| | Bo~ 199 Actief I lost my way inside the truth
| |
| Onderwerp: You haunt me everyday do 28 nov 2019 - 20:38 | |
| | Hij kon niet geloven dat hij zowaar verder dan ThunderClan territorium was gegaan. Zijn moeder keek vast ongerust op hem neer op het feit dat hij het veilige territorium had verlaten. Hij wist zelf ook niet precies wat hem bezielde. Iedere gathering had hij niet mee gehoeven puur uit angst dat er WindClanners waren, maar daardoor had hij ook geen contact meer gehad met katten uit andere clans. Vele katten zouden zeggen dat dat juist een goed ding was, maar nieuwe katten ontmoeten vond hij.. ook belangrijk om het maar goed te verwoorden. Het was belangrijk dat niet iedere keer dezelfde katten te zien die hij iedere keer in het kamp zag of op het territorium. Daarom had hij besloten om naar de Fourtrees te gaan, een veilig gebied leek hem wel een goede plek, hij had geen idee of er andere katten zouden zijn en anders was het een goed iets om te zien, een keer wat anders dan iedere dag hetzelfde territorium afstruinen. Toch was hij overduidelijk wel op zijn hoede, met zijn staart lichtjes heen en weer zwiepend en zijn oren alert overeind. Klaar om elke kat die in de buurt was op te gaan vangen. | Ɓσ+ Frostfall |
| | | Renske 109 Actief You're every move you make
So the story goes
| |
| Onderwerp: Re: You haunt me everyday do 28 nov 2019 - 22:59 | |
|
Het was dat een verdwaalde prooigeur hem had doen verleiden om zo dichtbij de grenzen te komen. Maar de wijsheid in hem had hem op tijd genoeg doen stoppen, niet zichzelf over de grenzen te jagen. Hij was al ouder dan zulke simpele fouten te maken. Hij zuchtte, in een ooghoek zag hij de toppen van de bomen van Fourtrees. Hij stond stil, keek een paar seconden. Joh, waarom ook niet? Hij kon wel even weer eens een kijkje nemen om te zien welke jeugd daar nu weer eens rondhing. Misschien kon hij wel een paar stiekeme apprentices betrappen, dat zou wel geinig zijn. Niets was leuker dan je vacht ophouden en een paar jongelingen de stuipen op het lijf te jagen. En voor hij het wist brachten zijn poten hem de helling naar Fourtrees op, keek hij naar de open plek tussen de vier eiken. Hij daalde af, waarna hij naar de plotseling zo enorme plek zag. Tijdens gatherings was dit stampevol katten van iedere clans. Een top moment om eventjes in vrede te roddelen met de anderen, goede momenten op te doen van tijden lang geleden. Al had Frostfall nooit echt de drang gehad om vrienden in veschillende clans te hebben, een woordje met de senior warriors wisselen was altijd vermakelijk. Hij liep tussen de vier bomen en hij merkte na even zijn zintuigen te gebruiken dat hij niet alleen was. ThunderClan.. Het duurde niet lang voordat hij de oorzaak van de geur vond, een zenuwachtig uitziende tabby kater. Hij kantelde zijn kop en vernauwde zijn ogen even kort. ‘Pas maar op, ik eet je op,’ miauwde hij met een kleine snor van gelach in zijn stem. Kom op zeg, je hoefde niet zo nerveus te doen? Hij deed alsof hij elk moment aangevallen kon worden. Fourtrees was nog altijd een heilige plek.
