genoeg voor haar moest de hele Tribe weer tegen haar zijn en was de To-be wel wakker geworden door haar stuntelige actie. Even overwoog ze om zich om te draaien, weg te lopen en net te doen alsof ze nooit tegen hem gebotst was, maar iets in de manier waarop hij sprak zorgde ervoor dat ze bleef staan. Ze nam hem even kort in zich op en besefte dat hij vast op het punt moest staan om Prey Hunter of Cave Guard te worden. Aan zijn grootte en zijn dikke vacht zou ze denken dat hij Cave Guard zou worden, maar ze was er niet zeker van. Katten werden van te voren al beoordeeld op hun grootte en dat zou ook bepalen welke jobs ze later uit zouden voeren. Voor Morning stond het bijvoorbeeld al vast dat ze Prey Hunter zou worden terwijl het voor haar moeder vast had gestaan dat ze Cave Guard werd. Morning vond het eerlijk gezegd niet erg dat haar uiterlijk ernaar neeg om Prey Hunter te worden; ze vond het sowieso fijner om avontuurlijk te zijn en op prooi te gaan jagen dan dat ze de hele tijd haar omgeving in de gaten moest houden om haar Tribemates te beschermen. Maar goed, Cougar dus. “Hé, Cougar,” murmelde ze. Ze zuchtte zachtjes. Nu moest ze ook nog uitleggen waarom ze hier was. “Ik had even genoeg van de nursery en wilde mijn nieuwe den eens zien,” sprak ze op een redelijk uitdagende toon, alsof ze verwachtte dat hij haar terug zou sturen en aan wilde tonen dat hij dat toch niet kon doen omdat ze toch niet ging luisteren.