Caught Red-pawed

Dustkit had een mooi rood bloemetje gespot en had die voorzichtig in haar mondje meegenomen naar haar favoriete plekje vlak buiten de nursery, waar de zon door de takken scheen en een plekkerig patroon op de grond maakte. Het was niet te warm, niet te koud, je had een gelijke balans van schaduw en zon. Toen ze het bloemetje echter weer neerlegde, zag ze dat ze blijkbaar niet voorzichtig genoeg geweest was, want er viel red stof uit haar bekje in plaats van bloemblaadjes. Het was zelfs wat gemengd met haar speeksel, waardoor het bijna rode verg was. Dustkit pruilde en porde erin met haar voorpootje. Maar toen ze nu naar haar voorpootje keek, zag ze tot haar grote schrik dat die rood was en niet langer bruin!

+Sunkit eerst

Sunkit miste één van haar zusjes. Waar was Dustkit? Was ze weer iets stouts aan het doen? Sunkit had heel de nursery doorzocht op zoek naar haar bruin gestreepte zusje. Huh? Waar was ze nou? De rode kitten kreeg een frons op haar kopje. Misschien was ze wel buiten! Mocht dat wel? Ohh, dat zou ze verklikken aan mama! Sunkit ging zelfvoldaan naar de uitgang van de nursery, misschien was Dustkit daar wel. En ja hoor, ze zat vlak in de ingang. Maar eigenlijk was dat maar nét buiten, bijna nog binnen. Was dat legaal? Sunkit kwam voorzichtig dichterbij. Wat was ze aan het doen? Ze was druk met haar pootjes in de weer. Sunkit wilde direct op nader onderzoek en besloop haar zusje. ‘Wat doe j-’ Haar vraag werd beantwoord toen Sunkit dichterbij kwam en ze een rode moes voor haar pootjes had. En haar eigen pootje was ook rood! Sunkit lacht haar zusje meteen uit. Hoe kon dat? ‘Je poot is rood!’ Sunkit was ergens ook wel verbaasd, hoe kon dat nou? Sunkit zette haar eigen pootje naast de rode poot van die van haar zusje. ‘Hij lijkt op die van mij!’

Dustkit keek op naar haar zusje toen die vroeg wat ze aan het doen was, maar toen die begon te lachen lachte ze vrolijk mee - niet echt beseffend dat Sunkit haar misschien eerder uitlachte. "Oh ja!", mauwde ze opgetogen toen haar zusje zei dat haar roodgeverfde voorpoot nu leek op de natuurlijk rode van de rosse kattin. Dustkit besloot dat ze helemaal op haar sterke, moedige zusje wou lijken en porde ook met haar andere voorpoot in de rode verf, waarna ze haar twee voorpootjes over haar snuitje wreef. "Ikke hejemaal op jou lijken!", mauwde ze trots, haar blauwe oogjes blinkend.

Dustkit was ook een gekkie, helemaal toen ze mee begon te lachen. Sunkit keek even fronsend naar haar zusje. Maar dit was veel te leuk! Sunkit had nu helemaal door dat de roodheid van de rode pulp voor haar kwam. Wat het ook maar was. Dustkit was nog niet klaar met één poot. Toen ze zag dat ze op elkaar leken, gingen ook haar andere poot in de moes, waarna het ook op haar snuit kwam. Sunkits oogjes schitterenden nu ook. Haar bruine zusje werd knalrood! En het zag er heel gek uit, helemaal op haar snuit! Sunkit lachte nog een keer. Maar Dustkit wilde op haar lijken. Natuurlijk! Dat snapte de rode kitten helemaal. ‘Ik jou helpe!’ miauwde ze toen. Ze stak fanatiek haar pootjes ook in de rode verf en wreef toen over haar zusjes kopje en haar oren. Ze zou Sunkit de tweede worden! Sunkit was echter wel een beetje ruw, maar anders wou de verf niet goed pakken. Ze duwde nog een keer een pootje in de verf en wreef die over het voorhoofd van haar zusje.

Sunkit lachte en mauwde toen dat ze haar zou helpen. Dustkit knikte enthousiast en draaide haar kop een beetje, zodat haar zusje er beter aan kon. Die dumpte haar toch al rode pootjes in de rode prut en wreef die toen over Dustkit's bruine vachtje. Het poesje giechelde bij het gevoel; wat was koud en nat! Sunkit was redelijk ruw met haar pootjes over Dustkit's oortjes en voorhoofdje, maar dat vond ze op dit moment niet zo erg. "Jaa!", moedigde ze haar oudere zusje aan, waarop ze haar lichaam draaide om ook haar zijkant in te laten wrijven. Sunkit was immers helemaal rood, en niet alleen op haar hoofdje!

De pret was nu niet meer te drukken. Dustkit draaide zich naar haar toe, laten zien dat ze nog niet moest stoppen bij alleen haar kop. Alles zou rood worden, van neus tot staart! Sunkit drukte haar poten weer in de rode smurrie om weer te vervolgen met haar Dustkit kunstwerk. Ze liet haar poten over haar rug naar, langs haar zij, over haar schouders en ook haar staart bleef niet ongedeerd. Sunkit ging geconcentreerd te werk, het puntje van haar tong uit haar bekje toen ze haar poten in de smurrie bleef deppen tot het helemaal op was en Dustkit besmeurd was met rode strepen. ‘Zo,’ mauwde ze trots, goedkeurend knikkend. ‘Klaar! Nu ben je mij!’

