Pieces

Gorsekit was in de nursery, zijn laatste poot leggende op zijn cadeautje voor zijn vrienden die hem zo hadden geholpen in de nursery. Voor zijn ouders die hij zo erg ging missen als hij moest verhuizen. Maar het kwam nu wel heel dichtbij. Minder dan een maan, iets meer dan een halve. Alleen bij de gedachte kwamen alweer de nerveuze vlinders in zijn buik. Alle katten die zouden verzamelen om naar hem te komen kijken. Wie zou zijn mentor zijn? En zou diegene wel lief zijn? Zou die geduldig en slim zijn, zoals Shadefeather en Talonpaw hem hadden beloofd. Want zijn vader was de leider, die zou wel een goede mentor voor hem kiezen, toch? Toen hij zijn knutselwerk weer wegstopte, omdat nu de gele, witte en blauwe bloemen netjes tussen de dorre grassprieten geklemd waren, zag hij een licht, gevlekt poesje heel voorzichtig door de nursery stappen. Hij kantelde zijn kopje, enkele tellen kijkend wat ze aan het doen was. Totdat hij realiseerde dat ze geen idee had waar ze heen ging. Ze leek wel een blad voor haar kop te hebben. Gorsekit zijn bekje viel open en hij rende naar haar toe. Een van zijn zusjes kon ook niet zien. Dus misschien.. misschien kon hij haar wel helpen! Ze stapte naar haar toe, heel voorzichtig. ‘Hoi!’ miauwde hij om aan te kondigen dat hij in de buurt was. Hij herkende haar als Blindkit, de naam zei het al. ‘Het is Gorsekit. Hoe gaat het?’

Gorsekit snorde vrolijk toen Blindkit hem herkende. Gelukkig maar! Dat vond hij alleen maar heel erg fijn. Zijn staartje kwam overeind en hij glimlachte breed, waarbij zacht geronk uit zijn borst bleef ontstaan. Ze miauwde dat het goed ging zonder ogen. Hij knikte instemmend. ‘Ik vind dat heel knap dat jij alles wat ik kan zonder ogen kan!’ miauwde hij bemoedigend. Ja, want hoewel ze misschien een beetje achter liep, niet zo hard kon als de anderen of wat meer hulp nodig had, ze kon ook gewoon leven als ieder ander. Ze vroeg toen hoe het met hem ging. ‘Uhm, ja wel goed! Ik ben een beetje zenuwachtig, want ik word bijna apprentice,’ miauwde hij eerlijk. Tsja, de dagen waren immers vol met zijn eigen gepieker. Dan vond hij het heel leuk dat hij apprentice werd, en het andere moment beangstigde het hem weer heel erg. Het was een hele verandering die eraan zat te komen.