|
| | | Bo~ 199 Actief I lost my way inside the truth
| |
| Onderwerp: Re: You haunt me everyday di 3 dec 2019 - 0:48 | |
| | Hij moest zijn angsten overwinnen. Dit was de reden waarom hij niet naar gatherings wilde, waarom hij blij was dat er geen border was met WindClan. Het was al zo lang geleden en toch zag hij de kater soms nog in zijn dromen. Of, naja, dromen... Eerder nachtmerries. Hij zag hem in zijn nachtmerries en iedere keer was het weer anders. Dan was het de kater die hem weer ging verwonden, dan was het zijn moeder, zijn broertjes en zusjes, de clan.. Hij haatte het. Hij kwam er maar niet van af en hij wilde er ook met niemand mee over gaan praten. Hij haatte WindClan gewoon. Ze waren sluw, gemeen. Gemener dan Bloodclan onderhand. Hij sloeg een keer met zijn staart en sloot zijn ogen even. Het was misschien maar beter dat hij nu naar huis zou gaan, het was wel weer genoeg stress voor vandaag geweest als hij heel erg eerlijk was. Het was een goede, productieve dag voor hem geweest, morgen was er weer een nieuwe dag. 'Pas maar op, ik eet je op,' en het waren niet eens zozeer de woorden zelf waar hij bang voor was, maar de geur. Hij sprong terug, zodat er goed gat tussen hem en de Windclanner was. Nu pas zag hij dat het een witte kater was, ouder dan dat hij was, maar dat betekende niet dat hij hem kon vertrouwen. Het zou zo weer kunnen gebeuren, dat hij aangevallen werd door een windclanner en deze keer zou hij niet gaan verliezen. Dus zijn lichaam had hij ook aangespannen, zodat hij klaar was om terug de aanval in te gaan mocht dat nodig zijn. "Dat raad ik ten zeerste af." sprak hij terwijl hij zijn ogen wat vernauwde. Nee, hij was nu verre van op zijn gemak. Hij wilde gewoon terug naar zijn clan, waar het veilig en wel was. Maar zomaar wegrennen hier terwijl er een kater voor zijn neus stond die vele sneller was dan dat hij was en hem zo kon inhalen.. Nee, dat was geen optie. Dus hij moest blijven. | Ɓσ |
| | | Renske 109 Actief You're every move you make
So the story goes
| |
| Onderwerp: Re: You haunt me everyday wo 4 dec 2019 - 0:21 | |
|
Frostfall grinnikte zachtjes. Hij had hem echt laten schrikken. Hihi. Hij snapte niet waarom de kater zo angstig was. Was hij gewoon nerveus van zichzelf? Eigenlijk kon het hem ook geen muizenstaart schelen. Hij kon nu gewoon van dit moment genieten. Frostfall stond er echter rustig bij, wetende dat hij nu niets kon uithalen. ThunderClan en WindClan hadden geen strijd, ze hadden al seizoenen lang de strijdbijl gegraven. Ze hadden vaker naast elkaar gestreden in zijn leven dan tegen elkaar. Hij keek dan ook met verbazing naar de vreemde kater die zijn spieren aanspande alsof hij hem echt zo ging aanvallen. Zijn opmerking maakte hem het nog minder grappig vinden. Nu was de lol er wel een beetje van af. Frostfall rolde met zijn ogen. ‘Relax, knul,’ bromde hij dan toch lichtjes geïrriteerd. Hij ging er dan ook kalm bij zitten, alsof er niets aan de hand was. ‘Ik maakte een grapje. Het was grappig. Ha-ha,’ sprak hij, nu toch weer een grijnsje op zijn lippen krijgend, nu hij terugdacht aan het moment dat de kater als een konijn omhoog was gesprongen. En dan zeiden ze dat WindClan katten nerveus waren. Lollig.
|
| | | Bo~ 199 Actief I lost my way inside the truth
| |
| Onderwerp: Re: You haunt me everyday wo 18 dec 2019 - 22:45 | |
