So much for happiness [Pepperpaw]

Met haar poot streek Crowcall langs de barst in de grote rots, ontstaan de nacht dat SkyClan ten onder ging. De nacht dat haar vader zijn clan verloor. Hoe had SkyClan zich over vier clans kunnen verdelen? Hoe hadden ze elkaar tegemoet kunnen komen in een gevecht zonder verscheurd te worden door hun gesplitste loyaliteit? Er waren er niet veel meer over om het aan te vragen. Misschien was het ook wel helemaal niet moeilijk geweest. Misschien was zij een van de weinigen die zoiets moeilijk vond. Ze keek om zich heen en beeldde zich in dat ze een leider was en de clans zich om de rots heen verzameld hadden. Gaf het een goed gevoel om zo letterlijk boven iedereen te staan? Ze had niet de indruk dat Tall er zo van genoten had, als ze hem over het leiderschap had horen klagen. Het leek hem eerder kapotgemaakt te hebben. Tall... Waar was hij? Zou hij terugkomen, zoals hij had gezegd? Om het uit te leggen?
Vanuit het ShadowClanterritorium zag ze een bekend figuurtje aankomen en haar hart brak een beetje. Tall zou er voor haar zijn, had Crow geloofd, maar dat bleek dus ook al niet waar.

Ongezien keek Crowcall op de ongelukkige apprentice neer. Pepperpaw keek rond. Ze leek op zoek naar iets wat ze niet kon vinden en als Crowcall moest raden wat het was... Het had iets bekends, die nerveuze, hoopvolle voorzichtigheid waarmee Pepperpaw voortstapte. Maar haar vader was hier niet, dat had Crowcall al vastgesteld, en dat kreeg de jongere kat nu ook door. Zacht landde Crowcall in het gras en stapte ze naar de ander toe. "Pepperpaw", miauwde ze meelevend. "Zocht je je vader?"

Crowcall bleef staan, een pootje nog in de lucht hangend, tot bij Pepperpaw de schrik wegtrok. Zelfs daarna was er echter niets van de vrolijkheid in de apprentice te zien die ze de vorige keer tentoon had gespreid. Nou, dat was sneller dan verwacht, dacht Crowcall bitter. Tall kon maar beter een goede uitleg geven als hij terugkwam. In Pepperpaws ogen was opnieuw schrik te zien toen Crow haar vraag stelde en de zwarte warrior zuchtte. Natuurlijk, de gebruikelijke geheimhouding, ze had het kunnen weten. “Ik weet dat hij weg is, Pepperpaw”, miauwde ze om die horde uit de weg te helpen. “Hij heeft dag gezegd.”

Crowcall beet op haar lip. Het deed pijn om naar Pepperpaw te kijken, om dat verdriet te zien dat ze zelf zo goed kende, en het deed pijn om haar hoofd te moeten schudden bij Peppers verstikte vraag. "Hij wilde niet zeggen waar hij heen ging", miauwde ze, zelf nu ook met een brok in haar keel. Ze ging naast de apprentice zitten, hopend met een warme aanraking meer troost te bieden dan ze met woorden zou kunnen. Want wat moest ze zeggen? Moest ze Pepperpaw ervan verzekeren dat Tall terug zou komen of haar voorbereiden op het ergste? Wat moest ze tegen zichzelf zeggen? Het was een tweestrijd tussen de hoop die al zo vaak tevergeefs was gebleken en een hopeloosheid die haar met alle liefde naar de bodem van een donker gat zou trekken - maar op een bodem kon je lopen, en dit afschuwelijke zweven was ondragelijk.

Ze zag een lichtje doven en het deed Crowcall pijn om te beseffen dat zij het had uitgeblazen. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Een deel van haar wilde er alles aan doen iets van dat licht terug te brengen, een ander deel besefte iets anders: dat hoe hoger ze Pepperpaws hoop zou tillen, hoe harder het zou vallen, hoe scherper het zou breken. Misschien kon ze, beter dan hoop, wat troost bieden, voor wat het waard was. Ze krulde haar staart om de jonge apprentice heen, er niets om gevend dat hun WindClan- en ShadowClangeuren vermengden (ooit had ze naar alle clans geroken, ooit). "Ik ook", mompelde ze.