It's my time too!

Roughkit had met glimmende oogjes toegekeken bij de laatste ceremonie. Ze zag dat kittens appentices werden, nieuwe mentors kregen en de jaloezie was gegroeid in haar kleine borstje. Ze wist zeker dat zij dat ook wel kon! Want ze was al sterk, en snel en kon al heel hoog springen! Misschien als ze het gewoon heel lief ging vragen, zou iemand haar vanzelf wel ook apprentice maken. En dan zou ze net zo hard kunnen trainen als de rest. En dan zou ze ook nog eens sneller beter worden dan haar zusjes. Hihi. Ze paradeerde dan ook zelfverzekerd de apprentice den in en zette haar liefste gezichtje op toen ze vriendelijk glimlachend naar binnen ging. Bij de eerste de beste apprentice bleef ze staan. ‘Hallo!’ begroette ze hem vrolijk. Hij had een lange, pluizige donkere vacht. Oeh, die zou vast heel zacht zijn! Maar nee, ze moest focussen! ‘Ik wil apprentice worden. Kan jij dat doen?’

+Darkpaw eerst

Roughkit keek met grote, hoopvolle ogen op naar de leerling. Hij zou haar vast verder kunnen helpen! Maar ze werd helaas teleurgesteld. ‘Oh…’ miauwde ze toen ook verdrietig. Zes manen. Was ze dat al? De leerling voor haar was al wel veeeel groter dan haar. Was hij ook zes manen? Dan kon ze een beetje kijken hoeveel ze nog moest groeien voordat ze zover was. ‘Hoe oud ben jij dan?’ miauwde ze toen nieuwsgierig. Ze moest denken in oplossingen, niet problemen! Optimistisch keek ze weer voor zich uit. ‘Wat ik denk niet dat ik nog heel lang meer moet wachten hoor!’ sprak ze stoerder dan ze zich eigenlijk voelde. Ze was al heel groot! Veel groter dan de meeste kittens in de nursery. Nou ja, op Sinclaws nestje na dan… Maar ze kon al rennen en springen! Dan kon ze vast ook wel jagen. Voor het eerst gingen nu pas haar nieuwsgierige oogjes door de den waar ze zich nu voor het eerst in bevond. Ze zag de slordige nesten. Het was hier veel rommeliger dan de nursery! Ja, hier hoefden ze vast niet zo netjes te zijn! Geen gekibbel van de mama’s en de papa’s. Ze kreeg er al helemaal zin in!

Roughkit was wel erg teleurgesteld. Ze wilde graag leerling worden, maar die droom spatte ook weer in diggelen. De ander legde uit hoe hij al heel lang leerling was. Vier manen?! Dat was ongeveer hoe lang zij al leefde! Oh wat duurde het allemaal dan lang. Maar hij vertelde dat hij al hielp met andere dingen toen hij zo oud was als haar. Helemaal niet realiserend hoe tijd nou precies werkte, kwam haar staartje weer recht overeind. Oh, helpen? Zij kon ook wel helpen! Ze wilde net vragen wat ze kon doen, toen de leerling al wat anders voorstelde. ‘Oh, ja ja! Heel graag!’ piepte ze enthousiast. Ze danste op haar voetjes en draaide van enthousiasme een rondje. De donkere kat liep al langs haar naar buiten, en ze trippelde als een dartel veulen achter hem aan. ‘Ik kan vast heel veel tillen, let maar op!’ miauwde ze vrolijk. Ze sprong achter de staart van de ander aan, waarna ze nog eens speels naar zijn staart hapte.

Roughkit rende lachend achter de leerling aan, totdat ze opeens een klap om haar oren kreeg. Verontwaardigd keek ze op. Waar was dat nou weer voor nodig? Maar het was misschien ook wel voor het spelen met zijn staart. Hij sprong namelijk weer vrolijk weg. Roughkit kreeg een doorzettende blik op haar gezichtje en ging weer zo snel mogelijk de achtervolging in. Maar ze had hem pas weer ingehaald toen hij stilstond bij de prooistapel. Roughkit zwiepte vrolijk met haar staartje heen en weer. Al snel werd aan haar voorgesteld wat ze kon tillen. Oh, vanalles! Ze at ook wel eens iets van die prooi, ze was namelijk nu al groot en sterk. Ze kon dat prima! Net zoals ze prima prooi kon tillen. Tsk. ‘Ik kan heel veel tillen hoor! Let maar op,’ sprak ze enthousiast. Maar haar ogen waren sterken dan ze daadwerkelijk was. Ze zette haar tanden in de grootste vogel die ze maar kon vinden en begon er verwoed aan te trekken. Ze kreeg het de prooistapel af, maar zodra de lijster op de grond was gevallen, kreeg ze er geen beweging meer in, hoe hard ze er ook maar aan sjorde.

