[TRAINING 1] You can hide but you can't run

Southernwolf had zijn apprentice wat tijd gegeven om te wennen aan het hele nieuwe apprentice-ding, want hij herinnerde zich nog dat hij ook wat tijd nodig had gehad voor het effectief inzonk. De ceremonie was echter redelijk vroeg geweest, dus had hij Roughpaw gezegd om zich bij hem te voegen bij het vallen van de avond. Nu wachtte hij dus ook op haar aan de uitgang van het camp. Shadowclanners spendeerden veel tijd 's nachts, en dus was het goed als de jonge apprentice daar zo snel mogelijk aan zou wennen. Desondanks zou hij niet beginnen met een tour door het territorium 's nachts. Nee, dat zouden ze de volgende dag in de namiddag wel doen, wanneer het effectief nut had. Anders zou ze zich er waarschijnlijk toch niet zo veel van herinneren. Nee, vandaag konden ze meteen met de deur in huis vallen en misschien wat sluipoefeningen doen of zo. Hij wist het ook niet volledig, dit was helemaal nieuw voor hem - maar hij zou zijn best oden om van Roughpaw een geweldig goede warrior te maken, die Shadowclan trots zou maken!

-Training Roughpaw

Roughpaw had hélémaal tot de avond moeten wachten tot ze eindelijk mocht trainen. Ze was de hele dag druk in de weer geweest, helemaal hyper omdat ze eindelijk apprentice was. Ze had een nieuw nest gemaakt, maar toen de rest van haar siblings allemaal al waren weg gedruppeld om te gaan trainen, had ze verveeld moeten wachten totdat het eindelijk een keer háár beurt was om te vertrekken. Ze had zich dood verveeld. Een beetje rond het kamp gehangen, hier en daar een beetje geholpen. Maar er gebeurde niets. En toen de avond eindelijk was gevallen was ze zo moe geworden, dat ze zomaar in haar nest was weg gedut. Toen de eerste apprentices dan ook alweer terugkwamen was ze geschrokken toen het al schemerde. Nu, wat laat, kwam ze aan gerend bij het uitgang van het kamp. De slaap zat nog wat in haar ogen en ze knipperde traag toen ze slippend tot stilstand kwam bij Southerwolf. Nou, dit begon lekker, te laat voor haar eerste training en dan was ze ook nog eens slaperig. Ze opende haar kaken dan ook in een gaap, waarna ze betrapt haar mentor aankeek. ‘Hoi, Southerwolf!’ miauwde ze vrolijk, alsof er niets aan de hang was. ‘Wat gaan we doen? Ga ik het territorium zien?’

Hoewel Southernwolf van plan was geweest om iets te zeggen over de laatheid van de kattin bij haar eerste training, hield hij zijn tong toen hij zag hoe de slaap nog in haar ogen zat. Hij zou niet al te streng beginnen - hij wou ook weer niet de boeman worden. Zolang ze haar training maar serieus nam. "Morgen zal ik je een volledige rondleiding geven. Ik wou vandaag meteen met de deur in huis vallen en je leren hoe je door het donker moet gaan. We zijn immers Shadowclan; we leven in de schaduwen.", mauwde hij als antwoord op haar vrolijke vraag, waarna hij de grijze kattin meewenkte met zijn staart en aan een nog relatief traag tempo het donkere territorium inliep. Hun ogen waren gewend aan het duister, en dus was het niet per se moeilijk om erdoorheen te navigeren - al kon hij zich inbeelden dat dat overweldigend kon zijn voor een kersverse apprentice.

Roughkit was helemaal enthousiast. Al snel realiseerde dat ze helemaal niet meer moe was toen ze de koude wind over haar vacht voelde. Het werkte opfrissend en met grote ogen keek ze haar mentor aan. Haar staartje stond recht overeind. En ze zou het territorium nu nog niet zien, nee ze zou meteen 's nachts gaan... lopen! Ze knikte enthousiast. Dit was al cool genoeg. Ze zou meteen leren hoe ze een echte ShadowClanner moest zijn!! ‘Cool!’ miauwde ze dan ook vrolijk. En meteen volgde ze haar mentor op de voet de duisternis in, totaal onbevreesd. Maar ze moest nog flink knipperen en haar kopje ging heen en weer toen ze het territorium scande. Ze zag er niet heel veel van, maar alsnog was het een heel avontuur. Dit waren immers haar eerste stapjes in het territorium! Ze kwam naast Southernwolf en keek naar hem, waarbij ze over een wortel struikelde. ‘En nu?’ vroeg ze terwijl ze zich herstelde.

Southernwolf glimlachte toen Roughpaw dat cool bleek te vinden. Als ze haar enthousiasme niet verloor, zou ze nog wel eens een hele snelle leerling kunnen blijken zijn. De jonge warrior antwoordde niet meteen toen ze vroeg wat er nu zou komen (na half te struikelen over een wortel, maar ze herstelde zich snel) maar dreef zijn tempo geleidelijk aan op tot ze aan de burnt sycamore aankwamen; daar bleef hij staan. Daarna keek hij de jonge apprentice aan met vrolijk twinkelende gele ogen. "En nu", mauwde hij, eindelijk antwoord gevend. "En nu gaan we sluipen" en hij greens zijn scherpe tandjes bloot.

Er kwam niet direct een antwoord, nee, ze moest blijven volgen door het donker. En Southernwolf was niet van plan rustig aan te doen. Nee, ze moest steeds sneller. Ze knipperde vaak met haar ogen toen ze op de bodem lette. Ze wilde niet nog een keer struikelen en al helemaal niet op haar snufferd gaan in de blubber. Een keer had ze een mis geplaatst voetje, waardoor ze een klauw uit de modder moest trekken en vervolgens weer snel aan te sluiten bij haar mentor. Ze sprong verder en verder. Zo af en toe schudde ze de bosgrond op omdat ze struikelde. Maar eindelijk kwamen ze tot een stilstand bij een dode boom wiens takken sinister door het maanlicht verlicht werden. Southernwolf verklapte dat ze gingen sluipen. Haar kopje lichtte op. Dat kon ze wel! Dat had ze heel vaak geoefend! Op dennenappels, op mosballen, op blaadjes. En ze ving ze altijd. Ze knikte dan ook enthousiast. ‘Oh, dat kan ik wel! Kijk kijk!’ miauwde ze enthousiast. Ze zakte door haar pootjes, haar buikje laag bij de grond, haar staartje een beetje omhoog, en toen begon ze voorzichtig stapje voor stapje een beetje vooruit te lopen. Ze ging niet zo heel vlug, maar ze vond het zelf al best wat.