It must be my fault

Onderwerp: It must be my fault di 8 okt 2019 - 15:13

Rosepaw werd verzorgd door Chivysniff. Nu moest hij het snel aan Butterstar vertellen, dat er een patrouille opzoek kon gaan naar de verloren kittens. Zijn helderblauwe ogen branden nog steeds van de tranen, maar zijn tranen waren in middels op. Hij was leeg, uitgeput. Zowel lichamelijk als emotioneel. Hij wist dat Butterstar het moeilijk had en dit ging het er vast niet beter op maken, maar ze moest het hoe dan ook weten. Hij ging Rosepaw deze last niet alleen laten dragen, dus had er zich een idee gevormd in zijn kop. Een verhaal die hij zelf geloofwaardig genoeg vond klinken. Hij hoopte dat het de juiste keuze was, dat dit geen domme actie was. “Tante.” Riep hij, in zijn stem klonk door dat er haast bij was. “Ravenkit en Crabkit zijn meegenomen door een BloodClanner.” Vervolgde hij er achteraan, waarbij de paniek ook weer terug kwam in zijn stem. Ze moesten ze terughalen en snel ook. De patrouille had eigenlijk al zijn energie opgeslokt en de verdwijning van Ravenkit en Crabkit had zijn reserve ook opgemaakt. Heel vast stond hij inmiddels niet meer op zijn poten.

[&Butterstar]

Onderwerp: Re: It must be my fault wo 30 okt 2019 - 17:58

I'll know my name
as it's called again

Zijn stem, zoals gewoonlijk was het een steek in haar hart. Een die ze snel wegslikte. Icecream was niet Creamyfrost, hij was een kater op zich, een die zo snel sterk en groot was geworden. Een die.. anders was dan Creamy, daarom een die ze net zoveel lief diende te hebben. Maar de pijn was niet weg te slikken en haar hart kon lastig tegen het gevoel terwijl ze zichzelf naar de kater draaide met een kalme blik. "Adem." Mompelde ze en draaide haar kop bij. Echter was haar eigen rust heel snel vervlogen toen hij sprak en hapte ze naar adem. "Wanneer zijn ze verdwenen?" Siste ze hem aanstarend.

One voice may speak you false,
but in many there is always truth to be found.

Onderwerp: Re: It must be my fault do 31 okt 2019 - 13:30

De sfeer tussen zijn tante en hem was altijd, ehm kortgezegd, ongemakkelijk. Hij wilde haar blij en vrolijk maken, maar vaak begon hij dan weer ergens over waardoor het compleet de andere kant op schoot. Ook dit keer zou het niet veel beter worden. Hij wist nog steeds niet waarom Butterstar altijd een beetje afstandelijk bij hem was. Het kwam vast omdat hij iets fout had gedaan, maar ze hadden het nog steeds niet echt tegen elkaar uitgesproken. Zelfs nu hij warrior was hing dat nog tussen hen in. Eigenlijk was het best pijnlijk, zeker voor hem. Hij wilde zo graag alles goed doen. Zijn tante zei tegen hem dat hij adem moest halen, dus deed hij even zijn ogen dicht. Ze had gelijk. Hij moest rustig zien te worden. Alleen toen begon ze te sissen en was de rust die hij had proberen te vinden, ver te zoeken. Hij dook iets in elkaar, maar vermande zich snel en dwong zichzelf haar te woord te staan. “Net, Rosepaw en ik zijn net terug in het kamp. Rosepaw is bij Chivysniff. De BloodClanner had haar bewusteloos geslagen. Het is mijn schuld tante, ik had ze vooruit laten gaan. Toen ik er was was het al te laat…” Zijn stem trilde.

Onderwerp: Re: It must be my fault vr 1 nov 2019 - 21:54

I'll know my name
as it's called again

Ze kon er niets aan doen, elke keer dat ze de kater zag, zag ze enkel haar neef. Ze wist dat dit niet de realiteit was, ze wist dat hij op zichzelf stond maar toch.. Ze was haar Creamy kwijt geraakt, het laatste beetje van haar zus. Hoe kon ze dan niet die kleine onschuldige kat in zijn bloedeigen zoon zien? Maar die pijn moest ze nu aan de kant zetten terwijl haar gedachten direct door elkaar stroomde. Ze knikte wat sneller. "Goed, je hebt goed gehandeld met Rosepaw direct terughalen. Stel een searchparty op, neem enkel warriors. Ik vertrouw geen apprentice richting die vieze beesten. Laten we hopen dat ze ze nog niet mee hebben genomen hun kamp in, anders gaat het een moeilijkere actie worden. Jij moet uitrusten, dus wij wachten samen tot de hunting en border patrols terug zijn, laten we hopen dat zij die mormels van een bloodclan hebben tegengehouden." Haar stem ratelde zo snel dat ze de pijn pas merkte toen ze klaar was met spreken en even in elkaar dood met een pijnlijke grom. Ze werdt te oud hiervoor verdomme.

One voice may speak you false,
but in many there is always truth to be found.

Onderwerp: Re: It must be my fault ma 4 nov 2019 - 13:48

Hij knipperde een paar keer verrast met zijn ogen. Toen Butterstar aangaf dat hij goed had gehandeld. Had ze wel geluisterd naar wat hij haar had verteld? Hij had dan toch helemaal niet goed gehandeld. Ze gaf aan dat het juist was geweest om Rosepaw terug te brengen. Ja oké, dat misschien wel. Alleen de rest toch niet. Nou ja, hij liet het voor nu rusten. Het belangrijkste was dat de kittens terugkwamen. Daarna zou hij het probleem ‘hoe het verhaal te brengen’ wel oplossen. Hij knikte direct en wilde zich al omdraaien om wat katten te verzamelen, toen zijn tante nog verder sprak. Hij moest eerst rusten van haar. “Maar tante…” Sputterde hij. “Ik ben niet moe, ik kan nog best snel er heen. Het is mijn schuld, ik moet de kittens terug halen, Crabkit is erbij…” Er sprongen weer tranen in zijn ogen die hij verwoed weg probeerde te knipperen. Toen zag hij dat de inspanning Butterstar pijn had bezorgd. “Gaat het wel tante?” Miauwde hij er toen zachtjes achteraan.