[GATHERING] Heed the darkness that creeps near

<sub>De grijze apprentice ving de verbaasde blik van Lionpaw. Waag het niet om anders te zeggen. Dacht ze nijdig. Gelukkig was Lionpaw vandaag eens voor de verandering bij zinnen om mee te gaan in het spelletje. Nettlepaw wendde haar blik weer naar Pepperpaw, die echt enorm verdrietig leek. Zij en Tallstar moesten vast close zijn geweest.. Raadde ze. Dat bleek ook het geval want toen Lionpaw er naar vroeg biechtte Pepper op dat Tall haar vader was. Meteen stak er een ijzige steek door haar heen. Ze wendde nu ook haar blik af, onzeker hoe ze hierop moest reageren. Ik weet maar al te goed hoe dat voelt.. Nettlepaw schoot een blik omhoog, naar de sterren die boven hen straalde. “Je weet maar nooit, kop op Pepperpaw,” Ze gaf haar een bemoedigende duw tegen haar schouder. “Laten we luisteren naar wat de andere te zeggen hebben,” Stelde ze voor. Misschien deed afleiding Pepperpaw goed. “We hoeven niet te praten als je niet wilt.” Voegde ze er nog aan toe. Ze gaf Pepper nogmaals een bemoedigende schuur tegen haar schouder, met een vriendelijke blik, waarna ze weer haar blik naar Lionpaw liet glijden en tenslotte naar de leiders die boven op de rots stonden. “Volgens mij gaat Butterstar nu wat zeggen..”

Tag: Pepperpaw, Lionpaw</sub>

Iedereen leek een kat op te zoeken, maar zij zat maar alleen aan de rand. De gathering begon ondertussen, maar ze besteedde er niet veel aandacht aan. Wat wel haar aandacht trok was Bloodpaw die een eindje weg zat. Ze was bewust wat van hem weg gaan zitten, maar hij was duidelijk niet meer alleen. Kindred was bij hem gaan zitten en het gevoel dat dat bij haar deed opborrelen was geen goede. Het was een soort woede richting Bloodpaw, maar ook richting Kindred, dat ze naast hem durfde te gaan zitten. Hoe kon hij zo makkelijk met een andere poes gaan zitten? Ze hadden dan wel ruzie, maar dit kon ze echt niet begrijpen. Ze had alleen geen zin om hier nog langer naar de te kijken. Ze luisterde al niet eens meer toen de gathering begon en in plaats daarvan draaide ze zich om, weggaande van de open plek. Het was beter geweest als ze vannacht niet was gekomen en dat besefte ze zich maar al te goed. Ze ging dan ook steeds verder weg van de gathering, maar niet terug naar het kamp. Daar zouden ze tenslotte alleen maar vragen stellen. Nee, in plaats daarvan ging ze richting de Swamp Cavern, de plek waar Indigo was. Dan kon ze ook nog nuttig zijn door de kitten warm te houden vannacht. Dan hoefde ze Bloodpaw ook niet meer te zien tenminste tot morgen en dat was misschien maar beter ook.

Tag: Niemand, Beechresin gaat weg van de gathering

Er waren hier veel verschillende geuren en ze probeerde haar best te doen om de verschillende te onderscheiden en te weten welke het dichtst bij haar waren, maar dat was toch lastig. Ze kon het wel bepalen als ze dichtbij genoeg een kat was, maar het was ook weer zo lastig om ergens een gesprek binnen te lopen en te hopen dat ze niet tegen een bekende praatte. Gelukkig hoefde ze die moeite niet zelf te gaan doen en werd ze vrij vrolijk begroet door een apprentice. Tenminste dat zou ze denken als ze naar de grootte van de kat keek. "Hallo," Sprak ze terug met een kleine glimlach. De apprentice had nog vrij jong geklonken, dus ze hoopte dat ze het goed had met haar volgende vraag. "Is dit je eerste gathering." Ze merkte nu ook op dat de apprentice van Riverclan was. Dat was namelijk de geur die nu toch wel het sterkst rond haar heen bleef hangen.


