The rain follows the plow [Rainpaw]

Rainpaw had het onverwachte bezoekje van Crystalshell eigenlijk best wel op prijs gesteld. Ze durfde te wedden dat ze anders weer één van de saaie taken voor de elders had moeten doen. Ze vond dat niet zo erg, maar het was geen taak die ze dagelijks wilde doen. Ze vond het veel spannender om buiten het kamp te zijn en nieuwe delen van het territorium te ontdekken, al betwijfelde ze of er ook maar iets was wat ze nog niet ontdekt had. De lichtgrijze tabby draaide haar kopje naar haar mentor voor vandaag toen deze iets aan haar vroeg. “Een klein beetje,” antwoordde ze naar waarheid. Ze was vooral met groepjes meegegaan om te observeren, maar echt zelf vechten had ze nog niet gedaan. En ergens vond ze dat gedeelte ook niet interessant. Alleen in echt dreigende situaties zou ze het doen, maar ze wilde liever geen bloedvergieten als het niet nodig was. Als ze het al wilde gebruiken, dan was het in een gevecht tegen BloodClan. De apprentice keek de warrior peilend aan. “Staat dat dan op de planning vandaag?” vroeg ze zo nonchalant mogelijk, maar toch klonk er iets van opwinding in haar stem. Een keertje afwijken van het jagen en patrouilleren leek haar juist leuk!

Crystalshell begon met uitleggen en Rainpaw knikte begrijpend. “De kans dat je geraakt wordt is dus minder omdat je het water als dekking kunt gebruiken?” Als ze het goed begreep, was dat de uitleg die de warrior haar zojuist had gegeven. Dat klonk haar eigenlijk ook nog wel goed in de oren. Als ze iemand op zich af zag stormen die ze kende en die ze niet per se pijn wilde doen, kon ze gewoon in het water duiken en een andere apprentice of warrior het van haar over laten nemen zonder dat haar Clanmates haar daarvoor aan zouden kijken. Makkelijk zat! Rainpaw vond het ook wel fijn dat ze met de defensieve technieken zouden beginnen, dat interesseerde haar meer dan de aanvalstechnieken, al zou het bij veel apprentices waarschijnlijk andersom zijn. Rainpaw nam aandachtig in zich op hoe Crystalshell de net uitlegde techniek uitvoerde en gaf een knikje. Vervolgens gaf de warrior het teken dat ze mocht beginnen en Rainpaw nam aan dat ze daarmee bedoelde dat zij voor een frontale aanval moest gaan. Ze liet haar klauwen zorgvuldig in haar hulzen, de rivier achter zich houdend. Ze stoof vooruit en maakte eerst een schijnbeweging naar links, maar viel toen uiteindelijk toch aan van rechts. Ze dacht wel dat haar tijdelijke mentor de zelfbedachte truc wel door zou hebben, maar ze kon het altijd proberen, toch?    

Zoals verwacht had Crystalshell direct in de gaten wat ze wilde doen en ontweek de aanval dan ook soepel. Hierdoor struikelde Rainpaw en had ze tijd nodig om haar poten weer goed neer te zetten, die haar gelukkig ook werd gegeven. Haar tijdelijke mentor leek haar duidelijk een kans te willen geven en pas toen Rainpaw haar evenwicht weer had hervonden, kwam de donkergrijze she-cat op haar af rennen. Rainpaw liet zich instinctief naar beneden vallen, op dezelfde manier rollend zoals Crystalshell dat haar had uitgelegd. In plaats van echter overeind te komen en de warrior om goedkeuring te vragen, rolde ze verder en probeerde, toen ze weer op haar buik rolde, haar poten achter die van Crystalshell te haken zodat ze de she-cat misschien onderuit zou kunnen halen.

Rainpaw probeerde een geniepig lachje te onderdrukken toen ze de verschrikte reactie van Crystalshell hoorde. De grijze she-cat had duidelijk verwacht dat Rainpaw overeind zou komen en zou pauzeren om te vragen hoe het was gegaan, maar de plannen waren anders gelopen. Rainpaw voelde haar huid onder haar pels gloeien toen de senior warrior haar een compliment gaf; haar oren voelden warm aan en even wist ze niet hoe ze moest reageren. Haar ogen begonnen te schitteren en om haar lippen ontstond een lachje. “Het was een ingeving,” gaf ze toe. “Het voelde gewoon goed aan om niet te stoppen en gelijk een tegenaanval te bedenken. Het was iets impulsiefs.” Betekende dit dat ze altijd impulsief moest reageren tijdens een gevecht? Het had haar in dit geval logisch geleken en ze had Crystalshell duidelijk verrast, ondanks dat ze de senior warrior niet onderuit had kunnen halen. Ze was dichtbij geweest en dat was waarschijnlijk al best knap voor een apprentice die nog maar net was begonnen met haar training. “Hoe kan ik er de volgende keer voor zorgen dat je wél onderuitgaat?” vroeg ze nieuwsgierig zijnde aan haar Clanmate.

Rainpaw gaf een begrijpend knikje op de woorden van haar Clanmate. Het klonk haar inderdaad heel logisch dat niet iedere tegenstander hetzelfde was en dat je in sommige nadelige gevallen zoals bijvoorbeeld de grootte van een ander gebruik moest maken van je eigen ingevingen. Rainpaw hoopte eerlijk gezegd nooit gevechten mee te maken tegenover andere Clan cats, maar BloodClan zou ze wel graag een kopje kleiner willen maken met een aantal technieken. Niet per se doden, maar ze toch wel genoeg angst aanjagen dat ze haar Clan de volgende keer met rust zouden laten. Zou het geen idee zijn om vier patrouilles uit elke Clan samen te stellen en het kamp te gaan terroriseren? Misschien konden zij ze wel wegjagen. Nou ja, ze stelde het maar niet aan Crystalshell voor. Ze had niet het idee dat de warrior het plan echt op prijs zou stellen. Ze gaf een knikje toen Crystalshell haar uitleg had gedaan. “Got it,” zei ze bevestigend. Ze wachtte niet tot de senior warrior naar haar toe kwam rennen, maar rende in plaats daarvan naar de grijze she-cat toe. Ze liet zich op de grond vallen, ongeveer een muizenlengte links van de senior warrior, waarna ze naar de kat toerolde en in een snelle beweging haar poot naar die van de grijze she-cat bewoog zodat ze die onderuit kon stampen. Deze keer legde ze echter iets meer kracht in haar achterpoten dan de vorige keer, hopend dat het deze keer wel zou werken.

Rainpaw voelde een vlaag van trots door zich heengaan toen Crystalshell haar evenwicht bijna verloor en op de grond klapte. Als ze in een gevecht had gezeten met een vijand, dan had ze de verbazing gebruikt om een nieuwe aanval uit te voeren, maar dit was slechts training en bovendien wist ze niet of ze gevorderd genoeg was om een effectieve aanval uit te voeren na haar stunt. Daar zou ze de senior warrior eerst over moeten informeren. Ze glimlachte trots en knikte dankbaar toen de grijze she-cat haar compliment gaf. “Wat zou ik moeten doen bij een vijand als ik hem zo uit evenwicht had gebracht?” vroeg ze aan de she-cat. “Welke techniek zou dan het beste zijn?”