A reckless adventure!

Zo gezegd, zo gedaan. Rainpaw had kunnen regelen dat zowel Springpaw als zij mee konden gaan op patrouille. Door stom toeval werden ze ingedeeld met diezelfde tom waar ze gisteren zogenaamd uitgebreid over aan het roddelen waren. Het werkte dan ook behoorlijk in hun voordeel dat de tom nauwelijks naar hun durfde te kijken en daarom minder aandacht voor hun had. En de she-cat die mee was gegaan, leek meer van het uitzicht te genieten dan zich te concentreren op de taak die ze voor zich had. Rainpaw hield de twee warriors gespannen in de gaten en toen ze vlakbij het gedeelte waren waar de grenzen in elkaar overgingen, gaf ze teken naar Springpaw. Ze riep naar de warriors dat Springpaw en zij een ernstig gevalletje buikkrampen hadden en dat ze zich even moesten afzonderen en beide warriors leken zich daar om diverse redenen niet in te willen mengen. En dus kwam het zo dat Springpaw en zij zich makkelijk konden afzonderen. “Ik wist niet dat het zo gemakkelijk ging zijn,” proestte Rainpaw het uit van het lachen. “Zag je de ongemakkelijke blik waarmee die warrior ons de hele tijd vermeed? Ik dacht dat het een stuk moeilijker ging zijn. We moeten vaker dit soort acties uithalen!”

Rainpaw gaf een enthousiast knikje toen Springpaw aangaf dat ze naar the Wastelands zouden gaan. Het duurde niet lang voordat ze het Clangebied achter zich lieten en omhuld werden door geuren die Rainpaw niet kende. Ze rook een branderige geur, maar ook een andere geur die ze niet kon plaatsen, maar die vervaagd was door de geur van as. Wat hadden haar elders ook alweer gezegd? Dat SkyClan hier vroeger leefde? Rainpaw kon zich eerlijk gezegd nauwelijks voorstellen dat er katten waren die ooit in dit gebied geleefd hadden, maar het scheen toch heel mooi te zijn. Even ging het door haar heen dat Springpaw en zij misschien BloodClanners tegen zouden komen, maar ze schudde dat idee al snel van zich af. Als ze al gevaar liepen, zouden er genoeg andere nieuwsgierige katten zijn die hun bij zouden staan, niet dan? Het was gewoon door de verdwijning van Crabkit en Ravenkit dat ze hier iets meer bij stilstond. Ze negeerde de opkomende alarmbellen en liet haar blik in plaats daarvan over het verwoeste landschap glijden. “Oké, er zijn verschillende kanten die we op kunnen gaan,” zei ze tegen Springpaw. Haar stem klonk vreemd en hol in dit gebied; alsof ze echt compleet alleen waren en er geen enkele andere kat in hun nabije omgeving was. “Dus… welke kant wil je opgaan?"