| | De kater vond dit grappig. Nou hij vond dit totaal n i e t grappig! Windclanners waren voor hem maar een geval apart en hij wilde liever dat ze ver bij hem vandaan zouden blijven. De witte kater vond het echter niet leuk meer toen hij zich klaar maakte voor een aanval, voor een verdediging voor zichzelf misschien wel. En zijn woorden deden de kater ook niks goed, dat scheen ook maar weer. 'Relax, knul,' bromde de witte kater lichtjes geïrriteerd. Oh en nu was de kater geïrriteerd op hem?! Hij vroeg er toch niet om dat de kater naar hem zou komen of wel dan? Hij had er nare herinneringen aan. De kater ging er nog kalm bij zitten ook. Wat was die windclanner aan het plannen? ThunderClan en WindClan waren dan misschien geen vijanden geweest voor een hele lange tijd, niet sinds Whitelion volgens de verhalen, maar dat betekende voor hem niet dat alles mooi en goed was tussen hen. Vooral op de reis.. brr. 'Ik maakte een grapje. Het was grappig. Ha-ha,' klonk er, terwijl er weer een grijnsje op het gezicht van de kater kwam. Hij keek de kater aan alsof hij hem niet vertrouwde, want dat was ook precies hoe hij zich voelde. Hij vertrouwde de kater totaal niet. "Ik vond het niet bepaald grappig." sprak hij met een geïrriteerde zwiep van zijn staart, maar dat had de witte kater voor hem vast allang door gehad door de manier waarop hij reageerde. "Wat wil je van me?" sprak hij terwijl hij zijn ogen vernauwde. Meteen recht naar de business. | Ɓσ |
| | | Renske 109 Actief You're every move you make
So the story goes
| |
| Onderwerp: Re: You haunt me everyday za 21 dec 2019 - 0:08 | |
|
Man, deze jongen nam ook alles te serieus. Hij rolde met zijn ogen toen hij naar de gestreepte ThunderClanner keek. Zijn ogen gingen op en neer over zijn lichaam. Hij was totaal niet op zijn gemak? Man waar maakte hij zich druk om, hij zou hem heus niet zomaar aanvallen en in stukken verscheuren. Wat dacht hij wel niet? Ze leefden allemaal onder dezelfde code. Hij ging ervan uit dat deze kater een eervolle warrior was, net zoals hem. Maar de ThunderClanner keek hem aan alsof hij hem op elk moment kon bespringen. Met priemende ogen keek hij de kater aan, die nog eens bestempelde dat hij de lol er niet van in zag. Frostfall rolde zijn ogen. ‘Duidelijk,’ bromde hij kortaf. Hij ging zitten en sloeg zijn pluizige staart om hem heen. Hij likte nonchalant over zijn borst, waarna hij zijn oortjes spitste toen hij vroeg wat hij van hem wilde. Hij keek op en kantelde zijn kopje. ‘Niets,’ miauwde hij doodsimpel. ‘Moet je wat van mij dan?’ Hij hief zijn kin iets waarna hij de jongere kater aankeek. Zijn blik ging even naar de bomen, waarna hij weer naar de kater keek. Het was neutraal gebied, hij zou het moeten weten. Het was StarClans gebied. ‘Nog problemen gehad met de andere Clans, knul?’ vroeg hij toen. Hij had het gevoel dat iedereen inmiddels al wist van de oorlog met RiverClan. Maar ThunderClan was als een spook in het woud, zich rustig met hun eigen zaken bezig. Dat kon Frostfall wel waarderen, even geen drama en gezeik.
|
| | | Bo~ 199 Actief I lost my way inside the truth
| |
| Onderwerp: Re: You haunt me everyday vr 27 dec 2019 - 22:40 | |
| | De windclan kater leek niet blij te zijn met hoe hij op hem reageerde maar weet je wat? Dat boeide hem niet. Ze waren sluw. Ze zouden je vertrouwen winnen en dan zouden ze je uit het niets bedreigen. Ze konden maar beter hun spullen inpakken en vertrekken van het territorium, want ze waren in zijn ogen even slecht als BloodClan. 'Duidelijk,' bromde de witte kater tegen hem, waarna de kater zijn pluizige staart om zichzelf heen sloeg en zijn witte borst likte. 'Niets,' antwoordde de kater op zijn vraag wat hij van hem moest. Waarom had hij hem dan aangesproken? WindClanners moesten altijd iets krijgen van andere katten, die waren er niet om gewoon een praatje te maken. 'Moet je wat van mij dan?' sprak de witte kater, waarna hij zijn kopje naar hem op hief en hem aan keek. "Niets, maar jullie windclanners kunnen zo omslaan. Ik weet dat je iets in je schild voert." bromde hij tegen de kater, die zijn blik had afgeweken om naar de bomen te kijken, waarna hij weer naar hem keek. Hij wist dat het gebied was van StarClan, maar hij zou niet bang zijn om zichzelf te verdedigen. WindClanners waren gevaarlijk. 'Nog problemen gehad met de andere Clans, knul?' Alsof hij dat aan een windclanner zou vertellen. Hij klemde zijn kaken kort op elkaar, voordat hij zijn lichaam iets meer ontspande, maar duidelijk nog wel zichzelf bereidde voor een aanval van de ander. "Niet meer problemen dan dat windclan veroorzaakt meestal." bromde hij terwijl hij zijn oren wat naar achteren vouwde. | Ɓσ |
