And the mountains echoed [Falconpaw]

Het leven van een medicine cat apprentice was voor hem opeens heel erg anders. Hij had niet alleen een nieuwe mentor, maar ook een nieuwe slaapplek. Weg van zijn zusje. Weg van zijn vrienden en dat was wel even slikken, want hij vond het echt heel erg leuk in de apprentice den. Maar hij snapte het wel en het was ook zeker niet dat Routnose niet aardig was! Routnose was heel lief en zorgzaam en hij was echt heel blij dat hij haar nu echt kon helpen, echt voor het echt. Het was gewoon even wennen dat zijn leven nu compleet anders was, vooral omdat hij gewend was om vroeg op te staan om te gaan trainen, was het nu vroeg op staan om de kruiden na te gaan. Hij kende echt vrijwel niks. Hij wist de besjes nog waarmee hij Routnose een keer had geholpen, telde dat? Bedenkelijk liep hij dan ook door het kamp, een beetje van zijn game gegooid omdat hij normaal nu vechten zou oefenen of jagen.. maar dat was nu niet meer het geval. Vanuit zijn ooghoek zag hij een poes naderen, Crowcall, waarop hij zijn gedachten van zich af schudde en haar met een vriendelijke glimlach aan keek. "Gefeliciteerd nog met je benoeming" klonk er van de zwarte poes af, waarop hij warm naar haar begon te glimlachen. "Dankjewel Crowcall!" sprak hij spinnend tegen de poes. Gelukkig, ze had geen medische hulp nodig. Dat kon hij nu nog vrijwel niet verlenen! "Medicine cat apprentice is een mooie rol." sprak de poes, waarop hij zachtjes glimlachte en knikte. Het was een mooie rol inderdaad, eentje die hij niet verwacht had dat hij die zou krijgen, maar wat StarClan wilde zou gebeuren. Dus hij accepteerde de rol ook met heel zijn hart, want katten helpen zat al van jongs af aan in zijn hart. "Dat is het zeker en ik ga hard leren, zodat ik de clan goed kan helpen. Zodat jullie trots op me kunnen zijn." sprak hij met een warme glimlach tegen de zwarte poes. Zodat, mocht Crowcall ooit gewond raken, hij voor haar kon zorgen. Zodat ze weer beter kon worden en de Clan weer kon gaan beschermen! "Maar Warrior is ook een mooie rol! De clan beschermen en voeden is net zo belangrijk als katten beter maken!" sprak hij met een brede glimlach tegen de poes. Zo zag hij het wel tenminste. De clan kon immers niet leven zonder de warriors.

Hij vond het altijd leuk om gesprekken te voeren. Hij was altijd al een vrij open kat geweest, tegen iedereen. Hij sprak liever niet over de problemen die hij op dit moment had met Amberstorm, maar hij zou nooit liegen. Hij zou nooit zomaar een kat negatief benaderen. Hij wist dat hij dat al meerdere malen had gedaan en dat toen Stallionstar de woorden sprak bij de ceremonie hij zich wel aangesproken voelde. Maar hij snapte het ook een beetje niet, zolang iedereen aardig tegen elkaar deed en de regels respecteerde was er toch niks mis? Zo had hij al meerdere gesprekken gehad met katten uit andere clans en hij had geen regels overtreden. Net zoals de andere katten. En dan konden ze gewoon super goed met elkaar om gaan en was het net alsof je met een windclanner om ging! Dus nee, hij snapte het punt soms niet. Iedereen kon aardig tegen elkaar zijn, toch? Hij sprak vervolgens over dat hij ook met alle liefde warrior was geworden, waarop er een schamper lachje van de gitzwarte poes af kwam. Wat? Hij meende het, hij had de clan trots gemaakt. De ene of de andere manier. "Ik hoop dat je goed met Routnose op kunt schieten? Je hebt al heel wat tijd met haar doorgebracht, natuurlijk" Hij glimlachte warm naar de poes. Daar zei ze inderdaad wat. En hij kon het ook super goed vinden met de oudere poes. Ze was een beetje wat hij altijd had gemist in zijn jeugd, een moeder. Dat zou hij natuurlijk niet zeggen tegen Crow, maar het was wel in zijn ogen te zien dat hij al veel warmte voelde voor de medicine cat. "Routnose en ik kunnen het heel goed vinden, maar dat is ook al sinds het moment dat ik haar een keer heb geholpen in de medicine cat den." sprak hij warm tegen de gitzwarte poes. Hij meende het, hij had natuurlijk al wel wat vecht training gehad en mocht het er toch op aan komen dat hij Routnose en hem moest beschermen, dan zou hij dat doen ook. Misschien kon hij naast zijn trainingen nog wel aan Stallionstar vragen of hij nog wat vecht trainingen met hem kon doen. Niet omdat hij mee wilde vechten in de oorlogen, maar omdat hij mocht het nodig zijn de zieken en gewonden kon beschermen. Routnose kon beschermen. "De reis naar de bergen heeft ons alleen maar dichter bij elkaar gebracht. Daar ben ik StarClan erg dankbaar voor." sprak hij met een glimlach tegen Crowfur. Maar jeetje! Hij was nu alleen maar over zichzelf aan het praten! Dat was natuurlijk ook niet de bedoeling, een gesprek ging twee kanten op. "Vandaag wel een goede dag gehad? Ik weet dat de prooien wat schaarser worden, maar ik hoop dat je wel misschien een goede jacht hebt gehad?" Jagen was hij zo bar slecht in, maar goed. Scheelde wel weer dat hij nu niet broodnodige prooien zou wegjagen door zijn slechte jaagkunsten.