Tag: Dreampaw

Hij wist niet goed te plaatsen wat het was, maar er was iets mis met Crowcall of in ieder geval leek er iets aan de hand te zijn. Alleen zijn voorvoegsel werd uitgesproken, maar dat maakte voor hem niet uit. Ze ging er waarschijnlijk vanuit dat hij zijn warriornaam had en dat klopte ook. "Het is Dustspirit nu," Antwoordde hij dan ook. "Hoe gaat het?" Hij kon namelijk het gevoel niet schudden dat er wat aan de hand was. Ondertussen werd de gathering gestart en hij luisterde wat verbaasd naar het verhaal van Shadowclan. "Tallstar is vertrokken?" Sprak hij vragend uit. Een leader kon toch niet zomaar vertrekken? Hij keek dan ook richting Crowcall of zei misschien zou weten hoe dit kon.


Tag: Crowcall

Ergens verwachtte hij een flauwe opmerking dat Shadowclan zelfs hun eigen leider niet in hun stinkende territorium kon houden. Maar nee, de poes hield zich stil. Ze maakte zelfs een vriendelijke opmerking. Wauw. Hij kende deze kant van haar nog niet, een een dankbare blik ging haar kant op. Daarna keek hij licht hoofdschuddend weer voor zich. Hij dacht weer na de melding die Acorndust in het kamp had gemaakt, het kopje van Pepperpaw. ‘Tallstar heeft gewoon.. veel katten pijn gedaan,’ mompelde hij zachtjes onder zijn adem toen de rest van de katten alweer aan het luisteren was naar wat Thornstar te vertellen had, wat klok als iets minder drama. Leuke nieuwtjes van nieuwe warriors en medicine cats. Maar wat de ThunderClan deputy zei was weer bijzonder. Commander? Sinclaw? Alsof de wereld nog niet gekker kon worden. Acorndust sprak dat roddels maar roddels waren. Hij hoopte het maar, want een zaadje was nu geplant. Hij spitste zijn oren, want de RiverClan deputy begon te spreken over een prophecy. Nou, ze mochten wel opschieten dan. Hij wierp een blik naar Seamist. Wist zij er meer van?

Tag: Seamist

De warrior begon te stamelen en een heel klein grijnsje trok aan Milky's lippen. Ze vond het heerlijk om te zien dat zij zo een ouder iemand kon laten schrikken. Maar uiteraard was ze wel echt boos. Er kwam nog een kat bij hun, die haar vertelde dat ThunderClan over het algemeen vriendelijk was. Ze draaide haar kop naar de kater die tegen haar praatte, en stak haar tong naar hem uit. "Vind jij het vriendelijk dat hij zegt dat mijn leider op de steen aan het spreken ben? Ik ben misschien blind maar niet doof," miauwde ze vurig tegen de ShadowClanner. "Jij bent een bemoeial zeg." ging ze door met haar beledigingen. Oei, Rout zou vast niet zo trots zijn op haar nu. Er kwam nog een ThunderClanner bij (hallo, waar bleef WindClan om haar hier bij te staan?) en zij moest zogenaamd het bewijs zijn dat ThunderClanners lief waren. Een onderzoekende frons kwam op haar gezicht. Ze kon wel voelen dat de she-cat die erbij kwam klein was, een apprentice dus. "Ik zie helemaal geen bewijs, ik hoor haar alleen maar hey zeggen en als dat de meetstaaf is voor vriendelijkheid, dan zit ik niet echt in goed gezelschap denk ik."

@glazeheart @lovemouse @suncrest

"Dustspirit", herhaalde Crowcall met een weemoedige glimlach en ze drukte haar snuit even tegen zijn wang. "Wat een prachtige naam." Daar was ze Thornstar dankbaar voor. Ze wilde enkel dat ze erbij geweest was toen hij hem kreeg, om hem mee te kunnen roepen met de rest van de clan. Hij vroeg haar hoe het met haar ging en Crowcall was even stil. Even dacht ze weer aan Rookpaw, en aan het idee dat dat Dust had kunnen zijn. De gedachte dat haar clangenoten haar broertje pijn zouden kunnen doen, was onverdraaglijk en ze kon alleen maar opgelucht zijn dat WindClan en ThunderClan de laatste tijd weinig problemen met elkaar hadden, maar de angst sloeg haar om het hart als ze zich realiseerde dat dat altijd zou kunnen veranderen. Ze stond op het punt iets te zeggen toen de leiders begonnen te praten, en de woorden bleven onuitgesproken terwijl ze opkeek naar de grote rots.

Ze kon het niet helpen, haar vacht schoot overeind toen Stallionstar doodkalm beweerde dat er niets was gebeurd bij de belegering. Ze was haast blij dat Panthergrowl dat even later rechtzette, al bekroop haar wel de angst dat deze opmerking ertoe zou leiden dat iedereen WindClan zou gaan haten. StarClan wist dat ze ze gelijk gaf, maar tegelijkertijd wilde ze zo graag dat katten wisten dat niet iedere WindClanner zo was. Zij had het niet gewild, en een paar anderen met haar. Er waren katten geweest die Rookpaw hadden willen helpen, maar dat werd niet genoemd. Crowcall zuchtte, even in zichzelf gekeerd, maar ze spitste haar oren toen Acorndust het woord nam, snakkend naar nieuws over Tall. Ze kwam echter niets te weten. Hij was weg, dat was alles was zijn deputy te melden had. De naam Sinclaw deed een belletje rinkelen. Dat was die zwart-witte kat, niet? Crow had haar nooit gesproken. Misschien maar goed ook, want ze bleek duidelijk geen lieverdje. Rotte appels in iedere clan, dacht ze.

"Tallstar is vertrokken?" klonk het vragend van Dustspirit. Crowcall knikte. "Hij zei dat hij terug zou komen..." miauwde ze zacht. "Maar ik weet het niet." Thornstar kwam nu aan het woord, en Crowcall gloeide toch wel even van trots toen de namen van haar broertjes genoemd werden. Ze waren zo groot. Ze waren zo snel groot geworden. En ik was er niet bij. Ze boog naar Dust toe en gaf hem een lik over zijn schouder en glimlachte even naar hem, proberend die pessimistische stem uit te bannen. Ze was er nu en daar moest ze van genieten zolang het kon. Het zou niet lang zijn. "Ik ben trots op jullie", fluisterde ze.

Daarna maande Panthergrowl iedereen tot stilte. Crowcall rechtte haar rug en richtte haar blik op Butterstar. De RiverClan leidster was nauwelijks te verstaan en Crowcall moest haar oren spitsen om de krakende woorden op te vangen. Haar ogen werden groot terwijl de woorden doordrongen. StarClan... had Butterstar haar stem afgenomen? Als straf voor de oorlog die ze met WindClan had gevoerd? Crowcall herinnerde zich wat Lizardpath had gezegd bij haar aftreden. Dat ze de schulden van WindClan had ingelost. Het was een teken dat StarClan dit niet goedkeurde, een duidelijk teken voor alle clans om te zien. Ergens gaf het Crowcall hoop. StarClan was nooit haar beste vriend geweest, maar eindelijk, eindelijk deden ze iets als het echt te ver ging. De nutteloze oorlog. Om een leider dat eens hardop te horen zeggen... Crowcall kon wel huilen.

Daarna kwam het slechtere nieuws. Niet Butterstars aftreden, daar kon Crow niet echt een mening over vormen, maar een voorspelling die duidelijk onheil spelde. Het leek alsof de zachte, moeizame toon waarop het werd uitgesproken hem nog iets dreigenders verleende. De doodse stilte die rond Fourtrees hing en enkel werd doorbroken door woorden van duisternis en bloed. De voorspelling smeekte om verbinding, en Crowcall zou liegen als ze ontkende dat er door de angst heen een hoopvol gevoel in haar opkwam - dit klonk als de grote reis, dit klonk als vrede - maar tegen welke prijs zou deze vrede komen? Wat stond er te gebeuren? Over welk gevaar sprak deze voorspelling en wie zouden er ten prooi aan vallen? Ze keek naar Dustspirit en voelde nu al hoe ver weg hij straks, na de Gathering weer zou zijn, hij in zijn kamp, zij in het hare. Zouden ze veilig zijn, hij en zijn broertjes?