| | | Renske 109 Actief You're every move you make
So the story goes
| |
| Onderwerp: Re: You haunt me everyday do 2 jan 2020 - 20:46 | |
|
Frostfall vond het gesprek met het woord vreemder worden. En hij kon niet uit zijn kop krijgen dat deze kat een vreemde wrok had tegen WindClan wat volkomen ongerechtvaardigd was. WindClan had in zijn herinneringen nooit problemen gehad met ThunderClan. Zou het dan een halfbloedje zijn? Waarom was hij zo panisch. Frostfall had dan ook een diepe frons op zijn gezicht en keek hij de kater hoofdschuddend aan. ‘Ik voer niets in mijn schuld, knul. Ik weet niet waar je die gedachte vandaan haalt.’ Hij keek doordringend met zijn ijsblauwe ogen naar de kater. Hij was toch verdomme een warrior? Hij zou beter moeten weten. Niet zo achterlijk moeten zijn, zo paranoia. Welke WindClanner had vlooien in zijn nest gestopt, hallelujah. En vervolgens beledigde hij WindClan nog een keer. Frostfall zijn haren kwamen overeind en het puntje van zijn staart ging op zijn voorpootjes overeind. ‘Wij zijn tenminste mans genoeg om voor onszelf op te komen!’ grauwde hij. Ja, RiverClan was gestoord genoeg geweest om hun territorium binnen te vallen. Ze hadden alles gedaan om hun territorium terug te winnen en ja, wat Sabrefur had gedaan was misschien controversieel, maar het had geholpen. Hij was mans genoeg om het hef in eigen handen te nemen en ervoor te zorgen dat ze hun territorium terug zouden winnen. En hij had het ook nog met zijn leven moeten bekopen. Zijn oren draaiden naar achter en hij keek de warrior met een vurige blik aan. Hij zou zich niet zomaar de les uit laten maken door een stomme ThunderClanner.
|
| | | Bo~ 199 Actief I lost my way inside the truth
| |
| Onderwerp: Re: You haunt me everyday zo 12 jan 2020 - 19:57 | |
| | De witte kater keek hem vooral fronsend aan bij zijn woorden. Alsof de kater niet snapte waar hij het nou weer over had en dat maakte hem alleen maar meer woest. Hoe was dit iets wat vergeten kon worden? De verkeerde kat was ervoor gestraft door Oceanstar, omdat zijn familie bedreigd werd als hij het niet had gezegd tegen Oceanstar, toen nog Oceanbreeze, dat het een andere kater was geweest dan dat het echt was geweest. Hij was doodsbang geweest en durfde tijden lang niet eens meer alleen het kamp uit door deze aanvaring. Zo erg was het geweest en daarom was hij zo boos op WindClan. Ze hadden zijn jeugd verpest, terwijl het al genoeg verpest was door de dood van zijn moeder. 'Ik voer niets in mijn schuld, knul. Ik weet niet waar je die gedachte vandaan haalt.' Dat maakte hem niet uit, want de kater was sowieso iets van plan. Hij moest er alleen nog maar achter komen wat dat precies was. Hij zou er wel achter komen, zelfs als de kater met man en macht probeerde om het niet zo te laten zijn. Toen hij echter Windclan nog een keer beledigde werd de kater tegenover hem boos. 'Wij zijn tenminste mans genoeg om voor onszelf op te komen!' klonk er van de kater af, waardoor hij zijn ogen vernauwde. "En wij niet?! Wij hebben keer op keer RiverClan van ons territorium af moeten duwen! Hell, wij hebben BloodClan toen ze ons overnamen weg moeten vechten!" Sprak hij boos tegen de kater, hij mocht op geen enkele manier zeggen dat zij beter waren dan dat zij waren. Hij had er zat verhalen van gehoord, hoe zijn moeder zich had opgegeven om het slaafje te worden van BloodClan. "Jullie zijn laf! In een tijd dat er vrede hoorde te zijn vielen jullie een onschuldige apprentice aan! Hij was maar zes manen! Dat is niet laf zeker?!" Riep hij boos naar de kater. Hij was nog zo jong geweest toen Raptorecho hem had aangevallen. Hij kon nog niet eens terug vechten. Het was de lafste daad in zijn ogen. | Ɓσ |