Nog steeds geen beweging in de prooi, en het werd er niet beter op toen Darkpaw opeens keihard hard haar uit begon te lachen. Dat was het teken dat Roughkit heb opgaf en traantjes in haar ogen opwelde. Dat was gemeen! Ze deed zo hard haar best, en dan werd ze uitgelachen. Het was niet eerlijk! Ze snikte eens hard en haar staartje droop naar beneden. ‘Niet lachen,’ piepte ze toen stilletjes. Ze wierp nog een blik op de lijster, waarna ze zich meteen weer extra verdrietig voelde. Ze knipperde de traantjes uit haar ogen en probeerde met haar kaken op elkaar iets anders uit te zoeken. Nu was het lang niet zo leuk meer. Haar enthousiasme verdween als sneeuw voor de zon toen ze het kleinste muisje uit de prooistapel uitkoos om mee te nemen.

De leerling had vast haar traantjes gezien, want hij begon meteen sorry te zeggen. Met waterige oogjes keek ze op naar de pluizige kater, waarna ze uiteindelijk langzaam knikte. Oké, misschien bedoelde hij het niet zo kwaad. Ze snikte nog een keer, waarna ze met een pootje de traantjes van haar gezichtje weg waste. Ze kreeg zelfs nog een lik over haar oor. Hierdoor giechelde ze zachtjes, waardoor ze het muisje weer liet vallen. ‘Oeps!’ kirde ze, waarna ze hem weer oppakte. Nou, ze was er weer klaar voor hoor! Ze moesten prooi uitdelen! Ze konden niet meer langer wachten. Meteen begon Roughkit resoluut een willekeurige richting op te stappen met de muis tussen haar kaken. Ze had toch geen idee waar ze heen moest. Iemand wilde de muis vast wel hebben!

Roughkit knikte toen Darkpaw ook weer vrolijk leek. Hij was eigenlijk wel aardig. Ze had hem gewoon verkeerd begrepen! Roughkit was eigenlijk de verkeerde kant op gelopen en werd de gecorrigeerd naar de goeie richting. ‘Oeps!’ miauwde Roughkit, waarna het muisje weer op de grond viel. Praten en prooi dragen ging niet goed samen. Ze pakte hem vlug weer op, waarna ze vrolijk Darkpaw volgde. Er zat een vering in haar stap, waarna ze trots haar kleine muisje droeg. Alhoewel, ze hoopte nu dat ze een iets grotere prooi had opgepakt. Straks vonden de elders haar prooi te weinig! Dan zou ze wel wat extra brengen. Ze volgde Darkpaw op de voet, hopend dat ze snel de elders den zouden bereiken.

Roughkit werd langzaam naar een den geleidt. Haar grauwe oogjes gingen de den rond en het rook er een beetje muf. Als oud mos! Maar het waren dan ook oude katten, dus misschien roken ze gewoon naar “oud”. Toen de leerling zei dat ze haar prooi maar bij die van hem moest leggen, knikte ze en trippelde ze trots naar de den. Daar legde ze het muisje naast zijn waterrat. ‘Alsjeblieft!’ zei ze nog vrolijk, voordat ze weer naar Darkpaw haastte. Hij zei dat ze nog een keer zouden gaan! ‘Wie het laatste bij de prooistapel is, is een muisbrein!’ giechelde ze, waarna ze uit de den spurtte, recht op de prooistapel was. Ze wist precies waar die nu was, het was midden in het kamp! Zo hard als ze kon ging ze als een maniak dwars door het kamp.

Roughkit rende en rende en rende zo hard als ze kon! Ze keek nog eens achterom en Darkpaw bleef achter! Yes! Ze zou winnen. Maar toen ze voor zich keek zag ze een andere kitten voor haar neus kruipen. Roughkits grijsgroene ogen werden ietsje wijder en ze probeerde een omtrekkende beweging te maken om hem uit de weg te gaan, totdat opeens Darkpaw voor haar stond en de kitten uit haar pad trok. Opgelucht haalde ze adem, maar de race was nog niet voorbij. Alsof er niets was gebeurd scheurde ze verder en bereikte ze als eerste de prooistapel. Toen Darkpaw weer terugkwam stond er een brede lach op haar gezichtje. ‘Haha, verloren!’ kirde ze lachend. Haar staartje stond recht overeind en ze danste op haar pootjes. ‘Jij bent een muisbrein!’

Roughkit was nog helemaal in zijn sas met haar overwinning van de race. Totdat Darkpaw opeens terug naar haar kwam en haar.. straf gaf? Hij was helemaal niet meer zo aardig als eerst en ze dook wat in elkaar, haar kopje laag en haar oortje naar achteren gericht. ‘I-ik ben geen muizenbrein!’ sputterde ze koppig tegen. Ze kon zich toch niet zomaar voor een muizenbrein uit laten maken. Ze had potverdikkie de race gewonnen! Ze stond hier bij de prooistapel en Darkpaw was pas veeeeel later gekomen. ‘Ik ging al een beetje aan de kant,’ mompelde ze vervolgens koppig. ‘Ik zou hem heus niet pijn doen!’