Routnose was in een korte tijd iemand geworden waar hij heel erg close mee was. En dat was alleen maar goed, omdat ze zoveel samen moesten gaan werken. Vertrouwen was dan het belangrijkste en dat ging wel lukken. Falcon vertrouwde Rout met heel zijn hart, dus daar waren geen enkele twijfels over. Crow's glimlach kreeg echter wel iets aparts toen hij over StarClan begon, omdat hij StarClan bedankte voor de reis. Hij wist niet waarom, maar hij was er ergens wel geïnteresseerd in. Maar, hij wilde ook niet alleen maar over zichzelf praten, dat vond hij echt niet fijn. Hij was er ook om te luisteren naar andere katten, die waren immers net zo belangrijk als dat hij was binnen een clan. "Een konijn" klonk er schouderophalend van de poes af, maar voor Falcon klonk dat meer als een droom. "Wat gaaf! Ik heb nog nooit een konijn kunnen vangen..." sprak hij met een zacht glimlachje tegen de poes. Hij vond het ergens wel jammer, maar aan de andere kant zouden de konijnen hem vast veel te slim af zijn. Maar ooit!! Dan zou hij toch een konijn kunnen vangen, daar was hij van overtuigd. Ooit op een dag zou het hem lukken en dan zou iedereen zo trots op hem zijn! "Ik hoorde dat jullie haar helemaal bij de Tribe hebben teruggevonden, je zusje" klonk er van de poes af, waardoor hij warm begon te glimlachen en even knikte. Ja, dat was een moeizame reis geweest en eentje die hij liever niet nog een keer wilde maken zonder reden, maar zolang er een reden was, was het goed te doen. Want dan kon je doorzetten. En er komen. Daarbij zou het in je eentje ook veel zwaarder zijn dan met z'n tweeën. "Ja! Het duurde best lang en het was moeizaam maar we hebben haar gevonden! Gelukkig was ze veilig en wel bij onze oma." sprak hij met een warme glimlach tegen de zwarte poes. Hij vond het wel jammer dat de katten die hij had ontmoet in de Tribe, hij waarschijnlijk nooit meer zou zien, maar goed. Dat was het leven, schijnbaar! En het was ver weg voor hun.

Jagen was vanaf begin af aan al niks voor hem geweest. Zou dat misschien de reden zijn waarom StarClan had ingezien dat hij beter ingezet kon worden als medicine cat of waren er andere redenen waarom StarClan hem wilde hebben als medicine cat? Hij wist het niet, hij zou het vanzelf wel allemaal verder zien. Toen kwam de vraag van Crow over de bergen, waar oma zich bevond en waar hij met een groep katten naar toe was gegaan om Hazelpaw terug te halen. Je hoorde het niet iedere dag en hij was dan ook erg trots op de prestatie dat hij heen en terug was gereisd vanuit de bergen en daarmee ook nog Hazelpaw veilig en wel had terug gebracht. Dat was wel iets wat hij de rest van zijn leven mee zou nemen en waar hij ook geen enkele twijfel had over het feit dat hij het één van zijn belangrijkste dingen uit zijn leven was die hij had meegemaakt. Dat en medicine cat apprentice geworden natuurlijk. Anders klopte er al iets niet. "Maar hoe hebben jullie haar spoor helemaal tot de bergen gevolgd?" klonk er van de poes af, waardoor hij even met zijn oortjes wat draaide. Hij wist niet zeker of hij alles mocht vermelden maar aan de andere kant.. dit was haar eigen clangenoot! Dus waarom zou dit niet mogen? Het zou eerder raar zijn als hij dit niet aan zijn mede clangenoten te vertellen. "Bij de tunnels! Er is een tunnel naar de bergen toe!" sprak hij met een kalme glimlach aan de gitzwarte poes. Het scheelde zoveel reistijd! Maar veel prooien waren er ook niet te vinden daar, dat dan weer niet. "Maar het is alsnog een zware reis hoor!" vervolgde hij tegen haar. Hij hoopte niet dat ze daar naar toe wilde gaan reizen!