| | | Renske 109 Actief You're every move you make
So the story goes
| |
| Onderwerp: Re: You haunt me everyday di 28 jan 2020 - 17:21 | |
| Frostfall zijn oren klapperden bijna. Hij wist niet wat hij hoorde. Deze ThunderClanner was duidelijk het padje af. Hij wist niet waar hij het over had. Hij kreeg een opstandige blik op zijn gezicht, zijn oren stonden naar achter en zijn staart zwiepte heen en weer. Hij begon te gillen dat ThunderClan het zo slecht had, dat ze twee keer een vreemde clan van hun territorium af hadden moeten duwen. Een sluwe lach kwam op Frostfall zijn snuit. ‘Ik hoor alleen maar dat jullie tot twee keer toe jullie eigen territorium niet hadden kunnen beschermen. Dat jullie tot twee keer toe zijn overmeesterd.’ Zwakkelingen, allemaal. Dat BloodClan hun had overgenomen was natuurlijk een trieste aangelegenheid. Maar het was ThunderClan overkomen. En op één of andere manier overkwamen zulk soort dingen altijd ThunderClan. Misschien moesten ze maar eens wat respectvoller zijn voor de sterren. Het was niet voor niets dat WindClan het dichts bij StarClan stond. En opeens begon hij te kakelen over dat iemand een apprentice had aangevallen. Opnieuw kantelde Frostfall verbaasd zijn kop. Waar verzon hij dit niet weer? ‘Ik heb geen idee waar je hebt over hebt, knul.’ En zijn nekharen kwamen overeind. Zo'n beschuldiging was niet licht. Hij kwam overeind en zette een stapje dichterbij. Wanneer was dit gebeurd? Vrede was er al sinds jaar en dag tussen hun clans, hij snapte er niets van. ‘Waarom verzin je zulke beschuldigingen? Dat is laffer dan waar je ons, waar je mij voor uitmaakt,’ bromde hij dreigend.
|
| | | Bo~ 199 Actief I lost my way inside the truth
| |
| Onderwerp: Re: You haunt me everyday vr 7 feb 2020 - 17:51 | |
| | De witte kater was boos tegenover hem en hij snapte niet waarom. Hij had geen recht van spreken en hoorde al helemaal niet boos te zijn over het feit dat hij puur feiten neer legde over WindClan. Dat ze verschrikkelijk laf waren. De kater verdiende niet boos te zijn op zijn feiten. Simpel als dat. De oren van de kater waren naar achteren gevouwen, zijn staart was heen en weer aan het zwiepen en normaal zag hij dit als een teken dat hij beter kon kappen, maar dat deed hij niet. Bij lange na niet. ’Ik hoor alleen maar dat jullie tot twee keer toe jullie eigen territorium niet hadden kunnen beschermen. Dat jullie tot twee keer toe zijn overmeesterd.’ een diepe grom ontstond in zijn keel. Hoe durfde hij dat te zeggen? ”En jullie dan? Jullie hebben ook je territorium verloren aan de visvreters.” Spuugde hij uit naar de ander. Zij konden het niet eens terug winnen! Dat was toch al helemaal van de zotte? Ze deden er niet eens wat aan! En dat zouden ze zeker ook niet eens doen, lafaards dat het waren. Toen hij begon over dat WindClan een apprentice had aangevallen kantelde de kater zijn kop, verbaasd. Echt waar? Het was niet eens bekend? Hij klemde zijn kaken stevig op elkaar, woede ging er door zijn hele lichaam heen en zijn staart begon een stukje hevig te zwiepen. ’Ik heb geen idee waar je hebt over hebt, knul.’ klonk er waarna de nekharen van de kater overeind kwam en Long zijn spieren aanspande, eventueel klaar om te springen. Hun leader was er nog over ingeseind en alles! Een kater had straf gekregen! De verkeerde, that is, maar dat was puur omdat hij bang was om de rest van zijn familie te verliezen. Hij had al zo weinig familie en de wond van zijn overleden moeder was toen nog zo vers geweest. ’Waarom verzin je zulke beschuldigingen? Dat is laffer dan waar je ons, waar je mij voor uitmaakt,’ bromde de kater dreigend. Meende hij dit? Hij was nu de leugenaar? ”LEUGENAAR!” Riep hij luid naar de kater, woede diep in zijn stem vervlochten. Zijn vacht was iets omhoog gekomen, zijn ogen met woede gevuld terwijl hij naar de langharige kater keek tegenover hem. ”Een