nocturnal

Ooit zou ze wel neervallen, maar vanavond nog niet. De poes ademde haar longen vol met de koude nachtlucht en probeerde zich te focussen op het geluid van het kabbelende water. Tussen de bomen die hier groeiden was het pikdonker, waardoor zelfs haar scherpe ogen soms moeite hadden met alles scherp te zien. De maan had zich verstopt achter de wolken en daardoor was ze helemaal alleen, geen vogel die nog kraaide. Ze had geprobeerd wat te jagen, maar enkel uilen konden nog goed functioneren op dit uur in deze duisternis, dus was ze enkel wat doelloos naar de bron gelopen. Slapen zou ooit wel weer komen, wanneer de gedachtenstorm in haar kop eens stil zou vallen.

&Feverpitch

Een jonge kattin wandelde door de bossen. De bomen verloren nooit hun naalden. Ze reikten omhoog, scheurden de nachtlucht open. Er was geen maan door de dikke bewolking, maar ze wist dat deze bijna vol ging zijn. Dit wou zeggen dat iedereen op de Gathering ging weten dat haar moeder was weggelopen. Niet zoals een paar anderen hoopte ze dat ze terug ging komen. Feverpitch was daar te koppig voor, maar ergens deed het pijn dat ze geen dag had gezegd. Ze hield nog steeds van haar moeder. De waarheid van het omgekeerde prikte in haar gedachten en in haar ogen. Tranend liep ze dan ook maar onder de snijdende bomen. Ze wandelde onbewust een bekende geur achterna. Een geur die zoveel herinneringen droeg. De nursery, warm welkom, de spelende kittens, zij die altijd leek te verliezen... maar ook de minder goede kanten. De ruzies, de jaloezie. Zonder het echt te beseffen liep ze zo haar zusje voorbij. Deze smolt met haar donkere vacht bijna weg in de achtergrond. Haar gifgroene ogen stonden leeg toen ze stopte bij de creek en ze in haar gezicht staarde.

Ondanks het late uur was ze niet alleen. Door haar vermoeidheid duurde het veels te lang voordat ze doorhad dat het haar eigen zus was wiens pootstappen klonken. Wolfpaw verstarde, maar ergens diep in haar hart was ze blij dat ze nu even niet alleen wilde zijn. Feverpitch en haar band was nogal onder spanning komen te staan over de manen heen, maar het was nog altijd haar zusje. Ze zou nog altijd haar leven voor de poes geven, ze wilde nog steeds elkaar kunnen troosten. Feverpitch bleek hier echter andere ideeën over te hebben, haar eigen zusje liep straal aan haar voorbij, Wolfpaw niet eens een blik waardig keurend. Wolfpaw haar kort open blik verharde en met samengeknepen ogen keek ze naar haar zusje en de tranen die het laatste beetje licht van de verstopte maan opvingen. "Ook hallo, Fever," grauwde ze sarcastisch en snoof. "Stop toch eens met janken, dat gaat haar niet terug brengen," kwam er bot uit. Zou Sinclaw wel iets tegen haar gezegd hebben?