Hij wist niet waarom de poes zo graag wilde weten hoe hij er was gekomen, maar misschien was het een normale vraag! Wie weet wilde ze even iemand gaan opzoeken! Was natuurlijk niet zomaar de bedoeling maar.. ja. "Een tunnel..." fluisterde ze zachtjes, waarop hij langzaam knikte. Ja, een tunnel! Hij had het er ook niet achter gezocht maar toch was het er geweest. Geen wonder dat sommige katten die verdwaalden in de tunnel nooit meer terug gevonden konden worden, er was gewoon een hele tunnel richting de bergen. "En ik maar denken dat ik als tunneler alle tunnels wel kende" klonk er geamuseerd van de poes af, waarop hij even glimlachte naar de poes. Zo zag je maar weer dat er overal weer nieuwe dingen ontdekt konden worden! Ditmaal door Hazelpaw! Wat een geluk. "Kun je me laten zien welke het was?" Hij draaide zijn oortjes wat spijtig naar achteren. Hij was al één keer bijna voorgoed verdwaald geweest in de tunnels toen hij achterna gezeten was door een hond.. en Sabrefur was overleden in de tunnels.. Samen met Routnose, Lavenderstorm en Amberstorm durfde hij het wel, maar toen had hij ook een doel om door de tunnel heen te komen: om zijn zusje te halen. "Ik denk dat je aan mij niet veel zal hebben, sorry Crowcall..." sprak hij zachtjes terwijl hij verontschuldigend naar de poes keek. Hij zou de tunnel ook echt niet meer kunnen herinneren, zelfs als hij er moeite voor zou doen. Daar beneden leek alles op elkaar in zijn opinie. "Maar Routnose, Lavenderstorm of Amberstorm zouden het je wel misschien kunnen laten zien?" vroeg hij met een zachte glimlach.

Hij wilde niet nog een keer die tunnels in. Na alles wat er met die tunnels was gebeurd ging hij liever niet nog een keer de tunnels in. Dat was al erg genoeg. Hij had nare herinneringen aan de tunnels en hij ging er niet alleen terug in om iemand de weg naar de tribe te wijzen. Daar was hij niet voor. Hij kon daar niet nog een keer verdwalen, hij had een taak hier om te doen in het kamp en in het territorium. Routnose had natuurlijk ook een taak hier, dus hij hoopte eerder dat ze het aan Lavenderstorm of Amberstorm zou gaan vragen. Daar voelde hij zich het meest op zijn gemak bij. Daarbij wist hij dat het goed zou gaan komen. "Maar weet je nog waar de ingang is? Is het in de buurt van de oude dassenburcht? Of ligt hij voorbij de grens?" Hij knipperde even en klemde zijn kaken even op elkaar. Hij voelde zich ongemakkelijk bij dit gesprek. Het was niet dat hij niet had opgelet tijdens de reis maar eerder... zijn gedachten hadden een andere prioriteit gehad. "Het zijn de windclan tunnels. Dus binnen de grenzen." sprak hij zachtjes tegen de poes, zijn blauwe ogen op haar gericht. Hij wist niet hoeveel hij precies erover mocht vertellen, dat was het hele probleem. Daarom voelde hij zich er zo ongemakkelijk over. "Hazel was verdwaald geraakt bij de tunnels. Ze komen uit op een grot. Via de rivier bij de grotten te volgen kom je bij de bergen." sprak hij zachtjes. Was dat genoeg voor de zwarte poes?

Hij wist niet zo goed wat hij hiermee moest doen. Moest hij het hier over gaan hebben met Routnose? Hij wist namelijk niet zo goed hoe hij haar moest beoordelen. Of ze het gewoon wilde weten zoals hij dingen wilde weten of omdat er nog iets achter zat en ze het wilde weten voor een heel ander iets. Iets wat hij niet wist en waarschijnlijk ook niet te weten wilde komen als hij heel erg eerlijk was. ”Dat geen van de Tunnelers hem eerder heeft ontdekt!” klonk er van de zwarte poes af, waarop hij even met zijn oren draaide. Ja.. dat was natuurlijk omdat er vele tunnels waren. Vele waar katten verdwaald in waren en waar sommige katten nooit terug gevonden waren. Maar ja, dat geen van de tunnelers het had ontdekt was wel iets speciaals. Maar misschien hadden ze het wel gezien en nooit iets van gedacht, dat kon natuurlijk ook. Hij sloot niks uit. ”Het tunnelsysteem is erg groot… je moet er maar net diep genoeg in gaan denk ik?” Sprak hij even met een onhandige glimlach tegen de poes. Hij ging er alleen nooit meer in zonder een goede reden, no way josé. Dan moest je hem er mee in slepen, anders ging hij gewoon lekker terug naar zijn nest waar hij zeker wist dat hij niet verdwaald zou gaan raken. ”U bent toch niet van plan om ernaar toe te gaan… toch?” Vroeg hij toch wel even ietwat twijfelachtig aan de zwarte poes voor hem. Wat… Hij vroeg het alleen maar voor de zekerheid!