onschuldige apprentice! En de enige straf die de kater van jullie stomme Clan kreeg was dat hij terug werd gezet naar kittentaken?! Wat een bullshit!” Sprak hij woedend tegen de kater terwijl hij zijn nagels in de grond onder hem schoot, om hem te gronden op die plek, zodat hij niet naar voren zou vliegen om de kater aan te vallen op de heilige grond van StarClan. ”Die apprentice loopt rond met trauma’s! Hij werd bedreigd! Pas na manen durfde hij te vertelllen dat het de verkeerde kat was die gestraft was, omdat de aanvaller had gedreigd dat als hij niet die kat zou beschrijven zijn familie vermoord zou worden!” De nachtmerries van die nacht waren er nog vaak zat. Hoe hij de scherpe nagels van de kater voelde in zijn tere lichaampje en de ogen die boorde in de zijne. Gevuld met alles wat StarClan niet wilde, gevuld met de duivelse Dark Forest. Nog steeds was hij bang, de kater kon hem bezoeken vanuit Dark Forest en nog zijn leven verpesten mocht hij dat willen. WindClan was duivels, niks dichtbij StarClan. Ze waren heidens. | Ɓσ |
| | | Renske 109 Actief You're every move you make
So the story goes
| |
| Onderwerp: Re: You haunt me everyday di 11 feb 2020 - 23:55 | |
|
Frostfall had eigenlijk gewoon vraagtekens op zijn hoofd staan. Hij was niet vijandig geweest, niet agressief, niet aanstootgevend. Nee, deze ThunderClanner had het in eigen heft genomen om hem en zijn clan voor vanalles uit te maken. En dat pikte hij niet. Hij zou wel laten zien dat zij, "die hazenvreters", hardnekkiger waren dan hij dacht. En hij hield ook nog niet op. Hij trok even kort zijn lip op. ‘En weer teruggenomen,’ gromde hij. Lang hadden die visvreters niet over hun velden gelopen. En konijnen vangen konden ze ook al niet. Bovendien kenden ze de gangen niet die overal onder hun territorium door gingen, en Frostfall had de grenzen onder de grond genegeerd. En voor welke prijs hadden ze het weer terug? Misschien een paar scheve blikken in de clan. Maar hij stond achter Sabrefur zijn daden en mocht StarClan goed voor hem zijn. Opeens begon de ander echter te schreeuwen. Hier gromde Frostfall luid bij en kwam overeind. Hij spande zich aan en zijn ijsblauwe ogen priemden op de ander. Hij zou zich verdedigen als het moest, maar hij moest ook zichzelf inhouden. Hij was hier degene die met eer weg zou lopen, niet hij. Hij was woedend. Nu begon Frostfall te denken dat dit veel persoonlijker was dan gewoon een clangenoot. Dit ging over familie. Dit lag heel dicht bij hem. Maar dat betekende nog niet dat dit gedrag normaal was, dat de WindClan kater dit gewoon maar hoefde te pikken. ‘Let op je woorden,’ grauwde hij onheilspellend. Zijn staart zwiepte wild heen en weer. Hij begon de details uit te leggen. Hij haalde onverschillig zijn zaken uit. Klonk als iets wat netjes was afgehandeld, wat alweer voorbij was. Maar de ThunderClan kater vond kennelijk de straf te weinig. Hij snoof dan ook schamper. En vervolgens biechtte hij ook nog eens op dat pas manen later durfde te vertellen dat een ander de dader was. Frostfall drukte zijn oren in zijn nek. ‘Dus een onschuldige heeft straf gekregen? Dat is niet eervol, of wel?’ miauwde hij op een diepe toon. Nu zette hij een stap dichterbij. ‘Die kat zal geoordeeld worden door StarClan, net als iedereen. Net als diegene waar jij het over hebt. Die arme getraumatiseerde ziel.’ Het sarcasme droop van hem af. Daarna zette hij nog een stap dichterbij. ‘Net als jij, als je het durft mij aan te vallen op StarClans territorium,’ bromde hij. Dit was een directe uitdaging. Ze moesten het verleden in het verleden houden. Het kon hem geen ruk schelen wat er toen was gebeurd. Dat was geweest, onder een andere maan, onder andere leiders. Niets zou dat nog kunnen veranderen.
|
| | | | Onderwerp: Re: You haunt me everyday | |
| |
| | | |
| Permissies van dit forum: | Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
| |
| |
| |