Uiteindelijk was ze van top tot teen en van haar neus totaan het puntje van haar staart bedekt in rode smurrie. De jonge kattin greens opgetogen en maakte een vreugdehuppeltje. "Jaa, ikke shunkit de tweeje!", kondigde ze aan, aangemoedigd door de trots in de stem van haar oudere zusje. Nu was ze even cool en stoer en awesome als Sunkit!

Sunkit en Sunkit de tweede. Sunkit had een brede lach op haar kopje en ze knikte instemmend. ‘Nu ben je vjeel kjoeler!’ miauwde ze snorrend van plezier. Maar nu moest Dustkit helemaal leren om haar te zijn. De haar zusje had een spoedcursus Sunkit-zijn nodig. Je kon nog wel op haar lijken, maar dan moest je je ook nog zo gedragen. ‘Okeej, Sunkit de tweede,’ miauwde het rode kittentje toen bloedserieus. Ze keek haar roodgeverfde zusje streng aan. ‘Vanaf nu moet je pjesies doen wjat ík doe!’

Dustkit kon de grijns niet van haar gezicht vegen toen Sunkit meeging en haar ook Sunkit de tweede noemde. Ze was al bijna net zo cool als haar oudere zus, ze was er zeker van! Ze luisterde echter geconcentreerd toen de oranje kattin mauwde dat ze ook moest doen als een Sunkit om het plaatje af te maken. De jongere kitten knikte vastberaden. "Ik sal alles doen dat jij zegt!", verklaarde ze plechtig, haar stem zelfs lichtjes anders makend in een poging te klinken zoals haar zus. Als ze eruit zag als Sunkit, klonk als Sunkit en zich gedroeg als Sunkit, was ze vast even cool en awesome ook!

Sunkit vond het prachtig. Nu waren ze een tweeling! En als er twee van hun waren, konden ze ook twee keer zo veel bereiken. Ze merkte al dat Dustkit ook al een beetje probeerde te klinken als haar, waardoor ze goedkeurend knikte. ‘Jaa, zo!’ miauwde ze trots tegen haar zusje. Daarna sprong ze overeind, nu zouden ze ook wel de rest van het kamp kunnen bekijken! ‘Vjolg mij!’ Met die woordjes begon Sunkit een willekeurige richting op de lopen, midden het kamp in, met een roodgeverfde Dustkit op haar hielen. Ze had al een doel voor haar ogen: de apprentice den. Daar was vast wel het een en ander te beleven!

Dustkit's grijns werd nog groter bij de goedkeurende woorden van haar coole zusje en toen die opsprong om vastberaden een richting uit te lopen, volgde ze zo snel als ze kon. Ze was slechts een stap achter Sunkit en deed heel hard haar best om diens pas zo goed mogelijk na te apen. Het zag er waarschijnlijk een beetje raar uit; het rode sap druipte van haar vacht, waardoor ze een spoor achterliet van Sunkit-kleur, maar dat hield haar niet tegen. Ze was cool en dat was alles dat belangrijk was!

Wauw! Moest ze eens zien! Twee vuurrode katjes, storm lopend door het kamp. Sunkit straalde van de trots, af en toe omkijkend en bemoedigend naar haar zusje lachend. Ze zouden samen de wereld wel kunnen veroveren, heus! Als zij leider zou worden, zou ze Dustkit wel deputy maken. Want Dustkit deed toch altijd precies wat ze zei. Ze liep naar de apprentice den en het duurde niet lang voordat ze voor de ingang stond. ‘Oké, Dustkit. Hier gaan wij nu wonen! Want wij zijn al gjoot en stejk genoeg om leejling te woje!’ kirde ze enthousiast. Ze had nog steeds zie zelfverzekerde blik op haar gezichtje staan en meteen verdween ze in de nieuwe den.

Uiteindelijk stopte het tweetal bij de apprenticeden. Dustkit keek met grote oogjes om zich heen, tot ze haar blik weer richtte op haar oudere zusje. Hier zouden ze gaan wonen? Wauw! Ze voelde zich speciaal en supercool. Als Sunkit zei dat ze al groot en sterk genoeg waren om leerling te worden, vertrouwde ze haar impliciet. Toch aarzelde ze even om het rosse poesje de den in te volgen - het voelde nog steeds alsof ze hiermee een regel braken, en dat probeerde Dustkit zo veel mogelijk te vermijden. Ze had immers al geleerd dat het slecht voelde om regels te breken, en dat wou ze niet expres doen dan! Maar Sunkit leek overtuigd dat ze niets mis deden, dus dan moest dat ook zo zijn, toch? Met die conclusie verdween ook de roodgeverfde bruine kitten de apprentice den in, een voorzichtige glimlach op haar snuitje en haar kittenblauwe ogen enthousiast twinkelend. Wauw, deze den was zelfs nog indrukwekkender dan de nursery!

Eenmaal in de den keek Sunkit haar blauwe oogjes uit. Het was zó groot! Haar kopje was omhoog en ze zag allemaal nesten. Kleiner dan de nesten in de nursery, maar nog steeds wel groot voor een kitten alleen. Maar dat zou Sunkit heus niet stoppen! Ze keek naar haar zusje, die inmiddels al niet meer zo rood was als net. Ze giechelde en duwde haar neusje kort tegen haar aan. ‘Kom, late we een njest uitsjoeke!’ snorde ze vrolijk. Ze trippelde in het rond, totdat ze een groot, net nest had gevonden. Er zaten veren in die het zacht maakten. Snorrend kwam Sunkit haar staartje overeind. Dit was het perfecte nest. ‘Dustie! Deze!!’ miauwde ze opgewekt. En ze kwam overeind, zette haar pootjes op de rand en begon verwoed haar weg omhoog te krabbelen, waarna ze uiteindelijk erin rolde. Jippie!