Hello darkness my old friend.

Viperpaw maakte een zacht oef-geluidje toen hij niet al te gracieus over een boomstronk struikelde en vervolgens voluit met zijn gezicht in de modder terecht kwam. “Hello darkness my old friend,” zei hij met een snik in zijn stem. “I’ve come to talk to you again.” Seriously, dit was al de zoveelste keer dat hem dit gebeurde. Hij dacht dat hij onderhand wel wist waar al die boomstronken lagen in zijn territorium, maar dan struikelde hij weer eens en dan werd het dus algauw duidelijk dat hij het niet wist. Goed. Gewoon opstaan en doorgaan met zijn leven, net doen alsof er niks aan de hand was. De bruine tabby duwde zichzelf omhoog en liet zijn amberkleurige ogen over de open plek heen glijden. Niemand had iets gezien. Mooi zo. Snel haalde hij zijn tong over zijn poot en begon het modder uit zijn ogen te wrijven. De rest zou hij later wel wassen. Eerst moest hij prooi brengen naar de kittens; hij zag zijn mentor echt nog zijn verzoek bij Tallstar om Viperpaw warrior te laten worden intrekken omdat Viperpaw niet op tijd was met zijn taken. De tiran. De bruine tabby zette zich af en racete terug naar het kamp, waar zijn mentor inderdaad al met een zuur gezicht op hem aan het wachten was. “Tot de zon helemaal aan de hemel stond had je gezegd!” protesteerde Viperpaw, waarna hij snel langs zijn mentor glipte. Hihi. Was hij daar ook weer vanaf! Hij ging de nursery binnen en legde de prooi die hij had gevangen met een plofje neer voor de queens. En toen stond er opeens een kitten achter hem. “Wacht, wacht, wacht!” riep Viperpaw luid. “Niks zeggen!” Hij trok vervolgens een gezicht alsof hij nadacht. Man, waarom moest Acorndust ook zo nodig weer zes stuks hebben? Alsof het zo al niet lastig genoeg was met namen! “Comfreykit?” raadde hij vervolgens.

+ Eerste post voor Porcupinekit