All you really have...is now

Haar dromen werden lichter. Haar poten begonnen te trekken en er rolde een diepe zucht over haar lippen. Ze murmelde wat en draaide in het nest die voor haar was klaargemaakt. Toen trilden haar oogleden en gingen haar felgele ogen open. Haar ogen stonden glazig, alsof ze van heel ver weg had moeten komen en eigenlijk was dat ook zo. Het was dat Waterpaw direct had gehandeld en haar duizendblad had gegeven, zodat het giftige konijn er weer uit was. Anders had ze het nooit overleefd. Ze bleef even stil liggen totdat ze begon te realiseren waar ze was. Wat deed ze hier? Langzaam kwam het terug dat ze zich niet lekker had gevoeld en toch het kamp uit was gegaan. Maar wat deed ze hier dan ineens? Ze was de tijd ertussen kwijt. Over tijd gesproken, ze had hier geen tijd voor. Ze schoof haar kop een beetje en keek naar de opening van de den. Het was licht buiten. Ze krabbelde overeind. “Ik moet wat doen…” Terwijl ze dat zei zakte ze ook meteen weer door haar poten. Haar lijf was nog te zwak en haar snelle poging om op te staan liet haar duizelen. Haar ademhaling versnelde alweer van die kleine inspanning. Boos knipperde ze met haar ogen. “Ik hoor hier niet, ik heb taken te doen…” Haar bek was droog en maakte praten er niet makkelijker op, ze leek meer op een schorre kip. Ook welkom terug Evening.

[First @Waterpaw]

_{De rode kater was druk bezig met het tellen van kruiden. Hijzelf wist niet waar Rousebell was. Vandaar dat hijzelf lichtelijk aan het stressen was. En wanneer hij gestrest was, mompelde hij onzin naar zichzelf. Alsof zijn brein duizenden zinnen verzon maar geen enkele af kon maken.
Hij was zo verdiept in het, nogmaals, tellen van de papaverzaden. Dat hij niet eens opmerkte dat Eveningglow weer wakker was. “Ik moet wat doen…” waren de eerste woorden die hij hoorde. Zijn groene ogen werden groot en gauw keerde hij zijn kop naar zijn deputy. Waterpaw zou liegen als hij zei dat hij niet bang was voor de poes, of tenminste licht geïntimideerd. Maar nu merkte hij op dat hij zich niet over zich heen moest laten lopen. Al helemaal niet als het om gezondheid ging. “Ik hoor hier niet, ik heb taken te doen…” Klonk haar schorre stem nogmaals. En toen pas pakte de medicine cat apprentice de natte bal mos op dat hij had bewaard. Van toen hij haar nog bewusteloos bij de Sunningrocks gevonden had.

Hij legde de natte bal voor haar neer. "Eveningglow." Miauwde hij als volgt op een kalme, maar vaste stem. Het was maar goed ook dat hij de ShadowClan bouw van zijn vader had geërfd. En dus al behoorlijk wat gegroeid was. Zo voelde hij zich minder hulpeloos tegenover de poes. Maar hij vond nog steeds dat ze hem in een propje kon slaan als ze dat wou. "Hoe voel je je? Rillerig? Heet? Koud?" Begon hij maar. Voor hij een stap haar richting toe nam. "Ik heb je wat water gebracht. Ik zou het waarderen als je even wat drinkt voor je je weer helemaal in de strijd gooit. De Clan heeft je niet altijd nodig. Bovendien heeft jouw lichaam het vocht hard nodig." 'Please, please luister naar me. Het zou makkelijker voor beiden gaan.' Dacht hij. Wat voor medicine cat zou hij dan zijn als hij niet eens fatsoenlijk voor zijn deputy kon zorgen?}

They say, "how could he go if he's got everything?"
Computer Hope

I'll mourn for a kid, but won't cry for a king.

Plotseling stond Waterpaw naast haar. Nou ja plotseling, hij had daar waarschijnlijk al de hele tijd gestaan. Ze wist niet dat hij degene was geweest die er voor had gezorgd dat ze nog bestond en nu niet in StarCan rondzwierf. Ze was buiten bewustzijn geweest en ze had dan misschien wel zijn kruiden opgegeten, maar dat was niet bewust geweest. Toen was ze nog veel te ver heen geweest. De medicine cat’s apprentice sprak haar naam uit. “Waar is Rousebell?” Ze had veel meer met de kattin dan met de jonge kater. Rousebell mocht ze en bij Waterpaw was ze daar nog niet zo zeker van. Ze had het hem nog steeds niet vergeven hoe hij zichzelf aangekondigd had als Rousebell haar apprentice. Dan mocht StarClan nog met hem gesproken hebben, ze vond de manier waarop echt niet kunnen. Daarom kon ze hem niet zo goed om haar heen hebben, helemaal niet in deze toestand waarin ze verkeerde. “Ik voel me rillerig, het is koud hier.” Snauwde ze met een chagrijnige blik in haar felgele ogen. Ze had er de pee in dat het er op leek dat ze niet echt er toe in staat was om zomaar de den uit te lopen, wat eigenlijk wel haar bedoeling was geweest. Het was dat ze ongelofelijke dorst had, dus ja ze wilde best drinken. Dus dronk ze de mosbal helemaal leeg, totdat er geen druppel meer over was. “Ze hebben me alleen maar meer nodig nu. Dit is niet goed Waterpaw, dit moet iets te betekenen hebben. Ik moet het aan Thornstar gaan vertellen!” Ze begon alweer rusteloos in haar nest te bewegen, maar dit keer had ze niet de energie nogmaals overeind te komen.

In een hoog tempo bewogen de vier witte poten door het bos. Haar ademhaling niet helemaal onder controle en een plantje in haar mond, waardoor het ook niet bepaald makkelijker werd. Ze mocht misschien wel Medicine Cat zijn maar dat betekende niet dat ze nog veel te leren had. De kattin had gemerkt dat er weinig kervel was en was recht op pad gegaan om wat te gaan halen. Er kwamen namelijk binnenkort kittens aan en dan was het handig om een voorraadje te hebben. Het enige probleem was dat ze compleet vergeten was om tegen Waterpaw te zeggen dat ze even weg ging.

Ze hapte dan ook naar lucht tegen de tijd dat ze terug het kamp in liep en zich richting haar den bewoog. Eenmaal daar aangekomen merkte ze dat Eveningglow wat onrustig in haar nest lag te woelen. Uit het bolletje mos te zien had ze waarschijnlijk net gedronken. "Is er iets aan de hand?" vroeg ze terwijl ze van Waterpaw naar Eveningglow keek.

Rousebell ambulance door Femke

:.:.: