A life lost

Alles ging de laatste tijd een beetje langs hem heen. Of dat probeerde hij toch te doen. Hij vond het moeilijk om zich voor te stellen dat er daadwerkelijk een moordenaar in hun midden rond had gelopen. Dat er daadwerkelijk iemand van ShadowClan vrijwillig naar BloodClan wilde gaan. Natuurlijk was het al eerder gebeurd; Darkvoid had al meerdere verhalen gehoord van katten uit Clans die overgestapt waren naar BloodClan. Het was gewoon moeilijk om zich dat voor te stellen. Je groeide immers op in een vrij liefdevolle omgeving waar altijd wel één kat was met wie je het goed kon vinden, wat voor karakter je dan ook had. Uiteindelijk was er wel iemand die samen met je op één lengte zat, hoewel dat voor sommigen niet altijd makkelijk te vinden was. Sinds Darkvoid bezig was met zijn Clanmates aan te spreken en hun karakters te ontdekken, moest hij toegeven dat hij al vrij veel contacten had kunnen leggen. Hij had natuurlijk de kittens Sedgekit, Twistedkit en Moonkit ontmoet, maar had ook interessante warriors zoals Amberhunt, Inkspots en Carameltwist beter leren kennen. Hij kon zich nauwelijks voorstellen dat zij hun Clan zouden verraden, maar er kon natuurlijk wel twijfel ontstaan na wat Sinclaw gedaan had. Darkvoid schudde de twijfels van zich af en liep richting the Marshlands. Er ging een korte rilling door hem heen toen hij dacht aan het drijfzand en hoe het hem bijna gedood had als Inkspots er niet was geweest om hem eruit te redden. Zijn gedachten vervlogen toen hij de langharige pels van Acorndust ontdekte, zijn deputy. Darkvoid naderde hem en ging toen naast hem staan. “Het is echt allemaal zo onwerkelijk,” murmelde hij terwijl hij naar de moerasachtige plassen keek die zich voor hun uitstrekten. “Maar gelukkig zijn er ook Clanmates die je wél kunt vertrouwen, Acorndust. Onthoud dat goed.” Hij richtte zijn blik op de deputy en glimlachte voorzichtig.

Het was wel duidelijk wat voor effect Sinclaw’s verraad en Tallstar’s vertrek op hun deputy had, wat natuurlijk ook niet zo gek was. Opeens was het leiden van de Clan een taak geworden die de deputy op zich moest nemen. En dat terwijl hij nog niet eens benoemd was tot leader, terwijl hij zijn negen levens er niet eens bij had gekregen. Als Acorndust nu wat overkwam, dan zou ShadowClan zonder leader zitten. Er ging een korte rilling door hem heen bij dat idee. Had Tallstar daar überhaupt wel bij stilgestaan toen hij de Clan achter zich liet? Even kwam er een belachelijk idee bij hem op. Maar wel eentje die hij wilde verwoorden. “Je denkt… je denkt toch niet dat Tallstar Sinclaw terug is gaan halen, hè?” Het zou zomaar kunnen. De bruine tabby had zo soms zijn slechte ideeën en hoewel ze niet allemaal slecht uitliepen – hij dacht daarbij aan Pepperpaw – leek dit hem écht geen goede zaak. Toen drong er weer bij hem naar binnen wat Acorndust daarnet zei en probeerde hij het belachelijke idee dat hij net hardop had gezegd te verwerpen. “De meeste katten nog steeds aan jou, Acorndust,” antwoordde hij op een kalme manier. “En de rest van de rotte appels halen we er naar verloop van tijd wel uit. Een vos zal zijn streken nooit verliezen, hoezeer hij het ook probeert te verhullen.”

Acorndust gaf aan dat als het waar was wat Darkvoid zei, Tallstar niks gezegd zou hebben over Sinclaw. Darkvoid trok kort met zijn oortje, maar besloot om er verder niks op te zeggen en zijn deputy gelijk te geven. Het bleek dat ze in een vrij groot complot zaten en voor Acorndust was het natuurlijk zwaarder dan voor de rest omdat hij de Clan moest leiden, maar ondertussen geen idee had wie hij wel of niet kon vertrouwen. Darkvoid zei wel dat Acorndust hem kon vertrouwen, maar er waren natuurlijk zat redenen waarom Acorndust dat niet zou geloven. Darkvoid kon daar echter vrij weinig tegen doen. Het enige wat hij kon doen, was zijn verantwoordelijkheid op zich nemen om Brittlepaw op te leiden tot een goede warrior en voor de rest zijn Clantaken uit te voeren zoals hij dat moest doen. “Op dat vlak kan hij behoorlijk onvoorspelbaar zijn,” gromde Darkvoid. “Hij kan ook weer zo terug in het kamp staan. Met Tallstar weet je het nooit.” Het leek er dus op dat Tallstar niet veel met zijn deputy besprak. Was dat een goede manier om de Clan te leiden? Acorndust leek zich vaak in het ongewisse te voelen over wat er als volgende zou gebeuren, wat ook een onzeker beeld voor de rest van de Clan gaf. “Ik denk heel crue gezegd dat je daar toch niet gaat achter komen, ook al wil je dat heel graag. Er zijn geen speciale seinen waar je op kunt letten. Sinclaw heeft heel lang onder ons geleefd zonder dat er ook maar katten waren die wisten wat Innerstar overkomen was.” Hij richtte zijn blik op zijn deputy. “Ik kan alleen maar zeggen wat ik weet over mezelf. En dat is dat je me kunt vertrouwen en dat ik samen met je zal letten op signalen van gevaar.” Meer kon hij niet doen.

Darkvoid gaf een kort knikje toen zijn deputy zijn opmerking maakte. “Dat begrijp ik,” was het enige wat hij erop zei. Hij had er nog goed advies aan kunnen plakken, nog meer woorden kunnen zeggen in een miserabele poging om de bruine tabby zijn angsten te temperen, maar hij wist dat dat niet zou lukken. En hij wist ook dat het geen zin had om erover te blijven praten. Acorndust zou aan zijn eigen gedachten waarschijnlijk al wel genoeg hebben en Darkvoid had geen zin om het de hele tijd te hebben over zaken waar ze nu toch niks aan konden veranderen. Hij kon proberen op te letten, maar dat was ook alles wat hij kon doen. En dus besloot hij maar om het op een ander onderwerp te gooien. “Ik heb laatst kennisgemaakt met Moonkit, Sedgekit en Twistedkit,” sprak hij op een warme toon tegen zijn deputy. “Ze worden goede warriors, Acorndust. Vooral Moonkit en Sedgekit zijn enorm leergierig en ongeduldig naar wat de toekomst hun zal brengen. Twistedkit begint ook steeds enthousiaster te worden.” Hij glimlachte. “Als ik ze zo samen zie, dan kijk ik er wel naar uit om een nestje op mezelf te hebben.”