Time's ticking

Het was de afgelopen weken nogal koud geweest, niet bepaald ideaal voor de sluikse kat die hij in de afgelopen maanden geworden was. Hij had niet in contact kunnen blijven met zijn vrienden buiten de grenzen van het ShadowClan gebied. Ergens gold dat als opgeven. Alle plannen die hij tot nu toe had opgebouwd waren langzaam maar zeker weggesleten. En daarbij ook zijn algehele motivatie. Niet dat het nooit veel geweest was. Maar zonder dat kleine beetje hoop begon hij het toch al lastiger te vinden om zijn dagelijkse taken te blijven vervullen. Iets waar Bleaktail nu voor moest boetten. Hij had gehoopt op een enigszins zacht winter seizoen. Maar ook dat was hem niet gegund.  De kou drong met gemak zijn dunne vacht door. Overlevingsdrift, dat was iets wat bij je zou moeten blijven. Toch? Hij had er menig kat over horen spreken. Het was iets wat je kon inzetten bij de meest moeilijke momenten in het leven. De zwaarste gevechten, in de meest barre tijden. Dat werd dan gezien als moedig. Hoe kon het dat hij zelfs deze ‘vriend’ nu  maar nauwelijks aanwezig was? Het leek z’n grip op hem te verliezen,  taken werden niet altijd meer vanzelfsprekend vervuld.  Zijn wintervacht was maar nauwelijks aan gegroeid. Hij was vermagerd. Maar bezat niet langer de energie om genoeg te kunnen jagen. Volledig aansterken lag voor hem ergens in newleaf. Mocht hij newleaf halen. Een Clan zorgt wel voor haar leden. Echter kon Bleaktail dankzij de huidige chaos aan deze zorg ontkomen.
Het leek een redelijk rustige dag. Windstil en zonder nieuwe sneeuwval. De sneeuwstormen die de afgelopen paar dagen over het gebied waren getrokken lieten het achter als een onbestemd stil landschap. Het had iets dreigends. Alsof niets het mocht verstoren. En elke verkeerde stap fataal zou kunnen zijn. Bleaktail waande zich zo stilletjes mogelijk een weg door de vers gevallen sneeuw. Op naar een van de laatste dingen die hem nog enigszins moet in kon spreken. De afgelopen paar dagen was hij wel vaker afgereisd naar de grenzen van het territorium. Daarbij was het Thunderpath zijn favoriet. Daar had hij immers zijn meeste vrienden ontmoet. En dus bestond er een vage kans er een van hen ooit nog eens te treffen. De strook die hun bosgrond scheidde van het onbekende was slechts lichtelijk besneeuwd. Vooralsnog vragen was het vragen om moeilijkheden. Het was moeilijker te onderscheiden als dit een eerste bezoek aan het Thunderpath betrof. En de monsters die zo nu en dan langs kwamen razen stopte voor niemand. Al vrij snel had hij een redelijk beschut plekje in de berm kunnen vinden. Niet alleen had hij een goed uitzicht op de overkant, het was er ook nog eens ietsjes minder koud. En daar bleef hij. Hopende om na enige tijd een vaag bekende te zien opduiken. Hij had geluk, of pech. Dat lag er maar net aan waar hij zelf tevreden mee zou kunnen zijn. Want al vrij snel was er een gedaante aan de overkant van het pad verschenen. Geen Clankat . Maar ook geen bekende. Bleaktail kwam ietsjes omhoog. Hij vernauwde zijn blik. Keek de ander recht aan. Het was een Siamese kat. Echter, had ze een op z’n minst bijzonder uiterlijk. Groot, slank en met een enigszins dreigende blik in haar ogen. Hij was geen partij. Voor niemand niet in deze staat. Voorzichtig kwam hij uit de berm te voorschijn. Het leek er op dat ze een Rogue was. “Hey.” Riep hij richting de overkant. Hij had geen behoefte om zijn onvrijwillige plicht als Clan kat te vervullen. Echter zou hij haar wel adviseren om rechtsomkeert te maken. Bleaktail mocht dan wel geen bedreiging voor haar zijn, de rest van de Clan was dat hoogstwaarschijnlijk wel.  

- eerste reply voor Kukri

Het duurde niet lang voordat de rogue hem ook gezien had. Hun blikken kruiste elkaar en even leek het alsof ze zich over iets verbaasde... Maar zo heel goed kon hij dat niet inschatten. Hoewel ze uiteraard wat voorzichtig was,  had ze niet bepaald de uitstraling van een Rogue kat. Laat staan een Rogue die zich aan de grens van een Clan gebied bevond. Ze leek redelijk zelfverzekerd van haar kansen. Wat ergens ook wel logisch was, gegeven hoe hij er zelf bij zat. Maar was ze zich er dan niet van bewust dat hij zich binnen het Clan gebied bevond? Hoedanook, als Bleaktail nog langer zinloos haar kant op zou staren zou het ongemakkelijk worden. “Hey.” Riep hij dan ook maar richting de overkant. De Rogue wierp hem gelijk een blik vol afkeer toe. Bleaktail fronste. Had hij iets verkeerds gezegd? Iets verkeerds gedaan wellicht? Of had deze she-cat gewoon een slechte dag en hoefde ze daar niet ook nog eens een gesprek met een wildvreemde Clan kat bij te hebben. Hij verwachtte het antwoord snel genoeg te zullen krijgen. En hoewel de meeste Rogue katten wel van zich af wisten te bijten en hij door hen wel vaker voor van alles en nog wat was uitgemaakt, had hij dit antwoord toch echt niet zien aankomen. "Yo, Pigeoncr*p, what the hell. Wat is er met je gebeurd dat je eruit ziet alsof een koe je zojuist opgegeten heeft, herkauwd en weer uitgekakt?" Bleaktail kon het dat ook niet helpen om zachtjes te lachen bij het horen van die kleurrijk gestelde vraag. Tegelijkertijd nam hij het haar niet kwalijk. Niet alleen was haar antwoord er een van hooge casual comedy, haar aparte accent maakte dat alles nog honderd maal beter. Hij hopte al snel opzij toen hij doorkreeg dat de Rogue niet van plan was om aan haar kant van de weg te blijven. Zijn safespot in de berm mocht ze wel hebben als dat betekende dat hij hier heelhuids uit zou komen. “Neem me niet kwalijk.” Zei hij, nog altijd een beetje lacherig over de gehele situatie. “Ik kan me zo voorstellen dat ik er inderdaad niet uit zie. Alhoewel ik ‘herkauwd’ nog niet eerder gehoord heb vind ik het een zeer passende beschrijving over mijn staat van zijn.” Vervolgde hij op een licht geamuseerde toon. Hij had niet bepaald de behoefte om zijn gehele levensverhaal te delen met een wildvreemde om zo uiteindelijk zijn verwaarlozing te kunnen verklaren. Maar wel kon hij het nog in zijn hart vinden om haar te waarschuwen dat zijn Clangenoten haar aanwezigheid een stuk minder zouden appreciëren. En dus dat er niets anders op dan om er royaal omheen te praten. “Zeg… je hebt toch wel door dat je momenteel op het grondgebied van ShadowClan staat?” Vroeg hij, eerder nieuwsgierig dan met heuse autoriteit in zijn stem. Hij ging er vanuit van niet. Maar wilde het vooralsnog graag bevestigd hebben.