Zou iemand veilig zijn?

Tag: Dustspirit

Het voelde raar om bijna helemaal vooraan te zitten, het dichtste bij de actie - maar er wel met haar rug naartoe. Haar oortjes waren gespitst op de woorden van de leiders maar haar groene ogen waren gericht op de menigte rondom de rots. Ze was één van de weinigen die de eerste krakende woorden van Butterstar hoorde - waarop haar wenkbrauwen verbaasd omhooggingen, dat had ze niet verwacht van de anders zo sterke leidster - voor Stallionstar effectief de gathering opende op een toon luid genoeg dat iedereen hem hoorde. De mededelingen van Windclan waren als eerste; ze hield haar blik strak en haar rug recht toen haar naam genoemd werd en klemde haar kaken op elkaar toen Falconpaw genoemd werd. De mededelingen van de andere clans vond ze minder interessant, al deed ze haar best om ze goed te onthouden. Het kon immers belangrijk zijn voor Windclan als de andere clans zwakte toonden of hen juist gingen bedreigen. Even leek het of Panthergrowl de situatie tussen riverclan en windclan zou gaan escaleren - maar over de oorlog werd vlotjes gegaan. Shadowclan was een warrior en een leider kwijt, eentje aan bloodclan en de ander aan starclan mocht weten waar. Dat verklaarde tenminste wel waarom Acorndust zonder aarzeling de rots opgesprongen was; hij zou nu de positie van Shadowclan leider op zich nemen. Toen begon Butterstar opnieuw te spreken, nadat de menigte tot stilte aangemaand was door haar deputy. De krakende stem van de riverclan leidster was onheilspellend en bijna angstaanjagend. Een verklaring werd gegeven - Starclan had haar stem afgenomen als straf voor de levens die genomen waren in de oorlog. Amberstorm draaide daarop haar kopje op en zocht Stallionstar's ogen met bijna angstige blik. Als Starclan zo'n zware straffen begon te geven - wat hield hen dan tegen om haar ook te straffen? Zij had immers effectief ook een leven genomen tijdens diezelfde oorlog.. Butterstar verklaarde dat ze zou aftreden en de bruine tabby richtte haar kopje opnieuw op de katten op fourtrees. Een geschokte stilte hing in de menigte; en het ergste moest nog komen, zo bleek. De katten kwam immers nog met een prophecy, onheilspellend gesproken met krakende stem. Amberstorm onderdrukte de rilling die over haar ruggengraat gleed en klemde haar kaken op elkaar. Dit kon geen goed nieuws zijn. Wat een geweldige tijd had ze uitgekozen om deputy te worden.

Tag: nobody (indirect de leiders, Stallionstar in het bijzonder)

Ze was meegegaan naar de Gathering om haar zoon te steunen, maar ook de Clan. Maar ze was ook erg benieuwd naar wat er allemaal gezegd zou worden natuurlijk. Ze had zo'n idee dat het een erg interessante Gathering zou worden. Ze was vlak bij de High Rock gaan zitten, zodat ze zeker wist dat ze geen woorden zou missen. Geduldig hoorde ze hoe de vier Leaders spraken. Of eigenlijk twee, want Panthergrowl sprak voor Butterstar en Tallstar was niet eens aanwezig. Breezesong wiebelde wat ongemakkelijk met haar oortjes toen Acorndust het nieuws bracht dat Sinclaw zich had aangesloten bij BloodClan en dat Tallstar opeens vertrokken was. Wat was er aan de hand? Het voelde niet goed.

En nu pas kwam het echte werk. Panthergrowl eiste volledige stilte, zodat Butterstar kon spreken. Ze had met StarClan gesproken en er was een Prophecy gegeven. Een Prophecy van StarClan was meestal niet veel goeds, wist Breezesong uit ervaring. Het duidde op gevaar, dat ze moesten oppassen, soms weer samen moesten werken. Daar had ze echter geen problemen mee, maar dat ze nooit eens vredig konden leven wel. Altijd moest er weer iets gebeuren.

Butterstar begon met de aankondiging om Heatherfields terug te geven aan WindClan. Kijk, daar was tenminste iets goeds. Maar ergens wist ze wel dat dat het enige goede was van wat de RiverClan Leader nog meer ging zeggen. Ze vervolgde haar toespraak. Ze zou aanstalten gaan maken om de Leader rang over te geven aan Panthergrowl. Breezesong was benieuwd wat dat ging woorden. Ze wist dat de grijze tom een hekel aan WindClan had, maar ze hoopte dat hij zijn trots opzij kon zetten voor de nieuwe samenwerking waar Butterstar het over had. Maar nu het echte nieuws. De Prophecy..

De woorden die Butterstar toen sprak met haar krakende stem deden rillingen over haar lijf lopen. De Prophecy klonk alles behalve vrolijk, zoals ze al gedacht had. De poes liet haar blauwe ogen even over de menigte katten glijden, die moesten hier natuurlijk ook van geschrokken zijn. Daarna richtte ze haar blik weer naar de High Rock en probeerde oogcontact te maken met Stallionstar. Wat zou hij hiervan denken? Wat ging er nu gebeuren?

Tag: Stallionstar, verder niemand

De hele avond had ze nog geen woord gesproken. Ze wist dat andere katten haar erop aankeken dat ze de dochter was van een verrader en de apprentice van een voortvluchtige leader. En als het niet anderen waren die haar daarop aankeken, dan was ze het zelf wel. Stilletjes en met ogen vol storm was ze aan de rand van de groep gaan zitten en luisterde ze enkel naar wat er te zeggen viel. Butterstar klonk vreemd en schoor en Wolfpaw vroeg zich af wat voor wilde feestjes ze wel niet gooide in Riverclan, totdat ze een prophecy aan alle aanwezigen vertelden. Ongemerkt hield de poes haar adem in en keek toen weg van de sprekende leaders. Want Wolfpaw was niet goed met woorden, met symbolisme en met metaforen - maar de woorden verraad en bloed waren onherroepelijk inmiddels onherroepelijk verbonden met haar moeder.

Tag: niemand

'Het lijkt wel alsof er steeds meer slecht nieuws komt,' zuchtte zijn grijze vriendin. 'Ik kan me ook haast niet voorstellen dat ik me bij die moordlustige bende zou voegen.'
Shadefeather wiebelde even met zijn oortjes en keek even snel naar Vixenflare. De woorden van Dawnwhisper waren goed bedoelt, maar het kon verkeerd opgevat worden. De rode poes stelde het zichtbaar ook niet echt op prijs.
'De keuzes die Sindclaw heeft gemaakt waren aan haar, ze hoort niet meer bij onze Clan,' miauwde Vixenflare koeltjes. Shadefeather wachtte nog even of ze nog wat wilde zeggen, maar het bleef hierbij.
De zwarte kater keek even in Dawnwhispers gele ogen, een kalme glimlach rond zijn lippen. Hij wilde geen ruzie of discussie veroorzaken tussen de twee, dus hij hoopte dat hij met zijn blik de soort van discussie tot een einde bracht.

Vervolgens deelde Stallionstar zijn mening. Shadefeather richtte zijn blik weer naar de High Rock en dacht na over de woorden die zijn Leader sprak. Zou de Prophecy over Sinclaw en Tallstar gaan? Ze wisten niet eens waar Tallstar uithing, en dat hij zomaar de Clans, zijn eigen Clan, achter zich kon laten voor de BloodClan kon hij maar moeilijk voorstellen. Hij was Leader, waarom zou hij dat nou doen?

Tag: Vixenflare en Dawnwhisper